Alternatieven voor Antibiotica van Dr John McKenna.
ISBN: 90-6030-600-7.
Uitgeverij: De Driekhoek BV, te Amsterdam
Eigenlijk een must om te lezen voor iedereen!
Een klein stukje uit dit boek:
"Resistentie tegen antibiotica: is het echt een probleem?
Al kort na de ontwikkeling van antibiotica was het duidelijk dat sommige bacterieen konden overleven en zich konden vermenigvuldigen in aanwezigheid van antibiotica. Deze bacterieen waren immuun geworden voor die antibiotica.
In een interview met d New York Times in 1945 waarschuwde Alexander Fleming al dat een verkeerd gebruik van penicilline zou kunnen leiden tot de selectie en vermenigvuldiging van gemuteerde vormen van resistente bacterieen. Hij voorspelde ook dat dit resistentieprobleem groter zou worden als penicilline in orale toedieningsvorm op de markt zou worden gebracht, als onjuiste doses zouden worden voorgeschreven, als een kuur niet werd afgemaakt of als mensen te lang een penicillinekuur volgden. Hoe ernstig is dit probleem van de antibiotisch resistentie nu eigenlijk?
Melbourne, Australie.
In he begin van de jaren '80 werden enkele ziekenhuizen in Melbourne geteisterd door infecties die met bijna geen enkele van de bekende antibiotica doeltreffend konden worden bestreden. Het organisme dat verantwoordelijk was voor de dood van een aantal ziekenhuispatienten droeg de naam Staphylococcus Aureus.
Dit voorval toont aan hoe ernstig het probleem van resistentie in de praktijk kan zijn. Het bracht zo'n angst onder het ziekenhuispersoneel teweeg, dat veel personeelsleden op hun werk maskers gingen dragen. De bacterieen waren niet alleen resistent tegn antibiotica, maar ook tegen antiseptica (ontsmettingsmiddelen), wat het bijna onmogelijk maakt ze te doden. Er bleef maar 1 werkzaam antibioticum over, vancomycine, een medicijn dat niet alleen duur, maar ook toxisch (giftig) is. Artsen hadden echter geen alternatief en moesten het wel gebruiken. Zo kreeg men de infectie in de ziekenhuizen op den duur onder controle.
In Melbourne ging het dus nog goed. Maar men besefte wel dat de kans groot was dat er zich op den duur ook een resistentie tegen vancomycine zou ontwikkelen. Een schrikbeeld! Wat zou er gebeurd zijn als de bacterieen in Melbourne ook resistent waren geweest tegen vancomycine? Hoe zou de ziekenhuisinfectie dan behandeld zijn? Zou zij echt niet te behandelen zijn geweest?
Dat was in de jaren '80. Inmiddels is resistentie tegen vancomycine een feit.
Maar zij doet zich voor in een andere groep van bacterieen : enterococci. We weten echter dat deze bacterieen in staat zijn hun resistentie over te dragen op Staphylococcus aureus, het organisme dat vooral in ziekenhuizen infecties veroorzaakt. Dat betekent dat het nite lang meer zal duren voordat ook Staphylococcus resistent is tegen vancomycine. Dan zullen ziekenhuisinfecties zoals die zich in Melbourne voordeden echt niet meer met antibiotica behandeld kunnen worden.
Het is dus duidelijk, dat we het hebben over een zeer gevaarlijke situatie. Een infectie die niet met de bestaande middelen kan worden behandeld, kan elke dag de kop opsteken. Het is volgens sommige microbiologen nog slechts een kwestie van maanden of hooguit een aar jaar.
Waarom ontwikkelen bacterieen resistentie? Bacteriele resistentie tegen antibiotica is geen nieuw fenomeen. Het bestaat als net zo lang als de bacterieen zelf, maar dan wel op een zeer laag niveau. We treffen het verschijnsel bijvoorbeeld aan in grond waar schimmels en bacterieen naast elkaar leven. Van een vreedzame coexistentie is echter geen sprake. Integendeel, schimmels en bacterieen voeren een strijd op leven en dood met elkaar om ruimte en voedsel in de grond. Schimmels produceren antibiotica en gaan daarmee de bacterieen in de grond te lijf. Misschien weet u dat veel antibiotica oorspronkelijk geisoleerd werden uit grondmonsters, die schimmels bevatten. Om te overleven bedachten bacterieen een strategie om zichzelf te beschermen tegen deze natuurlijke antibiotica: zij ontwikkelden resistentie. Resistentie is dus een natuurlijk overlevingsmechanisme.
Maar als resistentie tegen antibiotica altijd heeft bestaan, waarom komt het dan juist tegenwoordig zo vaak voor? En waarom vormt het zo'n groot gevaar? Het antwoord op deze vragen is te vinden in de manier waarop wij met commercieel geproduceerd antibiotica omgaan. We hebben ze in sommige gevallen te veel, in andere gevallen te weinig en in weer andere gevallen onjuist gebruikt, en daardoor hebben we het de bacterieen alleen maar gemakkelijker gemaakt bij hun voortdurende poging om resistentie te ontwikkelen.
Verkoudheid, griep, mazelen en herpes zijn voorbeelden van virale infecties. Ik hoor regelmatig dat antibiotica worden voorgeschreven om deze infecties te behandelen. Soms schrijft de arts te snel antibiotica voor, soms oefent de patient druk uit op de arts om deze voor te schrijven. Virusinfecties genezen niet door antibiotica. Antibiotica kunnen de toestand zelfs verergeren, omdat zij de immuniteitsreactie van het lichaam kunnen onderdrukken".
