De paracetamol helpt niet voldoende om te slapen. Helaas...
Normaal slaap ik tijdens zo'n aanval op tramadol + paracetamol en soms krijg ik daar nog diazepam bij. Zo'n paracetamolletje is leuk maar natuurlijk lang niet sterk genoeg.
Maar het nam absoluut de scherpe kanten weg.
Voordat ik wat had ingenomen was het enige wat ik kon doen rondlopen met mijn hoofd in mijn handen, daarbij niet meer bereikbaar voor de mensen om me heen. Het is echt een hel, zo'n aanval. Ik krijg dan een enorme bewegingsdrang en die is niet te stoppen. Ik herinner me de eerste keer nog heel goed, ik was een jaar of 18. Ik gilde het letterlijk uit van de pijn. Op een gegeven moment had ik de radiator vast om iets te hebben waartegen ik kon leunen, maar uiteindelijk heb ik het ding van de muur getrokken
Mijn ouders hebben me in de auto gezet en naar het ziekenhuis gebracht nadat de bergen pijnstillers niets uithaalden. Onderweg kreeg ik weer die bewegingsdrang en ben ik bijna uit de rijdende auto gesprongen. Echt, je weet niet meer waar je bent of wat je doet als de pijn zo hevig door je gezicht snijdt. In het ziekenhuis aangekomen kon ik niemand te woord staan, ik kon alleen maar gillen en lopen. De kaakchirurg en anesthesist zijn naar de wachtkamer gekomen, ze hebben me op een brancard gezet en zijn linea recta naar de OK gereden. Daar ben ik onder narcose gebracht zodat ik geen pijn meer hoefde te lijden en de kaakchirurg en anesthesist konden bedenken wat ze gingen doen.
Zo'n aanval kreeg ik dus zaterdag weer. Nu weet ik voortaan wat er gebeurd en kan ik beter mijn rust houden. In paniek raken helpt er ook niet aan tenslotte. Gert weet wat hij moet doen (en vooral ook niet moet doen) en dan is het gewoon de tijd uitzingen. Uiteindelijk dan toch naar het ziekenhuis gegaan omdat ik nu geen zware pijnstillers mag hebben. Met de paracetamol werd de pijn dragelijk. Op een schaal van 1 tot 10 kreeg het nog steeds een tien, maar geen 15 meer. Het is draaglijk, niet meer onmenselijk.
Vannacht om een uur of vier begon het wat af te nemen en ik denk dat we er nu doorheen zijn.
**klopt af op blank hout**
Nu schiet het er nog wel eens door maar daarna trekt het weg tot iets wat lijkt op een flinke kiespijn in vier kiezen tegelijk.
Ik ga contact opnemen met de verloskundige voor devdosering, dat is een goed idee. Verder gaat de neuroloog nog bedenken of er nog iets anders zou kunnen voor het geval dat het nog een keer gebeurd. Ik had gehoopt dat na die operatie waarbij ik zo ongeveer al mijn kiezen liet verwijderen, dit niet meer zou gebeuren. Het valt in die zin dus wel flink tegen. Nu krijgen meer mensen last van gevoelige tanden tijdens de zwangerschap, dus wellicht komt het daardoor. Door hormonen, of doordat het beter doorbloed is of zo. Een plan van aanpak maken lijkt me wat dat betreft wel zinvol, al hopen we dat het bij deze ene keer blijft.
Voor nu hoop ik dat ik zometeen eventjes wat kan slapen.
