Ik ben het hardlopen weer aan het opbouwen met als doel toch in september de Dam tot Damloop mee rennen. Gewoon uit rennen en niet een strakke tijd.
Vandaag stond volgens mijn hardloopschema de 10km op de planning. Rustig aan en was ook de eerste keer weer sinds begin maart, deze afstand.
Ik liep heerlijk, was al bezig met de laatste 4km toen ik vanachter in mijn rug aangereden werd door een fietser. Dat ging echt heel hard. Fietser had gelukkig! geen elektrisch exemplaar maar een gewone fiets. Ze reed tegen mijn schouder op en zowel zij als ik ben heel hard gevallen. De mevrouw was erg overstuur wat mij heel kalm en adequaat maakte en heb haar even gecheckt. Ze kon alles nog bewegen en niks leek gebroken, alleen flinke schrik. Ze was op zoek naar de weg en daarom met haar telefoon bezig en niet met de weg.
Het is een heeele lange rechte weg, een fietspad. Best wonderlijk dat ze me niet gezien heeft want ik liep daar toch al wel een km of 2-3.
Ik had wat schaafwonden en nadat ik haar stuur had rechtgezet ben ik door gerend. Het was te ver om te wandelen en te dichtbij om iemand te bellen die me op kon pikken, dan was ik steenkoud geworden. Het regende ook nog eens.
Op de laatste 2km kwam ik haar weer tegen, nog steeds op zoek naar de weg. Ineens fietste ze naast me en zei dat ze haar arm niet meer kon bewegen. Ze was nog steeds overstuur ook. Ik moest haar opdrachten geven om iemand te bellen. Volgens mij had ze maar weinig mensen om haar heen en uiteindelijk vond ik het lullig om een ietwat door de schrik en emotie verwarde vrouw daar te laten staan en ben met haar in mijn kielzog naar huis gerend.
Ik heb haar naar het ziekenhuis gebracht met de auto. De HAP en SEH zitten daar naast elkaar en heb daar mijn verhaal gedaan omdat ze echt geen pit had.
Haar fiets staat hier in de straat en heb mijn adres en de bushalte voor de deur opgeschreven op een briefje. Mijn nummer aan haar gegeven en ben vertrokken.
Bij een vriendin die vlakbij het ziekenhuis woont ben ik onder de douche gestapt en mijn schaafwonden uitgespoeld. Ik word steeds stijver in de schouder de de grond het hardst heeft geraakt. Die is ook mooi blauw.
Vriendin heeft de plekken gecheckt waar ikzelf niet bij kon en ik denk dat ik hier heel goed vanaf ben gekomen, maar nu ik alleen thuis zit komt ook de schrik boven.
Ik hoop dat ik morgen mijn arm nog kan bewegen want ik moet een halve dag werken.