Net was ik in de keuken bezig om een bakje eten te maken voor Poesje, Sven komt de kamer binnen, houdt Thunder tegen met zijn voet (die wil altijd de gang in) en gaat naar de kamer, Thunder komt richting keuken, springt op het aanrecht (waar ik bezig was) en ineens hoor ik naast me 'tok' ik kijk en zie dat Thunder raar op het aanrecht/half in de wasbak ligt ik wil weer verder gaan waarmee ik bezig ben, maar denk dan bij mezelf, jij ligt niet echt normaal
Dus ik pak hem op, helemaal verkrampt, ik schud hem heen en weer, gil naar Sven dat Thunder dood is en blaas hem in zijn neus en op dat moment heb ik het idee dat hij toch niet dood is, hij lijkt juist helemaal verkrampt, maar schud verder niet (het schudden/krampen wat je ziet bij een epileptische aanval). Daarna lijkt hij weer wat helderder te worden, ik wacht heel ff en zeg tegen Sven dat hij de da moet bellen, die kan door de spanning geen nummer vinden, dus geeft mij mijn telefoon, ik bel de da, waar ik in moet spreken en we worden volgens mij binnen enkele minuten terug gebeld
Een hele tijd met de da aan de telefoon gezeten en naar alle waarschijnlijkheid is het dus een epileptische aanval geweest Ze wil hem wel bekijken op de praktijk, maar alles wijst in die richting, als het zo is, moet je Thunder juist nu niet stressen door hem in de auto te zetten en naar de praktijk te gaan, want dat kan weer een aanval opwekken.
Ik moet hem nu in de gaten houden, hij lijkt al weer een heel eind zichzelf, ik slaap in de kamer vannacht bij hem en als er wat is kan ik altijd de da bellen.
Nu dus afwachten of het nog een keer gebeurt of dat het misschien een eenmalig iets was.
Ik ben me echt kapot geschrokken, ik dacht echt dat hij dood was/ging (deze aanval was zo anders dan we gewend zijn van Poesje) met een beetje 'geluk' hebben we straks dus 2 katten met epilepsie