Stond vanmorgen in de krant:
http://www.telegraaf.nl/binnenland/2648 ... n=facebook
Moderators: Lizzy, Charlie Angel, eelke
Parelridder schreef:Dat is precies wat ik bedoel: de eigenaren gedragen zich a-sociaal.
Angelique schreef:De honden ook, maar blijkbaar lees jij daar telkens maar overheen. Nu kun jij natuurlijk zeggen dat door het asiociale gedrag van de mensen de honden de kans kregen hun asociale gedrag op straat te vertonen, maar dat bedoelde je eerder niet.Over het gedrag van de honden vóór dat de peuter werd aangevallen circuleren zulke verschillende berichten, dat ik er geen mening over heb. Dat betekent niet dat ik zeg dat er geen eerdere 'incidenten' waren, ik weet het gewoon niet. Wat ik wél weet is dat mensen zich onveilig voelden als ze los liepen door de wijk (en daarvoor hoeven ze m.i. niets anders te doen dan 6 los lopende rottweilers te zijn) en de eigenaren dat kennelijk geen punt vonden. En ja, inderdaad, het gedrag van de eigenaren geeft de honden de kans om zich asociaal te gedragen. Dat is ook precies wat het bedreigend maakt.
Parelridder schreef: wat steeds door mijn gedachten gaat is hoeveel er met de juiste coaching bereikt kan worden. Tijdens de opleiding bij Gaus heb ik echt héél indrukwekkende resultaten gezien, van wat onmógelijk leek te zullen zijn. Maar het behoud er van valt of staat met het goed volgen van de instructies door de eigenaar. En die heeft op zijn beurt te maken met de eigen omgeving, waar ze soms behoorlijk stevig voor in de schoenen moeten staan. En de ellende is, terugval in oud gedrag, al is het maar één keer, maakt alle opgebouwde vertrouwen bij heel veel mensen kapot "Zie je wel, eens een rotzak, altijd een rotzak!" Dat die hond heel andere kanten heeft en toonde, mits diens eigenaar daartoe de voorwaarden aan bood, dat wordt dan al snel vergeten.Hier snap ik dus echt niets van.
Parelridder schreef: Terug op de gedachte "Als ze nou in mijn buurt zou komen wonen.." Als ik dat om draai: "Als ze mijn kameraad zou zijn..". Dan zou ik andere kanten van haar kennen, dan zou ik weten dat ik haar in de steek liet door haar onder die omstandigheden te brengen, dan zou ik me ontiegelijk schamen tov haar slachtoffer én tov haarzelf. Maar zou ik haar dan de doodstraf toe wensen?? Als ik kans zou zien haar plezierig te laten leven ondanks haar beperkingen én zonder anderen in gevaar te brengen (dus GOED materiaal en CONSEQUENT gebruik daarvan) dan zou ik haar idd niet willen laten 'af maken'.Ik wel, direct. Ik zou er geen twijfel over hebben. Ik weet namelijk hoe onmogelijk het is om 100% veiligheid te bieden. Ik heb het recent in een ander topic nog genoemd. De enige reden dat wij er mee weg komen met Oscar, is omdat zijn meest gevaarlijke gedrag jagen op katten is en de keren dat dat mis ging, de kat slim en snel genoeg zichzelf uit de voeten maakte. En omdat zijn angstagressie bijzonder voorspelbaar en daardoor veel controleerbaarder dan algemene hond of mensagressie.
malinois. schreef:Alles leuk en aardig als je zo'n hond hebt mogen fouten, ongelukjes etc niet. Gewoon nooit. Ik snap ook echt niet waar je een dergelijke hond wil herplaatsen. Er zijn genoeg normale honden.Helemaal mee eens.
Kaela schreef:Hier snap ik dus echt niets van.
Weet je, met coaching kom je ver ja. Heel ver. Zeker als de training door de juiste mensen gebeurd, met kennis, timing, gevoel en consequentheid (waarbij zo ongeveer dus al 99% van de hondeneigenaren afvalt).
Maar waar het om gaat is: wát is het gevolg van de fout in gaan?
Als dat gevolg is dat je vrijwel zeker weer dat er een kind ernstig verwond wordt of een hond ernstig verwond tot doodgebeten wordt, dan moet je het gewoon NIET willen. Dan gaat het in het geheel niet om "eens een rotzak, altijd een rotzak". Dan gaat het er om dat de gevolgen van terugvallen in oud gedrag gewoon niet te overzien zijn. En dan zijn alle andere kanten van de hond, hoe fantastisch dan ook, toch echt vol-sla-gen onbelangrijk.
Elke keer weer, in dit soort discussies, worden die gevolgen weggewuifd. Elke keer weer lijkt het belang van de moordende hond boven het belang van het slachtoffer te staan. Ik vind dat zo bizar.
Ik wel, direct. Ik zou er geen twijfel over hebben. Ik weet namelijk hoe onmogelijk het is om 100% veiligheid te bieden. Ik heb het recent in een ander topic nog genoemd. De enige reden dat wij er mee weg komen met Oscar, is omdat zijn meest gevaarlijke gedrag jagen op katten is en de keren dat dat mis ging, de kat slim en snel genoeg zichzelf uit de voeten maakte. En omdat zijn angstagressie bijzonder voorspelbaar en daardoor veel controleerbaarder dan algemene hond of mensagressie.
Wij doen ons uiterste best om voor de volle 100% te gaan, wij hebben extra deuren in huis gemaakt, knippen op deuren gezet, houden Oscar altijd aangelijnd op zeer incidentele ultra-laag-risico plekjes na. Wij zijn compleet neurotisch als het gaat om wat we met hem doen, waar we heen gaan, wie er met hem in contact komt en hoe. Wij zijn stik consequent en hebben super geschikt materiaal. En toch kunnen wij die 100% niet halen. Echt niet. Je hebt de wereld niet onder controle. Er gebeuren aan de lopende band dingen die je niet aan ziet komen.
En echt, je hebt géén idee wat die noodzaak tot 100% controle met jou als baas doet. Ik kan je verzekeren, er geen enkele lol aan. Het is slopend om altijd oplettend te zijn, altijd nee te moeten zeggen tegen mensen, altijd je hond te moeten beperken in alles wat ie zo graag zou doen, altijd de angst om het hart te hebben als er dingen gebeuren die je niet voorziet of waarvan je dondersgoed weet hoe fout ze af kunnen lopen, nooit gewoon eens onbezorgd te kunnen genieten. En dan kunnen wij nog vele malen meer dan wat je nog zou kunnen met een hond die zo'n incident op zijn naam heeft staan. Wie doe je er in hemelsnaam een plezier mee om voor dat pad te kiezen? Je hond niet naar mijn mening.
Lazy Garfield schreef:Aflevering gezien. Ik vind een aantal honden echt niet teruggeplaatst mogen worden in de samenleving. Die zijn zo getraumatiseerd en gestressed dat dat absoluut tot ongelukken leidt.Nou ja, dat blijkt ook wel, die Gina heeft natuurlijk haar eerste slachtoffer gemaakt.... Ik weet het ook niet hoor. Ik zit er met gemengde gevoelens naar te kijken. Er zitten ook honden tussen waarvan ik denk "jeetje, wat een leukerd, jij verdiend zeker nog een kans". Ik weet ook niet of het mij gepreoccupeerde gedachten zijn dat ik bij sommige ook denk "Oh hemel, het zou in je staat komen wonen"
