Normaal gesproken is ze 's avonds superdruk en sleept ze al haar speelgoed aan en daagt ze me uit. Twee avonden heb ik al met verbazing naar haar zitten kijken dat ze niet wil spelen.
Heb haar maar uitgedaagt en toen kwam er wat actie. En gisteravond leek het goed te gaan. Eetlust is trouwens niet minder dan normaal en de ontlasting ziet er nog steeds prima uit.Vanacht begon de ellende. Ze wist zich op bed (jaja, ze slaapt heerlijk op bed
) geen houding te geven en ging constant liggen draaien en wilde om de haverklap naar beneden en de tuin in. Ben de hele nacht in de weer geweest met haar ... heb haar wat betast en het viel me op zodra ik haar buikje aanraakte ze wat in elkaar krimpte. Ook haar achterhand leek "pijnlijk" te zijn. Heb telefonisch contact gehad met mijn DA en die dacht dat ze toch gewoon wat spierpijn zou hebben en raadde me aan om voorzichtig wat met haar te gaan wandelen. Om 1 uur heb ik een afspraak bij hem. Tijdens het wandelen leek er niks aan de hand te zijn met Indy, alleen ze straalt helemaal geen plezier meer uit. Ze hobbelt braaf met me mee, maar geen enthousiasme. ???
Uiteraard schiet ik helemaal in de stress en denk ik aan allerlei ernstige ziektes die ze zou kunnen hebben (hernia, baarmoederonsteking, noem het maar op). Maar het grootste punt waar ik over val is dat ik iedere keer voordat ze loops moet worden in zak en as zit en denk dat ik een doodziek hondje heb. Het lijkt wel of ze voor iedere loopsheid "ziekjes" is. Zal het toch een hormonenkwestie kunnen zijn?
