[- pien -]

voor jou Siberienne

[Lizzy]

Ik heb er tegenwoordig wel goede dagen bij. Er gaat echter geen dag voorbij dat ik niet aan mijn mini smurf denk en haar verschrikkelijk mis. We proosten ook nog steeds elke dag op haar. En als ik over haar praat of schrijf (zoals nu) schiet ik gelijk vol. Ik vind het nog steeds zo ontzettend verdrietig dat zij er niet meer is en alles wat haar is overkomen . Ik had het nooit gedacht van mezelf (omdat ik er eigenlijk niet in geloofde) maar ik heb contact gezocht met een medium, dezelfde uit het boek "dan neem je toch gewoon een nieuwe". Dat was al in maart maar kon er niet eerder over schrijven. Ik moet zeggen dat me dat wel geholpen heeft. Van de week heb ik voor het eerst weer een paar foto's terug gekeken van de periode dat zij zo ziek was. Want mijn fotokaartje zat vol. Na 5 foto's ging het niet meer hoor, maar ik heb m'n foto kaartje een beetje op kunnen ruimen (de niet foto's van Toetie naar m'n laptop verhuist en van de foto's van Toetie voor de zekerheid een back-up gemaakt).

[Anne in Zweden]

Ik heb er tegenwoordig wel goede dagen bij. Er gaat echter geen dag voorbij dat ik niet aan mijn mini smurf denk en haar verschrikkelijk mis. We proosten ook nog steeds elke dag op haar. En als ik over haar praat of schrijf (zoals nu) schiet ik gelijk vol. Ik vind het nog steeds zo ontzettend verdrietig dat zij er niet meer is en alles wat haar is overkomen . Ik had het nooit gedacht van mezelf (omdat ik er eigenlijk niet in geloofde) maar ik heb contact gezocht met een medium, dezelfde uit het boek "dan neem je toch gewoon een nieuwe". Dat was al in maart maar kon er niet eerder over schrijven. Ik moet zeggen dat me dat wel geholpen heeft. Van de week heb ik voor het eerst weer een paar foto's terug gekeken van de periode dat zij zo ziek was. Want mijn fotokaartje zat vol. Na 5 foto's ging het niet meer hoor, maar ik heb m'n foto kaartje een beetje op kunnen ruimen (de niet foto's van Toetie naar m'n laptop verhuist en van de foto's van Toetie voor de zekerheid een back-up gemaakt).

Het was ook zo'n rollercoaster, en met zo'n verschrikkelijke afloop. Kan me goed voorstellen dat je er 'nog steeds' geen raad mee weet. Wat fijn dat dat medium je een beetje heeft kunnen helpen, dat is toch het belangrijkst.

[Siberienne]

Ik heb er tegenwoordig wel goede dagen bij. Er gaat echter geen dag voorbij dat ik niet aan mijn mini smurf denk en haar verschrikkelijk mis. We proosten ook nog steeds elke dag op haar. En als ik over haar praat of schrijf (zoals nu) schiet ik gelijk vol. Ik vind het nog steeds zo ontzettend verdrietig dat zij er niet meer is en alles wat haar is overkomen . Ik had het nooit gedacht van mezelf (omdat ik er eigenlijk niet in geloofde) maar ik heb contact gezocht met een medium, dezelfde uit het boek "dan neem je toch gewoon een nieuwe". Dat was al in maart maar kon er niet eerder over schrijven. Ik moet zeggen dat me dat wel geholpen heeft. Van de week heb ik voor het eerst weer een paar foto's terug gekeken van de periode dat zij zo ziek was. Want mijn fotokaartje zat vol. Na 5 foto's ging het niet meer hoor, maar ik heb m'n foto kaartje een beetje op kunnen ruimen (de niet foto's van Toetie naar m'n laptop verhuist en van de foto's van Toetie voor de zekerheid een back-up gemaakt).

Ik snap het wel. En ik vind het niet zo gek. Ik geloof niet zo in mediums maar heb wel dingen ervaren en gevoeld die ik niet kan verklaren. Ergens is er verbinding met degene die gestorven zijn. En dat geeft heel veel troost. Als iemand je kan helpen de verbinding met die ‘energie’ te krijgen is dat toch alleen maar mooi?

(Ik kwam hier in Noorwegen aan en zat voor het eerst in de tuin. Toen kwam er een vlinder naast me zitten en ik wist zo zeker dat mijn vader me even kwam vertellen dat hij ook hier nog bij me is. Dat idee.
Spot is nog te vers, daar overheerst nog steeds het verdriet als ik aan hem terugdenk. Maar dat komt ook nog wel. Ik kreeg wel rust over mee heen toen mijn vriendin meldde dat zijn as bij haar is. Spot zijn as staat nu in het dorp waar hij het grootste deel van zijn leven met ons gewoond heeft en dat is ook goed. Daar is hij nu even beter op zijn plek. Dat is voor hem beter denk ik. Dat gevoel. )

[Siberienne]

Wat ik dus bedoel te zeggen is dat verdriet die connectie juist beetje kan blokkeren. En dat hulp om die blokkade op te heffen fijn kan zijn.

Dikke knuffel Lizzy!

[Lizzy]

Het is met Frou Frou allemaal te snel gegaan... Ze gaf een paar keer over en twee weken later was ze dood . Ik was echt totaal in shock (en nog wel, eigenlijk). En hoewel ik er allemaal niet in geloofde, was mijn grootste angst dat Toetie het zelf niet zou kunnen geloven dat ze er niet meer was. Dat het voor haar ook allemaal te snel was gegaan. Ik was ook zo bang dat zij het gevoel zou hebben dat ze niet naar haar dood toe heeft kunnen leven, dat ze in shock ergens op de regenboogbrug zou zitten, zich afvragend "what the fuck?!???". Ik kon er gewoon niet meer van slapen . Dus toen heb ik een afspraak met Janneke Leber gemaakt. Via Janneke gaf Frou Frou door niet in shock te zijn. Ze vertelde dat Frou Frou er volledig vrede mee had, dat ze eerst in slaap was gevallen en van daaruit dood was gegaan. Frou Frou zei ook "Het kon niet anders. Het kon niet meer". Voordat ze dit vertelde had Janneke al dingen aan me verteld waarbij ik wist "OK, dit kan niemand weten, er is nu toch een vorm van contact met Frou". Misschien dat ik ooit nog wel eens wat meer vertel daarover, maar nu even niet, want ik moet wat anders gaan doen, het word me weer even teveel

[sam28]

Ach Lizzy, wat je schrijft is zo herkenbaar, bij Ziva natuurlijk net zo.
Wat goed dat je hulp zocht Lizzy, en wat goed te lezen dat ze je wat antwoorden kon geven.

Elke dag denk ik ook nog aan Ziva en met vriendinnen heb ik het nog heel veel over haar. Afgelopen maandag kwam er een vriendin die vertelde dat toen ze van de trein naar mijn huis liep ze had bedacht om met Ziva te gaan wandelen.

Ik kan er ook echt niet bij dat Ziva overleden is, dat ze zo ziek was en blijkbaar al zo lang ook. Dat ik dat zo gemist heb dat ze binnen 6 dagen dood was.
Ik kan er ook niet bij dat het nu al bijna een jaar geleden is.

Ik kwam hier in Noorwegen aan en zat voor het eerst in de tuin. Toen kwam er een vlinder naast me zitten en ik wist zo zeker dat mijn vader me even kwam vertellen dat hij ook hier nog bij me is. Dat idee.
Spot is nog te vers, daar overheerst nog steeds het verdriet als ik aan hem terugdenk. Maar dat komt ook nog wel. Ik kreeg wel rust over mee heen toen mijn vriendin meldde dat zijn as bij haar is. Spot zijn as staat nu in het dorp waar hij het grootste deel van zijn leven met ons gewoond heeft en dat is ook goed. Daar is hij nu even beter op zijn plek. Dat is voor hem ik. Dat gevoel.

Jij zit ook in zo'n rollercoaster. Spot is enorm vers. Fijn dat je rust hebt nu Spot zijn as bij je vriendin is.

[MillyMol]

Het is met Frou Frou allemaal te snel gegaan... Ze gaf een paar keer over en twee weken later was ze dood . Ik was echt totaal in shock (en nog wel, eigenlijk). En hoewel ik er allemaal niet in geloofde, was mijn grootste angst dat Toetie het zelf niet zou kunnen geloven dat ze er niet meer was. Dat het voor haar ook allemaal te snel was gegaan. Ik was ook zo bang dat zij het gevoel zou hebben dat ze niet naar haar dood toe heeft kunnen leven, dat ze in shock ergens op de regenboogbrug zou zitten, zich afvragend "what the fuck?!???". Ik kon er gewoon niet meer van slapen . Dus toen heb ik een afspraak met Janneke Leber gemaakt. Via Janneke gaf Frou Frou door niet in shock te zijn. Ze vertelde dat Frou Frou er volledig vrede mee had, dat ze eerst in slaap was gevallen en van daaruit dood was gegaan. Frou Frou zei ook "Het kon niet anders. Het kon niet meer". Voordat ze dit vertelde had Janneke al dingen aan me verteld waarbij ik wist "OK, dit kan niemand weten, er is nu toch een vorm van contact met Frou". Misschien dat ik ooit nog wel eens wat meer vertel daarover, maar nu even niet, want ik moet wat anders gaan doen, het word me weer even teveel

Als ik denk aan of lees over je verdriet om Frou Frou, dan zie ik altijd een mooi, rond, aarden geglazuurd vaasje voor me met overheersend rode kleuren, diverse tinten en goud filigrein erdoor heen geaderd, dat gebroken is en waarvan de scherven op een netje in de oorspronkelijke vorm zijn geplakt. Het wordt maar amper bij elkaar gehouden, en soms breken er 1 of meerdere scherven weer los.

Dat is je hart Lizzy. Neem gewoon je tijd.

[dinky89]

Wat fijn dat het medium contact wist te leggen met froufrou waardoor je antwoord hebt gekregen op vragen en je iets meer rust hebt kunnen vinden

[Ronald]

Wat fijn dat je via het medium een connectie hebt kunnen maken, Lizzy. En wat iemand anders ervan vindt, dat boeit toch helemaal niet? Als jij hier je rust in vindt en als het je helpt en troost, is dit voor jou de manier.
Ik geef toe dat ik er nogal sceptisch tegenover sta, maar ik heb inmiddels al de nodige ervaring via vrienden met het op die manier omgaan met verlies en verdriet.
Neem je tijd en maak je eigen keuze!

[Ronald]

Ik mis mijn knuffel beertje. Hoe meer we hier settelen, hoe meer het besef indaalt dat hij er echt niet meer is. En dan in de dozen her en der zijn spullen terug vinden helpt niet echt.

Hij was zo echt MIJN hond, Shadow is meer van mijn man. Ik mis zijn knuffels en kusjes en zijn dansje als hij eten kreeg. En er zijn ook dingen die ik niet mis. Maar ik ben vanavond gewoon verdrietig.

Niet zo verwonderlijk. De afgelopen weken hebben in het teken gestaan van jullie emigratie en dan is het hoofd en hart vol met andere dingen. Nu je "te plak" bent, ontstaat er weer ruimte. En dus is er tijd om verdriet te hebben over Spot. En dat is goed. Dat mag. En het is mooi dat het nu kan.

Heel veel sterkte. En je krijgt gewoon zo'n beroemde Ronald-knuffel

[Siberienne]

Niet zo verwonderlijk. De afgelopen weken hebben in het teken gestaan van jullie emigratie en dan is het hoofd en hart vol met andere dingen. Nu je "te plak" bent, ontstaat er weer ruimte. En dus is er tijd om verdriet te hebben over Spot. En dat is goed. Dat mag. En het is mooi dat het nu kan.

Heel veel sterkte. En je krijgt gewoon zo'n beroemde Ronald-knuffel

Dank je Ronald.

[Lizzy]

Ach Lizzy, wat je schrijft is zo herkenbaar, bij Ziva natuurlijk net zo.
Wat goed dat je hulp zocht Lizzy, en wat goed te lezen dat ze je wat antwoorden kon geven.

Elke dag denk ik ook nog aan Ziva en met vriendinnen heb ik het nog heel veel over haar. Afgelopen maandag kwam er een vriendin die vertelde dat toen ze van de trein naar mijn huis liep ze had bedacht om met Ziva te gaan wandelen.

Ik kan er ook echt niet bij dat Ziva overleden is, dat ze zo ziek was en blijkbaar al zo lang ook. Dat ik dat zo gemist heb dat ze binnen 6 dagen dood was.
Ik kan er ook niet bij dat het nu al bijna een jaar geleden is.


Jij zit ook in zo'n rollercoaster. Spot is enorm vers. Fijn dat je rust hebt nu Spot zijn as bij je vriendin is.

Ik denk eerlijk gezegd niet dat ze al heel lang ziek was.... . Ziva en Frou Frou hadden zo'n beetje de zelfde vorm van kanker. En die grijpt dus ineens razendsnel om zich heen

Jij ook een . Times flies. Zelfs als je hart in stukken ligt

[Lizzy]

Als ik denk aan of lees over je verdriet om Frou Frou, dan zie ik altijd een mooi, rond, aarden geglazuurd vaasje voor me met overheersend rode kleuren, diverse tinten en goud filigrein erdoor heen geaderd, dat gebroken is en waarvan de scherven op een netje in de oorspronkelijke vorm zijn geplakt. Het wordt maar amper bij elkaar gehouden, en soms breken er 1 of meerdere scherven weer los.

Dat is je hart Lizzy. Neem gewoon je tijd.

Mooi omschreven Milly . Wat je beschrijft is mijn hart en bizar dat je het zo beschrijft want dit is Toetie's urn:

IMG_20200828_160055[1].jpg (5.24 MiB) 1754 keer bekeken

Toetie's urn staat sinds vandaag gelukkig ook weer beneden. Wegens de verbouwing van de woonkamer is zij tijdelijk naar onze slaapkamer verhuist, maar dat was toch niet prettig, dus ze staat weer beneden, bij me in de buurt met een kaarsje aan.

[Siberienne]

Ik denk eerlijk gezegd niet dat ze al heel lang ziek was.... . Ziva en Frou Frou hadden zo'n beetje de zelfde vorm van kanker. En die grijpt dus ineens razendsnel om zich heen

Jij ook een . Times flies. Zelfs als je hart in stukken ligt

Honden tonen vaak ook niet dat ze ziek zijn. Janouk, mijn vorige husky, had een darm tumor. Toen hij geopereerd werd bleek er al een groot gat in de darm te zitten. Maagsap liep zo zin buik in. Drie dagen ervoor had meneer nog lekker twee uur met hem gewandeld.

Terugkijkend was hij misschien iets stiller dan normaal geweest en at hij slechter in de twee weken voor zijn dood (de operatie was open-dicht en niet meer wakker laten worden, tumor kon niet weg gehaald. En wij waren niet in het land, we hebben hem op afstand laten gaan. Spot is de tweede hond die we ineens kwijt zijn maar nu waren we er tenminste zelf bij. Iets om dankbaar voor te zijn.)

Het is gewoon heel heel moeilijk om te zien dat een hond kanker heeft.

Wij denken trouwens dat Shadow het wel wist, dat het ‘goed mis’ was met Spot. Hij lijkt hem zo totaal niet te missen. Behalve misschien dat hij wat meer naar ons toe trekt. Hoewel hij gisteren weer gewoon beneden heeft geslapen. Blijkbaar hoeft hij niet meer steeds op ons te passen. (Serieus, wij hebben een paar keer even met ogen dicht in de zon gelegen en als ik dan opkeek zat meneer naast ons de wereld in de gaten te houden en hij sliep liefst in de deuropening vd slaapkamer. )