De moeilijkste beslissing die er is.....
Geplaatst: di 08 jul 2014, 10:12
En ik sta er weer voor 
Vooropgesteld: ik klaag niet. Faydor is nu 15 jaar, 1 maand en 8 dagen en ik heb jaren gedacht dat hij nooit ouder zou worden dan tien. Veel pijn aan zijn rug door spondylose. Maar het bleek ook een vergrootte prostaat te zijn en een castratie op zijn 9e en de overgang naar Barf heeft een nieuwe hond opgeleverd. Toen Balou overleed op 28 september 2012 heb ik Faydor gevraagd of hij ajb nog zeker een jaartje bij me wou blijven en ook dat heeft hij glansrijk gedaan. Tot vorige week vrijdagochtend ging het super. De DA stond elke controle versteld hoe goed hij liep en met wat pijnstilling en een maandelijkse anabolen prik voor de spieren liep hij dagelijks nog zeker een uur verdeeld over 2 tot 3 wandelingen. En ik moest het niet wagen om hem achter te laten om met de rest van de roedel wat langer en in een sneller tempo te gaan wandelen want dan protesteerde hij luidkeels. Tot vorige week vrijdag, die hele warme dag. We zijn naar het water geweest om lekker te zwemmen maar ik denk dat het hem toch teveel geworden is. In 1 dag is hij zeker 3 jaar ouder geworden De afgelopen dagen loopt hij vreselijk langzaam en geforceerd en stuikelt sneller. Gisteren ben ik bij een DA geweest, mijn vaste DA is helaas op vakantie. Ik vroeg me af of hij wellicht een oppepper kon krijgen om hem door zijn dip heen te helpen, als het een dip mocht zijn. Zijn constateerde wel wat pijn aan zijn voorhand en adviseerde maximale pijnstilling voor zijn gewicht en alleen maar aangelijnd uitlaten en rust. Hij heeft vanmorgen weer een klein aanvalletje gehad (we denken aan epileptie) en de paar koekjes die ik hem gegeven heb zijn er weer uitgekomen. Eten toonde hij geen interesse meer in (tot gisteren at hij goed terwijl hij altijd een lastige eter geweest is). Mijn verstand zegt dat hij aan zijn laatste dag tot dagen bezig is. Maar omdat het verschil zo dramatisch is met vorige week donderdag ben ik tegelijkertijd bang dat het 'alleen maar' een dip is en dat ik hem 'te vroeg' in zou laten slapen. Nog een week of drie en dan verhuizen we naar Hengelo naar een boerderij met een lap grond. Aan de ene kant denk ik: dan hoeft hij niet meer 'uit' maar kan hij lekker in de tuin rondscharrelen. Maar aan de andere kant raakt hij natuurlijk geheel uit zijn routine en wordt het een hectische tijd. En nu wordt het vanaf donderdag ook weer heel erg warm wat met zijn verlamde stemband ook niet fijn is. Dus.......... mijn verstand zegt in laten slapen, als ik heel eerlijk ben mijn gevoel ook (ik ben wel een enorme doemdenker dus denk vaak meteen aan het ergste) maar die angst dat het alleen maar een dipje is.............. Ik heb toen van de DA een boekje gekregen over de laatste fase, helaas heb ik hem uitgeleend. Maar ik weet wel dat daarin stond 'liever te vroeg dan te laat'. Daar ben ik het zo mee eens. Ook stond er 'het moment dat je jezelf betrapt dat je hoopt dat hij uit zichzelf overlijdt is ook het overdenken waard'. En ik denk ook dat dat moment bereikt is. Dus al schrijvende realiseer ik me wel dat mijn gevoel waarschijnlijk klopt en dat ik hem zijn rust moet gunnen. Maar man wat is dit moeilijk...... Tot gisteren wilde zijn koppie ook nog zo graag.......... En ik hou zo godsgruwelijk veel van hem en ga hem zo missen.............
Vooropgesteld: ik klaag niet. Faydor is nu 15 jaar, 1 maand en 8 dagen en ik heb jaren gedacht dat hij nooit ouder zou worden dan tien. Veel pijn aan zijn rug door spondylose. Maar het bleek ook een vergrootte prostaat te zijn en een castratie op zijn 9e en de overgang naar Barf heeft een nieuwe hond opgeleverd. Toen Balou overleed op 28 september 2012 heb ik Faydor gevraagd of hij ajb nog zeker een jaartje bij me wou blijven en ook dat heeft hij glansrijk gedaan. Tot vorige week vrijdagochtend ging het super. De DA stond elke controle versteld hoe goed hij liep en met wat pijnstilling en een maandelijkse anabolen prik voor de spieren liep hij dagelijks nog zeker een uur verdeeld over 2 tot 3 wandelingen. En ik moest het niet wagen om hem achter te laten om met de rest van de roedel wat langer en in een sneller tempo te gaan wandelen want dan protesteerde hij luidkeels. Tot vorige week vrijdag, die hele warme dag. We zijn naar het water geweest om lekker te zwemmen maar ik denk dat het hem toch teveel geworden is. In 1 dag is hij zeker 3 jaar ouder geworden De afgelopen dagen loopt hij vreselijk langzaam en geforceerd en stuikelt sneller. Gisteren ben ik bij een DA geweest, mijn vaste DA is helaas op vakantie. Ik vroeg me af of hij wellicht een oppepper kon krijgen om hem door zijn dip heen te helpen, als het een dip mocht zijn. Zijn constateerde wel wat pijn aan zijn voorhand en adviseerde maximale pijnstilling voor zijn gewicht en alleen maar aangelijnd uitlaten en rust. Hij heeft vanmorgen weer een klein aanvalletje gehad (we denken aan epileptie) en de paar koekjes die ik hem gegeven heb zijn er weer uitgekomen. Eten toonde hij geen interesse meer in (tot gisteren at hij goed terwijl hij altijd een lastige eter geweest is). Mijn verstand zegt dat hij aan zijn laatste dag tot dagen bezig is. Maar omdat het verschil zo dramatisch is met vorige week donderdag ben ik tegelijkertijd bang dat het 'alleen maar' een dip is en dat ik hem 'te vroeg' in zou laten slapen. Nog een week of drie en dan verhuizen we naar Hengelo naar een boerderij met een lap grond. Aan de ene kant denk ik: dan hoeft hij niet meer 'uit' maar kan hij lekker in de tuin rondscharrelen. Maar aan de andere kant raakt hij natuurlijk geheel uit zijn routine en wordt het een hectische tijd. En nu wordt het vanaf donderdag ook weer heel erg warm wat met zijn verlamde stemband ook niet fijn is. Dus.......... mijn verstand zegt in laten slapen, als ik heel eerlijk ben mijn gevoel ook (ik ben wel een enorme doemdenker dus denk vaak meteen aan het ergste) maar die angst dat het alleen maar een dipje is.............. Ik heb toen van de DA een boekje gekregen over de laatste fase, helaas heb ik hem uitgeleend. Maar ik weet wel dat daarin stond 'liever te vroeg dan te laat'. Daar ben ik het zo mee eens. Ook stond er 'het moment dat je jezelf betrapt dat je hoopt dat hij uit zichzelf overlijdt is ook het overdenken waard'. En ik denk ook dat dat moment bereikt is. Dus al schrijvende realiseer ik me wel dat mijn gevoel waarschijnlijk klopt en dat ik hem zijn rust moet gunnen. Maar man wat is dit moeilijk...... Tot gisteren wilde zijn koppie ook nog zo graag.......... En ik hou zo godsgruwelijk veel van hem en ga hem zo missen............. 
