Pfff, effe van me af schrijven, dit is meer iets voor een huiltopic maar bij gebrek daaraan moet het hier maar.
Mello en Lupi (en in mindere mate Aris) hebben een rendier de dood in gejaagd...
Echt zo verschrikkelijk om te zien, ik ben helemaal van de kaart en haat mijn honden nu even met heel mijn hart.
Het begon vanochtend met een sms'je van de buurvrouw, dat ze had gezien hoe drie rendieren de weg waren overgestoken en in het bos waren verdwenen. Nou is 'het bos' een ruim begrip hier, we worden omringd door bossen, maar goed om te weten in ieder geval. Ik was van plan achter het huis over de berg te gaan wandelen en dan mag Aris vaak los, omdat hij (meestal) goed luistert en als hij het een keertje op een rennen zet, ivm een lekker geurtje, is dat maar voor een paar minuten en dan komt hij terug, in de wetenschap dat ik dan een zak koekjes over hem uitstort. Lupi loopt altijd los, die is afroepbaar, en Mello is altijd aangelijnd, die is én snel en niet zo onder de indruk van een zak met lekkertjes.
Ik dus met het drietal over het pad achter het huis; het was vrij warm, dus in plaats van linksaf de berg op te gaan, gingen we rechtsaf terug naar het weggetje, omdat daar de sloten nog vol staan met water zodat de honden wat verkoeling konden krijgen. Toen verder over het land van een buurman, waar de honden graag mogen graven naar muizen, en toen naar ons eigen omheinde stuk grond van 2 hectare, dat we speciaal omheind hebben zodat de honden lekker kunnen rennen. Daar liet ik Aris en Mello van de lijn, en al vrij snel begonnen ze als gekken te snuffelen en langs de omheining door de struiken en tussen de bomen door te rennen. Nou hadden ze laatst, ook op eigen terrein, een aanvaring met een das die geheel tegen de regels in overdag uit zijn burcht was gekomen ipv 's nachts actief te zijn, en er lopen hier ook vossen en hazen. Hoe dan ook, het heeft geen zin te proberen de honden achterna te rennen, dat is een olympische sport op dit terrein. Tussendoor lieten ze zich even zien en toen waren ze weer een tijdje verdwenen. Maar goed, de 2 hectare zijn volledig omheind dus ik wist dat ze nergens heen konden, en een vos of haas zou door de mazen in de omheining (is van dat wildhek met mazen van 15 x 15 cm) kunnen ontsnappen. En inderdaad, na een tijdje kwamen ze alle drie weer bij me, ik overlaadde ze met lekkers, strooide wat uit op de grond voor Aris, die graag mag stofzuigen, en liep ondertussen met Mello en Lupi bergop richting ons huis. We waren bijna boven, komt er van rechts ineens een lichtbruin runderkalf (zo leek het eerst) onze kant op gesjeesd. Aris kon ik nergens zien maar die dook ook al snel op, en ik was te ver weg van Mello en Lupi om ze nog in de kraag te kunnen vatten. Weg waren ze, alle drie.
Ik besefte meteen dat het runderkalf een volwassen rendiervrouwtje was, en dat ik echt absoluut met geen mogelijkheid iets kon doen om in te grijpen. Ik kon de hekken niet openzetten zodat ze zou kunnen ontsnappen, want dan zouden de honden achter haar aan vliegen en ergens in de provincie verdwijnen, en de provincie is net zo groot als half Nederland. Ik ben eerst bij een hek blijven staan in de hoop dat ze weer uit de struiken zouden komen en het omheinde terrein zou verlaten, en dat ik dan hopelijk de honden zou kunnen tegenhouden, maar dat werkte niet.
En ondertussen kwam uit de tegengestelde richting nog een tweede rendier aangesjeesd tussen de bomen vandaan... Ik was echt wanhopig, want als de rendieren niet over de omheining zouden kunnen springen (die is 1m - 1.20 m hoog), zouden ze geen kant op kunnen en zou de jacht pas stoppen als de honden uitgeput waren. Ik probeerde op Tractive te kijken waar Aris en Mello waren, maar de zon scheen op het scherm van mijn telefoon en ik had geen leesbril bij me, dus dat was bijzonder lastig. Al die tijd was het volkomen stil, ik hoorde geen geblaf, geen geritsel in de struiken, geen gekrijs (de ontmoeting met de das was een krijsfestijn geweest; overigens heeft de das dat wel overleefd), geen geklingel (alle honden dragen een berenbel), kortom, ik had geen idee waar ik ze moest zoeken.
Toen ben ik bergaf gelopen, roepend en lokkend met een piepspeeltje dat gekoppeld is aan een blikje tonijn (als ze dat piepen horen, weten ze dat ze tonijn krijgen, en meestal werkt dat goed), en de honden en de wereld in het algemeen vervloekend. En toen ineens zag ik Lupi. Tong op de grond, bloed aan de voorpoten en snuit, ik dacht o God, laat het niet waar zijn. Even later kwam ook Mello eraan, en toen zag ik het rendier liggen, tegen de omheining, zwaar ademend, één oog al bijna uit de kas, een gat in haar kop waar bloed uit pulseerde, gaten in haar lijf waar de honden al bezig waren met openscheuren, echt. absoluut. afgrijselijk. Een nachtmerrie. Het was duidelijk dat ze dit niet ging overleven, dus ik heb Lupi en Mello aangelijnd (Aris was nergens te bekennen) en heb de buurman gebeld, die jager is. Die is gekomen met een geweer en heeft het rendier uit haar lijden verlost. Ik had ondertussen Lupi en Mello naar huis gebracht, maar waar Aris was, wist ik nog steeds niet. Die was waarschijnlijk achter het tweede rendier aan gegaan, en ik kon alleen maar hopen dat dat dier had weten te ontsnappen. Paar keer geroepen en gefloten en toen eindelijk, toen hoorde ik Aris' klingeltje. Even later was hij bij me en kon ik hem ook naar huis brengen.
Toen weer bergaf met de buurman, die de auto was gaan ruilen voor een quad met een winch eraan zodat we het dode rendier uit het bos konden slepen. Er gaat straks nog iemand met een speurhond op zoek naar het andere rendier, om te controleren of dat eventueel uit zijn lijden moet worden verlost, en dan moeten we op zoek naar de eigenaar van het dode dier. Eigenlijk zijn de rendieren nu allemaal verder naar het noorden van Zweden aan het grazen, maar blijkbaar zijn er een paar achtergebleven. De oren van ieder rendier zijn echter ingeknipt op een manier waaraan gezien kan worden wie de eigenaar is, dus kan die worden opgespoord. Normaal gesproken moet de eigenaar van een hond die een rendier doodt schadevergoeding betalen (onze buurman heeft het ook een keer meegemaakt met zijn hond en moest zo'n 400 euro betalen), maar in dit geval is het waarschijnlijk wat lastiger omdat de rendieren een omheind privéterrein zijn binnengegaan; het is niet zo dat mijn honden vrij rondliepen in het bos. En de hekken zijn altijd dicht. (Ik weet nooit aan welke kant ik het terrein op ga met de honden, en dus moeten alle hekken (vier stuks) dicht zijn.) Ik heb inmiddels ook een totaal vernield stuk afrastering met veel rendierhaar erbij gevonden, waarschijnlijk zijn ze daar binnengekomen, aan de richting te zien waarin de afrastering is gebogen. En ik heb een kapot stuk afrastering gevonden met wat rendierhaar erbij, en ik vermoed dat het tweede dier daar is ontsnapt en dat Aris daar zo lang heeft rondgelopen. De afrastering is zodanig kapot dat een groot dier eroverheen kan stappen, maar voor een hond is dat wat lastiger.
Hoe dan ook, so-de-fucking-juu wat een ellende.
Ik vind het zooo erg voor dat arme rendier, dat bij levenden lijve werd aangevreten door die k*thonden van mij. Ook al waren ze op eigen terrein, dat we extra omheind hebben zodat ze kunnen rondrennen - dit had nooit mogen gebeuren. Ik ga ze nu alle drie muilkorven voorlopig, en voorlopig gaan we ook op het omheinde terrein alleen nog aangelijnd lopen.
En ik ga een borrel nemen.
. Ja, je voelt je verantwoordelijk en het zijn jouw honden maar ja... het zijn honden... En ze liepen op eigen terrein. Het is niet zo dat je maar een beetje onverantwoordelijk bezig bent natuurlijk. Ohww, wat een ellende. Droevig, echt zo droevig. Neem inderdaad een lekkere stevige borrel 
