Net als pop enkele pagina's geleden stel ik mij vragen bij het hele vitamine D verhaal. Dat de vormen en manieren hoe een bepaalde vitamine opgenomen wordt verschilt van diersoort tot diersoort klopt en vitaine D kan dus prima ook zo zijn, maar het zou nietzo problematisch mogen zijn met een noraal voedingspatroon o aan een bepaald stofje te komen.
Als je kijkt naar de scheve verhoudingen die je zou moeten voeren om zonder supplementen aan voldoende vitamine d te komen klopt er volgens mij ook iets niet. Ja veel dieren komen beduidend minder buiten dan een wild dier zou doen, maar die moeten ook eventjes in leven blijven tot ze geslacht worden en hebben allemaal ook zelf vitamine D nodig. Ook voert niet iedereen overwegend dieren die binnen gehouden worden en kan ik mij geen enkel voorbeeld van rachitis herinneren bij honden. Als de meesten flirten met net voldoende/onvoldoende zou er toch een deel moeten zijn die het gewoon niet haalt?
Een deel van mijn bedenkingen in dit verhaal is niet gebaseerd op honden, maar op ratten. De huidige kennis over rattenvoeding geeft een benodigde viamine d aan die onmogelijk zonder zware supplementenring mogelijk is. Net zoals koper en calcium, maar als ik daar op inga wordt dit verhaal nog langer
Toen ik zelf ben gaan samenstellen voor mijn ratjes wegens allergie zo'n 14 jaar geleden was die kennis er niet. Ik heb daar toen specifiek naar gezocht omdat huisdierratten niet buiten komen en geen relevante bron van vitamine D in hun voeding hebben. Het leek mij logisch dat er wel iets nodig was. Ik heb altijd wekelijks tot twee keer per week sojayoghurt met vitamine D om die reden gegeven.
Om andere redenen zijn er van sommige ratten op bejaarde leeftijd rxen genomen en er was nooit een afwijking aan het bot te zien, wat wel zo zou moeten zijn bij een langdurig vit D tekort. Geen enkele rat, ook niet die van ritten (babyrat) af aan bij mij waren heeft enige skeletafwijking gehad. De hoeveelheden die ik gaf en geef (wel iets opgehoogd voor de zekerheid, maar niet zo extreem) zouden extreem ontoereikend moeten zijn volgens de huidige aanbevelingen. Toch is hier in de praktijk niets van te merken. Waarom?
En hoe zouden wilde ratten aan zo een hoge gehaltes moeten raken? Van de zon is niet mogelijk in grote hoeveelheden gezien het schemerdieren zijn en uit voeding ook niet gezien hun natuurlijk voedingspatroon.
In tegenstelling tot mezelf zijn er wel mensen die tegen skeletproblemen ten gevolge van vitamine d tekort hebben meegemaakt bij hun ratten. Deze ratten kregen in verhouding meer graan en minder groenten en meer vitamine d in de voeding door een aandeel dierlijke ingrediënten.
Ik kan geen uitspraken doen over wat precies de oorzaak is, maar het doet mij denken aan de vaak nog niet of beperkt aangetoonde relatie tussen de verschillende voedingsstoffen. Zo is het bv aangetoond dat mensen die plantaardig eten minder calcium nodig hebben. Het zou mij niet verbazen als er ook een verhoogde vitamine d behoefte is omwille van een ingrediënt of voedingsstof die meer of minder aanwezig is naargelang het voedingspatroon. Dit dan zowel voor ratten als voor honden en waarschijnlijk nog wel diersoorten.
Ik kan dit totaal niet hard maken natuurlijk, maar er is naar mijn idee gewoon iets wat niet klopt.