Barfplaats.nl

Stilstand is achteruitgang...Tom gaat met pensioen.

4 jaar geleden is Tom in mijn leven gekomen, een moment in de tijd dat het heel slecht met mij ging, Tom was mijn redding, mijn hulplijn, mijn levenslijn...
Samen met Tom ben ik de wereld stapje voor stapje weer terug gaan nemen wat er zelfs toe heeft geleid dat hij officieel mijn hulphond werd.
En wat was dat belangrijk, in een tijd dat ik zo eenzaam en alleen en zo ziek was was hij er elk moment van de dag om mij bij te staan, alles wat ik teruggewonnen heb heb ik samen met hem gedaan.

Over 3 weken heb ik de jaarlijkse terugkomdag van de Hondenschool die ons heeft opgeleid en met die dag in het vooruitzicht ben ik al een tijd diep aan het nadenken om vandaag de beslissing te nemen. Tom zal zijn licentie in gaan leveren, het gaat me mij nu dusdanig goed dat ik de rest van de weg zelf kan afleggen, hij heeft zeker nog nut in mijn leven, hij gaat ook nergens heen maar het dekje is nu een belemmering geworden, een stilstand.

Pijn in het hart en tranen over mijn wangen, maar ook zo ontzettend dankbaar dat ik de kans gehad en gegrepen heb, zonder Tom was ik nooit geweest waar ik nu ben. Tom heeft mij uit het zwartste gat getrokken waar ik ooit in gezeten heb, en vanaf de zijlijn zorgt hij er nog steeds voor dat dat zwarte gat verleden tijd blijft.

Tom is speciaal voor mij en zal dat altijd blijven, maar de voor hem in het begin zo zware taak zal vervallen, hij mag vanaf nu gewoon mijn lieve huishond zijn. Nu even met gebroken hart...maar het is echt goed zo.

Lieve lieve Tom bedankt voor alles!

Super!!!!! Laat hem maar lekker genieten van z'n pensioen. Super dat je zelf ziet dat je het zelf kunt!!! Ik ken verder je verhaal niet maar ik ben trots op je!

sterkte,wat een grote stap!

Wat mooi om te lezen!
Wat zal dat feitelijk gaan betekenen? Wat doet Tom nu wat hij na zijn pensioen niet meer hoeft?

Dappere meid!!! En welkom huishond Tom. 

Ik weet natuurlijk niet hoe dit voor je werkt en wat het betekent. Want je schrijft dat je pijn in je hart hebt en dat je moet huilen (:bigarmhug:) terwijl ik denk als ik het lees "YOU GO GIRL!". Ja, ik vind het juist mooi! En sterk! En hartstikke knap van je, dat je Tom 'niet meer nodig hebt als hulphond' !

Het afsluiten van een moeilijke periode, het zwarte gat kan en mag je achter je laten, het zal zijn sporen hebben achter gelaten, maar zeker 1 hele mooie en dat is Tom.
Het is zeker dapper dat je nu weer een hele grote stap vooruit neemt, ookal blijft Tom gewoon Tom, door hem te "ontslaan" als hulphond durf je te zeggen, ik kan het leven weer aan, ik durf weer in de zon te lopen.
Samen......nu samen met je vriend en huismaatje Tom de wereld weer verder ontdekken.
Geniet, tranen zullen er  nog wel vloeien, maar daar is tom ook voor hoor, lekker knuffelen doet beide goed.

Stoer van je!!!
En wat heerlijk dat hij met pensioen KAN. Hij zal er evengoed nog heel vaak voor je kunnen zijn.
Dikke knuffel voor Tom, en neem er zelf ook een 

Lizzy schreef: Ik weet natuurlijk niet hoe dit voor je werkt en wat het betekent. Want je schrijft dat je pijn in je hart hebt en dat je moet huilen (:bigarmhug:) terwijl ik denk als ik het lees "YOU GO GIRL!". Ja, ik vind het juist mooi! En sterk! En hartstikke knap van je, dat je Tom 'niet meer nodig hebt als hulphond' !

Ik denk dat Extreme het goed omschrijft, het is het afsluiten en verwerken van wat die tijd met me gedaan heeft, het dekje symboliseert zoveel, de strijd die ik geleverd heb om beter te worden, de weg die ik nog te gaan heb, de liefde die ik voel voor hem, de mensen die ik door hem heb leren kennen, de vrienden die ik nu heb, de onmacht om gehoord te worden, elke milimeter vrijheid die ik samen met hem bevochten heb.

Toen ik Tom kreeg had ik nog dagelijks paniekaanvallen, ik was eigenlijk niet in staat om de straat uit te lopen, maar ja je hebt een hond en dan moet je, oh wat heb ik vaak terug moeten rennen omdat ik dacht dat ik onderuit zou gaan...maar we...ik heb het gered en dat is iets waar ik nu eindelijk trots op ben. EN dat besef is nog maar zo recent, ik heb het altijd als mijn schuld gezien dat ik ziek was, maar dat is niet zo, het is me overkomen, mijn herstel, dat is wel mijn verdienste. Er zit nog best veel pijn als ik aan die tijd terugdenk en dat komt er nu uit. En ook dat is goed...maar zorgt wel voor wat emotionele incontinentie 

@Spreeuwtje, dit houd in dat Tom niet meer overal mee naartoe kan, hij gaat nu altijd en overal mee naartoe, ziekenhuis, winkel, UWV, altijd.
En dat gaat ophouden. Tom hoeft niet meer 24/7 mij in de gaten te houden en mij daarbij te helpen als het niet goed gaat. Daarvoor krijgt hij nu eervol ontslag. Zal wel even duren voor dat eruit is maar het zal hem wel rust geven uiteindelijk denk ik. We zullen het zien 

Wauw Martine, ik heb ontzettend veel waardering voor je en vind het ongelooflijk knap dat je deze stap neemt en zelf ziet dat dat ook kan!! Het zou heel makkelijk om Tom in zijn werkjasje te blijven hijsen, maar nu Tom straks officieel niet meer overal mee naartoe mag moet je ook echt alleen en dat vind ik geweldig knap ook omdat je daarbij niet alleen voor jezelf kiest maar ook voor Tom want ik geloof echt, hoe prachtig het ook is dat een hond mensen kan steunen, helpen, begeleiden, dat het voor een hond ook heel zwaar kan zijn! Dat je zelf zover bent om die stap te nemen, petje af! 

De mensen op die plaatsen zullen hem missen!
Maar wat ontzettend goed dat je erkend en ziet hoe je vooruit gegaan bent.
Het is best eng om die stappen te nemen. Want je kunt niet meer terug. (En dat wil je ook niet).

Ik herken veel van jouw verhaal in dat van mij en paapie. Hij was geen hulphond, maar zonder hem was ik er niet meer geweest.
Veel geluk met elkaar in deze nieuwe vorm.

Dikke proficiat en........geniet nu maar gewoon van mekaar

Wat een heerlijk nieuws voor jou EN tom.....Je kan het  en geniet maar lekker verder van je kanjers 

DJ en Doerak schreef: Wauw Martine, ik heb ontzettend veel waardering voor je en vind het ongelooflijk knap dat je deze stap neemt en zelf ziet dat dat ook kan!! Het zou heel makkelijk om Tom in zijn werkjasje te blijven hijsen, maar nu Tom straks officieel niet meer overal mee naartoe mag moet je ook echt alleen en dat vind ik geweldig knap ook omdat je daarbij niet alleen voor jezelf kiest maar ook voor Tom want ik geloof echt, hoe prachtig het ook is dat een hond mensen kan steunen, helpen, begeleiden, dat het voor een hond ook heel zwaar kan zijn! Dat je zelf zover bent om die stap te nemen, petje af! 

Dat dus! Toen ik je verhaal las, dacht ik eerst: ja maar, dat is toch eigenlijk heel positief, dat Tom met pensioen kan? Maar wat DJ/Doerak hier schrijft, is natuurlijk waar!

Wat een mooi bericht  8)

Heb je Tom eigenlijk ooit aangeleerd om alleen thuis te zijn?
Nu hij in plaats van altijd mee te gaan, vaker werkeloos thuis zal blijven?