Het was een zware bevalling, dus ik heb terplekke besloten Roos (de moeder) te laten castreren zodra ze niet meer voor de kittens hoeft te zorgen. Eén van de babies had zg. Twisted Legs, maar dat was binnen een weekje al helemaal bijgetrokken. Over een ander kitten had ik na 2 dagen ook een zorgelijk vermoeden, en jammergenoeg is dat vermoeden bevestigd.
Hij heeft een platte borstkas
(Info:
http://www.carton.nl/rmc/rmc42.htm
http://www.think-project.org/ )
Ik heb al één keer eerder zo'n kitten gehad (van de zelfde moeder, dus al te meer reden haar echt te laten castreren) en die heb ik er redelijk door heen kunnen slepen en hij is nu een bonk van een kater van 6 kilo waar je helemaal niets meer aan merkt.
Jammergenoeg heeft dit kleintje een veel ernstigere vorm van de aandoening. Ik voer hem meerdere malen per dag bij, en gelukkig komt hij tot nog toe ook redelijk aan. Zo'n 10 gram per dag. Niet super veel, maar ook niet iets om me gelijk zorgen om te maken. Hij is verder een kleine doorzetter. Levendig en heel erg lief.
Maar vandaag is het wel zo triest met hem. Hij heeft het zó benauwd
Hij zit met z'n mondje open naar adem te happen en elke hap lucht die er binnenkomt beweegt z'n koppie helemaal op en neer. Ik kan hem horen ademen als ik in bed lig (de mand met babies staat op m'n slaapkamer). Ik vind het zo onwijs zielig. En ik voel me zo gigantisch machteloos. Ik wou dat ik iets kon doen om het dragelijker te maken voor hem. Ik zit zelfs al euthenasie te overwegen omdat ik zo zielig vind. Maar dan bedenk ik me weer wat een vechtertje het is, en hoe ik hem nu al weken zie doorzetten, en dan vind ik dat ook weer zo oneerlijk.
Sorry hoor, het moet er ff uit, ik zit hier echt jankend achter de pc als ik zo aan hem denk. Als iemand nog tips, adviezen of ervaring heeft hou ik me sterk aanbevolen!
Daibhí (spr. uit: Davey), foto gister genomen.
!
