Anne in Duitsland schreef:Oef wijffie, dat klinkt zwaar *foei*. Kan het komen doordat je plotseling bent gestopt met de medicatie?
Maar wat ik me als eerste afvroeg: moet jij niet gewoon in het ziekenhuis worden opgenomen? Hartklachten en pijn op de borst lijken me alarmerend genoeg om even een monitortje aan te hangen. Ik snap dat dat niet praktisch is, met kittens en Nelson en paarden, maar zo ben je ook niets waard.
In ieder geval duim ik hard voor je. Het mag nu eindelijk weleens een keertje meezitten voor jou!
Ja joh, zeg mij wat, het is idioot. Van de week werd ik 's avonds echt serieus niet goed, ik kon niet meer op mijn benen staan, duizelig, kortademig, een hartslag van weet ik veel hoe hoog. Pijn op de borst en pijn in mijn arm. Manlief belt huisartsenpost en kiest 1 voor spoed. Krijgen we een mevrouw aan de lijn die zegt dat we maar even moeten langskomen. Manlief zegt dat hij mij zo niet in de auto gaat krijgen. 'Meneer, heeft u een bureaustoel? Zo ja, zet haar daar dan maar in en rij haar naar de auto. We zien u wel verschijnen.' De huisartsenpost waar we heen moesten zit op 40 minuten rijden...
Kom ik op de huisartsenpost, moeten ze me uit de auto halen, in een rolstoel zetten en me naar binnen rijden. Dokter vraagt of ik op kan staan (tuurlijk joh, zeg ik heel stoer), ik doe een poging en ik val flauw. Twee uur later stonden we, midden in de nacht, weer buiten. Hartfilm was goed, hartritme regelmatig dus hop, u kunt gewoon naar huis.
Ik ben echt niet graag in een ziekenhuis maar ik vind dit wel ver gaan. Manlief kan gelukkig vanuit huis werken maar het voelt niet fijn. Er zijn dagen geweest dat ik de trap niet op kon en dus op de bank heb moeten slapen. Maar ja, zo lang je niet half dood bent nemen ze je niet op. Godzijdank neemt mijn eigen huisarts me serieus, want op de huisartsenpost gaat het er echt bizar aan toe. O mevrouw, u bent gestopt met antidepressiva? Dan zal het wel stress zijn. U moet zich wel laten helpen, hoor. Misschien is het verstandig als u eens met een psycholoog gaat praten.
Ja, hallo, wat denken ze nou? Dat ik daar voor mijn lol zit?
Volgens mij is het toch echt andersom. Het ging niet goed, ik ben de laatste die gaat zeggen dat het anders is. Ik ging EMDR doen, dat was behoorlijk heftig, ik was te hard voor mezelf en belandde in een depressie. Daarvoor kreeg ik medicatie, het ging me mentaal daarmee echt stukken beter maar ik kreeg last van bijwerkingen. En nu schuift de helft van het ziekenhuis het af op stress. Echt hoor, ik voel me soms echt totaal afgeschreven als één of andere hysterische gek.