Het is zo dat ik vorige week 2 kittens heb weggebracht naar hun nieuwe baasje. Hij heeft nogal vervelende ervaringen met z'n vorige kat gehad, dus hij wilde ze binnen afzienbare tijd ook na laten kijken door z'n eigen DA.
Nou ja, prima, ik heb niets om bang voor te zijn.
Dat bleek ook, want de DA was zeer te spreken over de kittens (*trots*
). Ik heb het nieuwe baasje zo ver dat hij de kittens in elk geval in het begin kvv en barf zal laten eten (als hoofdmaaltijd Carnibest of Bibi, en als extra'tjes kuikens, kippennekken ed. totdat hij eventueel meer in de materie verdiept is, en uitgebreider kan gaan barfen). Ik heb allerhande info voor hem opgezocht en meegegeven, en hij heeft enkele dagen terug z'n eerste bestelling van Canis Naturalis ontvangen. Dat lijkt allemaal goed te gaan dus.
Maar nou wil die DA beweren dat BARF helemaal niets uitmaakt in het voordeel van de gezondheid van de kat en dat de reden waarom ze minder blaasgruis zouden ontwikkelen is omdat ze 'gedoseerd' te eten krijgen; twee keer per dag een schaaltje met een afgepaste hoeveelheid.
Blijkbaar leeft die DA met het idee dat elke katteneigenaar die z'n kat brokken voert die brokken de hele dag laat staan, want als al die brokvoerende baasjes hun katten gewoon twee keer per dag een afgepaste hoeveelheid brokken zouden geven, hun kat ook minder kans had op blaasgruis. Wat de DA betreft kan hij dus net zo goed brokken gaan voeren (mits gedoseerd). Het zou iets te maken hebben met een zuurgraad in de urine die na een bepaalde tijd na de maaltijd stijgt/daalt.
Ik heb sterk het gevoel dat dit behoorlijke lariekoek is, maar ik kan het voor mezelf niet uitleggen. Vandaar dat ik dit hier post, in de hoop dat iemand mij hierover bij kan praten. Bij voorkeur in begrijpelijke taal, want nu komt het er ook nog bij dat ik het op een overtuigende manier aan het nieuwe baasje moet doorgeven.
Ook de vroegcastratie zou blaasgruis in de hand zou werken (Nou; ik heb inmiddels veel voor- en nadelen gehoord, maar blaasgruis kwam er tot nog toe niet bij voor. (Iemand die hierover wil discussiëren moet maar even een nieuw topic openen, of een oude opduikelen)), en ik heb de indruk dat als een van de kittens last zou hebben van z'n grote teen, dat ook nog wel in verband gebracht zou kunnen worden met blaasgruis...
Nou zit ik sowieso een beetje met het geheel in m'n maag, want zijn vorige kat is op 2 jarige leeftijd aan blaasgruis overleden. Met andere woorden; blaasgruis is sowieso nogal een 'hot item' bij hem. En ik heb de indruk dat óf hijzelf de woorden bij de DA in de mond legt, óf de DA loopt in te spelen op z'n zwakke plek...
Gaarne uitleg, tips en suggesties.
???
helaas .... van je familie moet je het maar hebben 
