[MillyMol]

Dus we leren kinderen dat ze mogen doen en laten wat ze zelf willen? Ookal kwetsen ze daar anderen mee? Dat ze geen rekening hoeven te houden met anderen? En dat ze in het leven niks hoeven te doen wat ze niet willen?
Ik begrijp dat kinderen van gescheiden ouders de hoop hebben dat hun ouders terug bij elkaar komen. En dat dat heus niet makkelijk is. Maar alles bij hem neerleggen vind ik ook niet eerlijk.
Maar ik hoop dat ze gewoon mee gaat en een leuke dag heeft. En ik denk dat als ze niet komt ze er later spijt van gaat krijgen.

Verstuurd vanaf mijn SM-G980F met Tapatalk

Ik zeg niet dat ze dat niet hoeven, ik zeg dat ze daartoe nog niet in staat zijn en dat dit ook niet altijd van hun verwacht mag worden. Kinderen van dertien kunnen de consequenties van hun acties nog niet (volledig) overzien. Ik kan je van alles vertellen over neurobiologie, maar het korte verhaal is dat hun voorste hersenkwab, het gedeelte dat onder andere te maken heeft met het kunnen inschatten van gevolgen, plannen, probleemoplossing, impulsbeheersing en regulatie van emoties pas rond het 23e a 25e levensjaar is uitontwikkeld.

Dus zelfs wanneer alle volwassenen om haar heen -en zijzelf misschien ook wel- dat zouden willen, ze is daartoe simpelweg niet in staat. Jij en je a.s. echtgenoot hebben die fase ook doorgemaakt, net als alle mensen.

Ze kunnen zeker niet doen en laten wat ze willen. Ze moeten op een bepaalde tijd naar bed, weer opstaan, naar school, huiswerk maken, de regels thuis opvolgen om maar eens een paar dingen te noemen. En dat alles met razende hormonen, een veranderend lichaam en nu ook nog een veranderende status quo.

Haar vader is de volwassene in hun relatie. Zij is nog maar een kind. Heb een beetje medelijden. Ik blijf bij mijn advies. Hoe gekwetst hij misschien ook is, om de relatie met zijn kind functioneel en liefdevol te houden zou het goed zijn wanneer hij het initiatief neemt en haar al doende laat zien hoe problemen op een volwassen manier kunnen worden opgelost. Daar leert ze ongemerkt heel veel van.

Door het van de biologische kant te bekijken en de emotionele kant even opzij te zetten kunnen zij en je partner hopelijk een weg voorwaarts vinden.

Dat is in ieder geval wat ik jullie gun en toewens.

Als ze ondanks alles weigert deelgenoot te zijn en daar later spijt van krijgt dan is dat iets waar zij op dat moment dan mee moet dealen en niet het probleem van haar vader.

Wat overigens niet betekent dat hij haar dan maar moet laten zitten. Ook dan kunnen gesprekken haar helpen om met zichzelf in het reine te komen.

[Anne in Zweden]

Dus we leren kinderen dat ze mogen doen en laten wat ze zelf willen? Ookal kwetsen ze daar anderen mee? Dat ze geen rekening hoeven te houden met anderen? En dat ze in het leven niks hoeven te doen wat ze niet willen?
Ik begrijp dat kinderen van gescheiden ouders de hoop hebben dat hun ouders terug bij elkaar komen. En dat dat heus niet makkelijk is. Maar alles bij hem neerleggen vind ik ook niet eerlijk.
Maar ik hoop dat ze gewoon mee gaat en een leuke dag heeft. En ik denk dat als ze niet komt ze er later spijt van gaat krijgen.

Verstuurd vanaf mijn SM-G980F met Tapatalk

In principe heb je natuurlijk gelijk, alleen: ik zou niet mijn trouwdag aangrijpen om haar die dingen duidelijk te maken (ook al is de aanleiding wel die trouwdag). Het moet een leuke dag worden, niet een dag waar een boze wolk boven hangt. Het is voor haar misschien al een zwaarbeladen gegeven dat haar vader gaat hertrouwen, dus ik zou het luchtig houden en haar een appje sturen: 'Joh, we vinden het jammer dat je niet komt, maar mocht je van gedachten veranderen, dan ben je natuurlijk alsnog van harte welkom! Laat maar weten als je wel wilt komen, dan kijken we samen even hoe we een en ander regelen. En anders vieren we het later samen nog een keertje.' Iets in die trant. Dat haalt voor het kind de angel ook een beetje uit de hele kwestie (de wetenschap dat ze gewoon mag komen als ze dat alsnog wil), maakt het minder zwaar allemaal.

Misschien speelt er wel een loyaliteitsconflict ook, wil ze haar moeder niet afvallen door naar de bruiloft van haar vader te gaan. (Want, maar dat is mijn interpretatie van wat jij schrijft, het kan best zijn dat haar bezwaren bij de moeder vandaan komen, dat die een paar tendentieuze vragen heeft gesteld: 'Lijkt het je het niet eng om in je eentje naar België te gaan?' 'Ben je niet bang dat je je gaat vervelen?' 'Er komen een hoop mensen die je niet kent, vind je dat niet een klein beetje eng?')

[hannabelgje]

Dat hebben we al gedaan. Als ze wil komen is ze welkom en zo niet dan vinden we dat jammer maar so be it.
De moeder is niet heel gelukkig met het feit dat we nu samenwonen en gaan trouwen. Dus zou zomaar kunnen dat daar onbewust vibes richting de kinderen komen. Ikzelf ben sowieso van mening dat ouders niet negatief over elkaar moeten praten waar de kinderen bij zijn. Ik vind dat erg not done. Dat probeer ik hier ook in te voeren. Dat doe je maar waar de kinderen niet bij zijn.

Verstuurd vanaf mijn SM-G980F met Tapatalk

[pearlsofpassion]

Dus we leren kinderen dat ze mogen doen en laten wat ze zelf willen? Ookal kwetsen ze daar anderen mee? Dat ze geen rekening hoeven te houden met anderen? En dat ze in het leven niks hoeven te doen wat ze niet willen?
Ik begrijp dat kinderen van gescheiden ouders de hoop hebben dat hun ouders terug bij elkaar komen. En dat dat heus niet makkelijk is. Maar alles bij hem neerleggen vind ik ook niet eerlijk.
Maar ik hoop dat ze gewoon mee gaat en een leuke dag heeft. En ik denk dat als ze niet komt ze er later spijt van gaat krijgen.

Verstuurd vanaf mijn SM-G980F met Tapatalk

Nou, hier kan ik je ook niet in volgen hoor Hanna.
Ik vind dat MillyMol gelijk heeft. Maar ze zegt ook niet wat jij ervan maakt volgens mij.

Kinderen mogen heus niet altijd hun zin doen. Maar dat is hier niet van toepassing. In dit dwingen, daar bereik je niets mee.
Het respect voor de gevoelens moet van 2 kanten komen.
Zowiezo bereik je hier enkel iets met een open en eerlijk gesprek zonder vingergewijs.

Leg haar uit wat de dag wordt, en laat haar daarna zelf kiezen of ze wil of niet. Geef dat vertrouwen en ruimte.
Betrek daar het kwetsen van haar vader niet bij zoals jij het stelt want dan ben je emotionele chantage aan het plegen.
Hij kan vb wel zeggen dat hij het heel fijn zou vinden dat ze mee komt. Dat ze belangrijk voor hem is.. Want hij moet dat gesprek voeren uiteraard, jij niet..

Praat met de moeder zodat die haar liefst niet beïnvloed, maar dat wordt vast moeilijk ja. Als daar ruzie van komt, doe dat dan niet waar het kind bij is.

Maar kinderen zelf laten beslissen is niet hetzelfde als hen leren dat ze gewoon hun zin kunnen doen en mensen kwetsen. Het is een feit dat het kind idd in een onmogelijke situatie zit omdat altijd 1 van beide ouders gekwetst worden.

[Too]

Los van alles is dit bij uitstek een gesprek dat tussen ouder(s) en kind gevoerd moet worden
Als nieuwe partner sta je langs de zijlijn en stel je je positief neutraal op naar kinderen van je partner

[MillyMol]

Of erger nog: dat moeder de situatie aangrijpt om wraak te nemen en het kind daarbij inzet als middel door haar suggestieve vragen en opmerkingen: verschrikkelijk zou dat zijn, maar dat is niet de schuld van het kind. Die is dan ook slachtoffer.

Ik zeg niet dat het zo is hè. Ik wil maar zeggen dat er redenen kunnen zijn voor haar ommezwaai waar jullie (nog) geen zicht op hebben.

De enigen die dat kunnen oplossen zijn de twee ouders.

Neemt niet weg dat ik jullie een heel fijne dag toewens!

[dinky89]

Wat mij opvalt is dat de moeder nu heeft aangegeven waarom het kind niet zou willen komen. Heeft je aanstaande man ook op rustig moment aan het kind gevraagd waarom deze niet meer wil komen? Als je het waarom weet dan kan je daar over in gesprek.
Linksom of rechtsom is het voor alle partijen een lastige situatie

[Tibbies]

Hanna, ik wens je vast een mooie huwelijksvoltrekking toe. Ook een leuk feest en alle geluk en liefde. Misschien veranderd de dochter nog van gedachte.


Verzonden vanaf mijn iPhone met Tapatalk

[Anne in Zweden]

Dat hebben we al gedaan. Als ze wil komen is ze welkom en zo niet dan vinden we dat jammer maar so be it.
De moeder is niet heel gelukkig met het feit dat we nu samenwonen en gaan trouwen. Dus zou zomaar kunnen dat daar onbewust vibes richting de kinderen komen. Ikzelf ben sowieso van mening dat ouders niet negatief over elkaar moeten praten waar de kinderen bij zijn. Ik vind dat erg not done. Dat probeer ik hier ook in te voeren. Dat doe je maar waar de kinderen niet bij zijn.

Verstuurd vanaf mijn SM-G980F met Tapatalk

Wil(len) de jongere kind(eren) er wel bij zijn?

[hannabelgje]

Wil(len) de jongere kind(eren) er wel bij zijn?

Ja de jongste wil er sowieso bij zijn.

Verstuurd vanaf mijn SM-G980F met Tapatalk

[dinky89]

Ik hoop dat jullie een mooie dag mogen hebben Hannabelgje

Eigen klaag: nadat vorige week de waterschade door lekkage in de slaapkamer is hersteld en het sinds het najaar droog was gebleven is de muur vandaag ineens weer nat en komt er ineens dus toch weer water vanuit het dak

[smulpaap]

Ik wens jullie alvast een mooie dag en een gezellig feest toe Hanna

En kinderen en een nieuwe relatie . Dat is niet (altijd ) makkelijk . Zeker niet als ze aan het puberen zijn .
Er zullen nog wel vaker hobbels op de weg komen .

[smulpaap]

Ach , verkeerde smiley , stomme telefoon
Dikke knuf , en veel plezier

[Siberienne]

Ach , verkeerde smiley , stomme telefoon
Dikke knuf , en veel plezier

Pas maar op. Hier kreeg iemand een boete omdat hij uitnodigde tot een kinderfeestje met een ‘drankje’ emoji waarvan hij dacht dat het limonade was - naar wat stond voor een cocktail emoji en dat viel onder promoten van alcohol bij kinderen …

[Tanna]

Pas maar op. Hier kreeg iemand een boete omdat hij uitnodigde tot een kinderfeestje met een ‘drankje’ emoji waarvan hij dacht dat het limonade was - naar wat stond voor een cocktail emoji en dat viel onder promoten van alcohol bij kinderen …

Toe maar!