Aangezien Terry nu niet meer zo geweldig ter been is nu ze geen heup meer heeft en dus geen uren meer mee kan naar het bos, 40 minuutjes gaat net in slentertempo ga ik tegenwoordig vaak 2 keer op een dag. Ik loop net op een kruip en sluip door paadje met een kleine zandvlakte halverwege. En daar is een gezellige hond dus Misty zo speels als ze nog is gaat flink aan de speel. Ik loop door en ben zo'n 10m verder toen ik haar hoor de gillen. Ik als een idioot terug komt ze de hoek. Rechtervoorpoot omhoog en gillen dat ze deed, dat heeft wel 2 minuten aangehouden. Ik haar voorzichtig neergelegd en wat gemasseerd en gevoeld, getrokken, etc etc. Door de jaren heen leer je veel. Ze gaf zeer duidelijke pijnsignalen af op haar schouder en pols en weigerde erop te staan. Ik heb haar dan ook naar de auto moeten tillen. Eenmaal thuis samen met Martijn nog gevoeld en gedaan en de kliniek in Eersel gebeld wetende dat Maarten al naar huis zou zijn. Ondertussen waren we een uur verder en nog steeds wilde ze er niet op staan. Ze vonden het belangrijk genoeg om Maarten thuis te bellen. We werden teruggebeld met het advies om toch te komen en dan zou ze morgen eventueel geopereerd worden. Dan kunnen we net zo goed tot morgen wachten. Uitvoerig met Jessica gesproken en die gaf ons nog wat te doen. Het is vermoedelijk niet door en door gebroken maar een scheur moeten we zeker niet uitsluiten
Als het morgenochtend niet beter is moeten we heen of als het vanavond verder verslechterd. Ik denk dat ik wel dag kan zwaaien naar de leuke dingen die allemaal gepland stonden;
20 april diplomadag in Nijmegen
26 april vakantie in Frankrijk voor een week
12 mei diplomadag
16-18 met weekendje Ardennen.
We waren net financieel weer een beetje op de rails na de aderlating van Terry en nu dit weer. Houdt het bij ons dan nooit eens op
Het zit jullie echt niet mee zeg.... 
