Hallo allemaal,
Eerst en vooral wil ik even vermelden dat ik al een paar dagen deze site uitgebreid doorspit heb, en dat ik hier al heel veel informatie heb gevonden. Waarvoor heel dankbaar ben, want ik ben een beetje ten einde raad.
Ik zal om te beginnen de situatie van mijn 13jarig teefje omschrijven. Ze is een Pincher die tot een goeie 2 maanden geleden eigenlijk een normaal leventje leidde van 'n hondje op rust. Eten, slapen, buiten plasje doen, weer beetje slapen; kortom, volgens mij genoot mijn kleine meid van haar oude dag. Enige probleem dat ze had, was dat ze op korte tijd door verkalking van de ooglenzen blind was geworden. Voor de rest verkeerde ze, dat denk ik toch, in een vrij goede gezondheid voor een oud hondje.
2 maanden geleden kreeg zij voor de eerste keer een soort aanval. Ze lag te slapen in haar mand en mijn moeder hoorde een merkwaardig geluid van getik tegen de diepvriezer (haar mand staat er naast). Trixie lag dus te stuiptrekken, met de pootjes te "wandelen", haar lichaampje trok in een vreemde houding, tandjes klapperden; had dus de duidelijke tekenen van een epileptiforme aanval. Natuurlijk ben ik ontzettend geschrokken, heb haar meteen vastgegrepen toen ze een beetje bijgekomen was en haar naar mijn DA gebracht. Daar aangekomen was ze wat nerveus (zoals altijd bij de DA), hij luisterde naar haar hart (klopte volgens hem goed voor haar leeftijd) en er was eigenlijk niets meer aan haar te merken. DA adviseerde me van voorlopig niets te ondernemen, tenzij natuurlijk mijn hondje weer een aanval zou krijgen. Dan zou het van de frequentie van de aanvallen + eventuele oorzaak afhangen of er met medicatie zou gestart worden.
2 weken later kreeg ze er weer eentje. Ik werd een beetje ongerust, omdat er ook een operatie op het plan stond (wegnemen van een cyste op een spier onder haar okseltje) en natuurlijk geen onnodige risico's wilde nemen. Haar ochtendurine werd getest, sporen van te hoge of te lage suiker waren niet te vinden (indien ze er wel waren mocht ze namelijk niet geopereerd worden tot dat onder controle was). Dat konden we dus al uitsluiten.
2 weken geleden is Trixie geopereerd, de cyste verwijderd, alles is goed verlopen, 2 dagen daarna was ze vrijwel volledig opgekikkerd. 10 dagen na de operatie moesten we terugkomen om de draadjes eruit te laten halen en net op die dag kreeg ze weer een aanval. We vermeldden het dus weer, en kregen van de DA "Karsivan" mee (1/4 tabletje per dag), dit zou de doorbloeding in de hersenen verbeteren want hij dacht dat dat mss de oorzaak kon zijn.
Met kerstdag heeft Trixie 2 aanvallen gehad, eentje in de voormiddag en eentje in de vroege namiddag. Natuurlijk zaten we er een beetje mee verveeld, durfden de DA niet echt opbellen en besloten te wachten tot dinsdag. Dinsdagochtend hebben we gebeld en de DA wilde haar toch verder onderzoeken, we mochten langsgaan op de middag. In de voormiddag heeft ze 2 aanvallen gehad (telkens dus de "grand mal" aanvallen). DA heeft een RX gemaakt van haar kopje (niets op gezien) en eentje van de borstkas. Daarop was te merken dat Trixie een vergroot hartje heeft, en vocht heeft op de longen. Ze kreeg hier Lasix voor, om de andere dag moet ze daar een half tabletje van nemen om het vocht af te drijven. Dit was al een grote en tevens onverwachte klap voor me. Eveneens werd het epilepticum Gardenal gestart (phenobarbital), zij krijgt hier 2x per dag 1/4 tabletje van.
Ze heeft dinsdagnamiddag nog 4x een aanval gehad, na het lezen van de topics hier kan ik dit dus een cluster noemen. De ene aanval was nog niet voorbij of de volgende zat er al aan te komen. Tussen de aanvallen in liep ze in huis te "dolen", er was geen kalmeren aan. Ten einde raad heb ik om 17u de DA weer gebeld en die zei dat ik haar meteen mocht brengen om een kalmerend middel toe te dienen. Ze moest ook daarblijven (24u normaal) zodat hij haar kon observeren.
DA is om 24u gaan kijken, Trixie sliep nog steeds niet en was heel onrustig (bleef rondjes lopen in de kooi), ze heeft nog een kalmerende injectie gekregen om 3u (wegens nog steeds wakker + onrustig), om 7u was ze nog op en had ze overgegeven (waarschijnlijk reactie op verdovend middel) en uiteindelijk is ze 's morgens om half 9 uitgeput in slaap gevallen. De DA heeft me dan gezegd om haar om 14u te komen halen omdat ze thuis mss rustiger zou worden.
Thuisgekomen stond ze dronken op haar pootjes, ze heeft geplast, bij haar ontlasting zat bloed (hiervoor krijgt ze nu buscopan, gisteren kreeg ze er 2, vanaf vandaag 1/dag). Wel goed gedronken en gegeten. Ze heeft ook een partiële aanval gehad toen ze een uur thuis was, ik herkende het meteen omdat haar hoofdje scheef trok en de tandjes begonnen te klapperen. Gelukkig is de aanval niet overgegaan in een "grand mal", maar ze is meteen weer in het huis beginnen rondlopen. Uiteindelijk heb ik haar bij me genomen, gepoogd om haar te kalmeren. Ze is dan gelukkig in slaap gevallen. Verder op de avond heeft ze geslapen en in het huis rondgedoold. Vlak voor ik naar bed ging, heb ik haar weer even bij me genomen en in slaap gesust en te slapen gelegd in haar mandje.
Vanmorgen merkte ik dat ze niet geplast had, of kaka gedaan. Er waren ook geen sporen van kwijl (ze kwijlt bij aanvallen) en ze sliep nog rustig. Ik vermoed dus dat ze geen aanval gehad zal hebben. Deze voormiddag heeft ze weer het hele huis rondgelopen (het is echt doelloos rond drentelen terwijl ze in "normale omstandigheden" bijna de ganse dag slaapt) en nu ligt ze al weer 2 uurtjes rustig te slapen.
Ik weet dat mijn hondje oud is, en volgens de DA is er een storing in de hersentjes (mss tumor of bloedklontertje). Ik besef ook dat dit zal verergeren met de tijd en dat ze niet meer zal genezen en uiteindelijk zullen de medicijnen ook niet meer baten. Toch wil ik haar nu nog niet laten inslapen, ik zou de medicatie wat tijd willen geven omdat die pas van dinsdag is opgestart. Het duurt altijd even voor zoiets op peil is, en ik had mijn hondje graag nog een paar dagen rust willen geven want op deze manier wil ik haar niet afgeven. Misschien kan de lieverd met behulp van de medicatie nog een aantal vredige weken bij ons blijven (dat hoop ik toch).
Is er buiten de medicatie nog iets wat ik voor haar zou kunnen doen, om het haar makkelijk te maken? Brokken krijgt ze niet, ze eet vlees, meestal kip (wel geen rauw, dat lust ze niet) en haar lievelingskostje is een bordje soep met stukjes brood erin. Zal dat "dolen" uiteindelijk verminderen of gaat ze hier zo blijven rondlopen? Ik weet dat het inslapen uiteindelijk onvermijdelijk zal worden, ik wil haar ook niet laten lijden. Maar natuurlijk wil ik haar nog de kans geven om hier bovenop te raken.
Alle tips zijn dus welkom...
