Gaat mijn leven dan echt beginnen?
Geplaatst: di 18 mar 2014, 22:34
Ik heb het in een fototopic al eens aangeven, ik praat niet graag over mijn persoonlijke leven. Toch open ik met regelmaat een topic om tijdens het schrijven weer af te sluiten onder het mom van; wie interesseert dit nu eigenlijk. En toch....toch wil ik graag soms iets delen en dit is echt iets omdat ik blij ben.
Bijna twaalf jaar lang heb ik "thuis" gezeten, en echt niet alleen thuis maar ook intern op plaatsen gewoon waar ik "hulp" kreeg. De afgelopen jaren leek ik maar niet van de grond te komen en er speelt meer dan gewoon ongelukkig zijn. Mijn leven is niet altijd makkelijk geweest, niet alleen door de dingen die ik meegemaakt hebt, maar vaak ook omdat hetgeen wat ik heb meegemaakt me gevormd hebben in degene die ik helemaal niet had willen zijn.
Bijna twee jaar geleden heb ik in samenspraak met de mensen die me heel dichtbij staan de beslissing genomen om toch weer medicijnen te gaan gebruiken, want zoals het ging kon niet meer. Een beslissing die ik ergens liever graag zou terugdraaien omdat ik er ook hinder van heb maar die me wel gebracht hebben waar ik nu sta.
En waar ik sta ik nu: ik word dit jaar 30 en voor mijn gevoel begin ik langzaam pas te leven. Dit jaar heb ik een kans gekregen die ik met beide handen heb aangenomen, iets waar ik zelf om gevraagd heb: werk. Werken wou ik al lang, maar het ging telkens niet.
Ik zeg werk, maar officieel is het stage; in de horeca en als het goed is begin ik volgende maand met de opleiding. Meer dan een nieuwe start! Ik vind het leuk, krijg complimenten en ruimte om fouten te maken. Ik doe het met zoveel passie en plezier dat ik niet begrijp waarom ik dit niet eerder heb kunnen doen.
Toch is het niet altijd even makkelijk. Werken (stage), de honden, huishouden, een levering vlees en tijd voor andere dingen. Maar ik voel me hier zo ontzettend goed bij, dat ik het soms van de daken wil schreeuwen.
Mijn zus met haar gezin, mijn eeuwig trouwe partner zijn allemaal al eens komen eten. En ik vind het dan geweldig om hun eens na al die jaren te mogen bedienen in lekker eten, drinken en leuke avond. En binnenkort komt mijn andere zus met har gezin gezellig eten. Als ik aan het moment denk, dat ik deze plek over een jaar weer ga verlaten voor een echte baan, bekruipt me al verdriet. Maar nu....geniet ik.....ik geniet van deze nieuwe stap in mijn leven die me meer dan goed doet.
En voor eens wil dit eens delen met andere mensen, al vind ik dat heel moeilijk....zal ik het posten....of weer verwijderen.....nee dit ga ik eens posten!
Bijna twaalf jaar lang heb ik "thuis" gezeten, en echt niet alleen thuis maar ook intern op plaatsen gewoon waar ik "hulp" kreeg. De afgelopen jaren leek ik maar niet van de grond te komen en er speelt meer dan gewoon ongelukkig zijn. Mijn leven is niet altijd makkelijk geweest, niet alleen door de dingen die ik meegemaakt hebt, maar vaak ook omdat hetgeen wat ik heb meegemaakt me gevormd hebben in degene die ik helemaal niet had willen zijn.
Bijna twee jaar geleden heb ik in samenspraak met de mensen die me heel dichtbij staan de beslissing genomen om toch weer medicijnen te gaan gebruiken, want zoals het ging kon niet meer. Een beslissing die ik ergens liever graag zou terugdraaien omdat ik er ook hinder van heb maar die me wel gebracht hebben waar ik nu sta.
En waar ik sta ik nu: ik word dit jaar 30 en voor mijn gevoel begin ik langzaam pas te leven. Dit jaar heb ik een kans gekregen die ik met beide handen heb aangenomen, iets waar ik zelf om gevraagd heb: werk. Werken wou ik al lang, maar het ging telkens niet.
Ik zeg werk, maar officieel is het stage; in de horeca en als het goed is begin ik volgende maand met de opleiding. Meer dan een nieuwe start! Ik vind het leuk, krijg complimenten en ruimte om fouten te maken. Ik doe het met zoveel passie en plezier dat ik niet begrijp waarom ik dit niet eerder heb kunnen doen.
Toch is het niet altijd even makkelijk. Werken (stage), de honden, huishouden, een levering vlees en tijd voor andere dingen. Maar ik voel me hier zo ontzettend goed bij, dat ik het soms van de daken wil schreeuwen.
Mijn zus met haar gezin, mijn eeuwig trouwe partner zijn allemaal al eens komen eten. En ik vind het dan geweldig om hun eens na al die jaren te mogen bedienen in lekker eten, drinken en leuke avond. En binnenkort komt mijn andere zus met har gezin gezellig eten. Als ik aan het moment denk, dat ik deze plek over een jaar weer ga verlaten voor een echte baan, bekruipt me al verdriet. Maar nu....geniet ik.....ik geniet van deze nieuwe stap in mijn leven die me meer dan goed doet.
En voor eens wil dit eens delen met andere mensen, al vind ik dat heel moeilijk....zal ik het posten....of weer verwijderen.....nee dit ga ik eens posten!
Heel veel succes gewenst en goed van je dat je hebt durven te posten 
goed van jou!!! 