Hier kunnen jullie lekker kletsen. Dit board is dus niet bedoeld voor serieuze voedings/gezondheidsvragen!

Moderators: Lizzy, Charlie Angel, eelke

#3430874
Kaela schreef: do 05 aug 2021, 09:24 Je weet nooit hoe het loopt en aan wie je je hart weer verliest.

Voordat wij Oscar hadden reed ik best veel paard. Dat is toen we Oscar hadden op een laag pitje komen te staan. Nu herontdek ik mijn paardenpassie en als ik vandaag zonder enig praktisch bezwaar mocht kiezen tussen een paard en een hond, dan kwam er een paard. Had ik een paar jaar geleden echt niet gedacht, want ik rij al 20 jaar paard zonder een eigen paard te hebben. Dat gevoel was er gewoon nooit zo sterk, dat hoefde niet. Terwijl ik al sinds ik kan lopen droom van eigen honden hebben.

Misschien komt dat wel omdat Oscar zo diep in mijn ziel gekropen is. Misschien komt het gewoon omdat het gelopen is zoals het gelopen is. Ik vind het een mooi idee om daar niet te rationeel over na te denken, maar het gewoon te laten gebeuren. Dan komt er zoveel moois op je pad.
Ik las laatst een ontroerend verhaal over een vrouw en haar IJslandse paard dat haar het vertrouwen in paardrijden terug gaf en moest aan jou denken eigenlijk. Ik vroeg me dat al af of je ooit een eigen paard zou willen.
#3430877
Siberienne schreef: za 07 aug 2021, 21:16 Ik las laatst een ontroerend verhaal over een vrouw en haar IJslandse paard dat haar het vertrouwen in paardrijden terug gaf en moest aan jou denken eigenlijk. Ik vroeg me dat al af of je ooit een eigen paard zou willen.
Ja die wens is er al best even. Maar ik wil er pas aan beginnen als ik het paard een goed leven kan bieden. Zoals het nu is zou ik hem dan zo ver van huis moeten zetten dat het me ontzettend veel reistijd zou kosten. En aangezien meneer er niet zoveel mee heeft, zou dat dan heel veel effect op ons en onze relatie hebben.
Ik kan hem ook vlak bij huis stallen, maar dan heb je mazzel als ze een of twee uur per dag buiten mogen staan op een kleine paddock. En dat vind ik gewoon echt niet goed genoeg. Op die manier wil ik het niet.
#3430879
Kaela schreef: zo 08 aug 2021, 07:04 Ja die wens is er al best even. Maar ik wil er pas aan beginnen als ik het paard een goed leven kan bieden. Zoals het nu is zou ik hem dan zo ver van huis moeten zetten dat het me ontzettend veel reistijd zou kosten. En aangezien meneer er niet zoveel mee heeft, zou dat dan heel veel effect op ons en onze relatie hebben.
Ik kan hem ook vlak bij huis stallen, maar dan heb je mazzel als ze een of twee uur per dag buiten mogen staan op een kleine paddock. En dat vind ik gewoon echt niet goed genoeg. Op die manier wil ik het niet.
Nee dat snap ik helemaal. Maar hopelijk komt er een keer wel een mooie mogelijkheid op je pad!
#3430880
Siberienne schreef: za 07 aug 2021, 21:05 Wat een prachtige foto van hem. Ben je de dag een beetje door gekomen?

Het komt gewoon altijd te vroeg he? :-*
Dank je wel.
Het ging wel, ik ben met Iggy een flinke wandeling gaan maken en daarna waren we allebei best een beetje te moe.
Het komt idd altijd te vroeg, het enige waar ik vrede mee kan hebben is dat het lijden over is. Voor hem dan.
#3430915
KarenH schreef: zo 08 aug 2021, 08:59 Dank je wel.
Het ging wel, ik ben met Iggy een flinke wandeling gaan maken en daarna waren we allebei best een beetje te moe.
Het komt idd altijd te vroeg, het enige waar ik vrede mee kan hebben is dat het lijden over is. Voor hem dan.
:-*

Het is en blijft zwaar. En ik weet uit ervaring dat het moeilijk en verdrietig blijft, ook al weet je dat je hebt gedaan wat je moest doen en het lijden is opgehouden :-\

Hier is het op en af. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan mijn Toetie denk. Ik kan ook niet over haar praten of schrijven zonder te huilen. Het doet nog zoveel pijn. Tuurlijk herinner ik me ook alle leuke mooie fijne grappige fantastische dingen met haar. Maar de pijn is te groot/heftig. Sjoerd is wel een fijne pleister op het gebroken hart. Hij houdt me flink bezig en ik geniet vreselijk van hem en dat maakt dat het dagelijkse leven weer leuk is.
#3430919
Lizzy schreef: ma 09 aug 2021, 11:51 :-*

Het is en blijft zwaar. En ik weet uit ervaring dat het moeilijk en verdrietig blijft, ook al weet je dat je hebt gedaan wat je moest doen en het lijden is opgehouden :-\

Hier is het op en af. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan mijn Toetie denk. Ik kan ook niet over haar praten of schrijven zonder te huilen. Het doet nog zoveel pijn. Tuurlijk herinner ik me ook alle leuke mooie fijne grappige fantastische dingen met haar. Maar de pijn is te groot/heftig. Sjoerd is wel een fijne pleister op het gebroken hart. Hij houdt me flink bezig en ik geniet vreselijk van hem en dat maakt dat het dagelijkse leven weer leuk is.
Zij was ook nog erg jong en het ging erg snel, dat maakt het er niet makkelijker op. Dat huilen begrijp ik best, 9 jaar nadat ik afscheid van Rocco (die nog maar 6 was) kan ik het meestal droog houden als ik over hem praat of naar zijn foto's kijk, maar dat heeft heel lang geduurd. Ik vind het heel fijn voor je dat Sjoerd je hart weer een beetje lijmt. Ik zeg altijd, het komt nooit meer goed, maar het wordt wel weer wat beter. Wees lief voor jezelf.
#3430933
Vandaag een jaar geleden moesten we hem in laten slapen. Ons draakje, de knuffel, ons zorgenkindje. De dag voor ons grote avontuur begon, ging hij ineens een andere weg. En hoewel een aantal dingen echt wel makkelijker zijn zonder zijn onstuimige persoonlijkheid, doet het op dagen als deze gewoon verrot zeer. Ik had hem zo graag nog wat winters in de sneeuw gegund. En ik zou hem zo graag gewoon nog even willen knuffelen. Mijn beertje
#3430938
Siberienne schreef: di 10 aug 2021, 07:50 Vandaag een jaar geleden moesten we hem in laten slapen. Ons draakje, de knuffel, ons zorgenkindje. De dag voor ons grote avontuur begon, ging hij ineens een andere weg. En hoewel een aantal dingen echt wel makkelijker zijn zonder zijn onstuimige persoonlijkheid, doet het op dagen als deze gewoon verrot zeer. Ik had hem zo graag nog wat winters in de sneeuw gegund. En ik zou hem zo graag gewoon nog even willen knuffelen. Mijn beertje
:'( :'( :'( :-*
#3430943
Siberienne schreef: di 10 aug 2021, 07:50 Vandaag een jaar geleden moesten we hem in laten slapen. Ons draakje, de knuffel, ons zorgenkindje. De dag voor ons grote avontuur begon, ging hij ineens een andere weg. En hoewel een aantal dingen echt wel makkelijker zijn zonder zijn onstuimige persoonlijkheid, doet het op dagen als deze gewoon verrot zeer. Ik had hem zo graag nog wat winters in de sneeuw gegund. En ik zou hem zo graag gewoon nog even willen knuffelen. Mijn beertje
Sterkte, dit soort dagen zijn vreselijk. :bigarmhug:
Je hebt ook wel heel veel veranderingen achter elkaar voor je kiezen gekregen.
 Terug naar “Bar-plaats”

Barfplaats wordt gesponsord door