Siberienne schreef: ↑di 24 jan 2023, 13:55 Ik had zo’n moeder dat geleerd werd: laten huilen. Op een gegeven moment zat ik in de woonkamer in de box. En maar brullen. De rest in de keuken. Komt mijn vader de kamer in, zit ik klem met mijn hoofd tussen de spijlen van de box. Dik hoofd van het huilen, dus kwam er ook niet meer uit. Mijn vader boog die dikke houten spijlen zo uit elkaar. Pure adrenaline - later heeft hij dat nog eens geprobeerd maar lukte het totaal niet. Ik geloof wel dat mijn moeder me daarna iets minder lang liet huilen ….Daar moest ik dan wel weer om grijnzen
(want ik weet dat het dus goed is afgelopen) ..... maar oa dit soort beelden was wat mij vooral de eerste tijd waakzaam hield.Nu is ons 'kindje' ondertussen 24
en heb ik in de tussenliggende jaren echt wel bewust mijn ogen en oren dicht moeten houden als je een enig kind een beetje wil leren dat het een eigen entiteit is...., en ja, dan stuiterde hij misschien een keer van zijn fiets terwijl ik dat misschien had kunnen voorkomen, en ja, dan viel hij een gat in zijn broek als hij onbehouwen het klimrek uit sprong, en ja, dan voelde hij dat de deurpost/deur echt niet meegeeft als hij dacht harder te lopen als dat hij in werkelijkheid deed 
Maar onder andere qua slapen/doorslapen/op welke plek slapen ben ik altijd erg meegegaan in zijn gevoel.
Waarom drama maken als het ook relaxed kan....maar dan misschien niet volgens het pedagogische boekje wat op dat moment gehanteerd wordt
Leek best handig met een kleine, beetje comfi huisje en wat faciliteiten. 
