Afgelopen maandag toen ik uit m'n werk kwam, liep Tara ineens weer op 3 poten. Dit was al een paar keer vaker voorgekomen, maar steeds in het weekeind, en was het na een dag tot 2 dagen weer over, dus ben ik er niet mee naar de da geweest. Maandag liep ze dus weer moeilijk, en we zouden 's avonds even met Laddy naar de da om hem te laten chippen, dus Tara ook maar even meegenomen. De da heeft haar bekeken en bevoeld, en raadde aan om de volgende dag toch even foto's te laten maken. Dus de volgende dag (gister) zijn er foto's gemaakt van het linker achterpootje (daar mankte ze mee). De knie en heupkom zagen er goed uit, en er was gelukkig nog geen artrose vorming oid te zien. De da denkt nu dat ze een scheurtje heeft in de voorste kruisbanden óf dat de problemen uit de rug komen, veroorzaakt door een hernia. Maar in eerste instantie denkt ze aan de kruisbanden, en vond het nog niet gelijk nodig ook foto's van de rug te maken. Dus we hebben nu eerst pijnstillers meegekregen voor een week, Rimadyl, en ze moet 2 dagen rust houden, en dan langzaam weer kleine stukjes lopen. Mocht het niet beter worden, worden er toch foto's gemaakt van de rug.
Ik voel me wel een beetje schuldig (beetje erg eigenlijk..) dat ik toch niet eerder met Tara naar de da ben gegaan, en zelf af en toe dacht dat het een beetje aanstelleritus was Wanneer we nl een kat tegenkwamen onderweg, kon ze ineens wél hard lopen, op 3 poten weliswaar, en naar de kattenbrokjes rennen kon ze ook , en als ik dan even in de buurt wou wandelen, kon ze ineens helemaal niet meer lopen. Als ik haar dan toch meenam, ging ze tijdens de wandeling steeds beter lopen...dus ik dacht ook dat het misschien wat stijfheid was, en liet haar dus juist lopen. De arme stakker moet dus toen gewoon veel pijn hebben gehad. Maandag overdag voelde ik haar voor het eerst ook rillen toen ik haar op schoot had, en bij de da had ze zelfs koorts van de pijn
Nu wandelde Tara (behalve de keren dat ze 's weekeinds niet op het pootje stond natuurlijk) dagelijks de lange wandeling ook helemaal mee, ongeveer 8 km. Tussendoor hebben we wel altijd minimaal 1 pauze, maar dan gaat ze rondstruinen en graven. Ik heb nog nooit de indruk gehad dat ze niet mee kon komen of extreem vermoeid was, zelfs aan het einde van de wandeling, wil ze nog spelen. Maar nu heeft de da ons dit dus toch afgeraden, met Tara zulke lange wandelingen te maken. We gaan nu op zoek naar iets om haar dan tijdens de wandeling in te kunnen vervoeren.
Maar nu mijn vraag, hoe lang mag Tara dan nou wel wandelen? Hoe doen jullie dit? Ze is nu 8 jaar, voor een klein hondje toch nog niet echt oud,en ze heeft een goede conditie en is niet te dik, en rust roest, zeggen ze toch Ik wil natuurlijk niks overbelasten of forceren, maar Tara geniet altijd zó van de lange wandelingen,het struinen door de bosjes, graven, spelen met stokjes, dat wil ik haar ook niet helemaal ontnemen.
Vandaag gaat het al weer een stuk beter met Tara, vanmorgen zette ik haar op het gras om te plassen, en toen begon ze vrolijk rond te strompelen. Dat heb ik nog maar even niet toegelaten. Na het ochtendplasje heeft ze de pijnstiller gehad, en tegen 12 uur liep ze weer helemaal gewoon, en ze keek me erg vreemd aan, toen ik nadat ze geplast had haar weer optilde en mee naar huis nam De pijnstillers doen hun werk dus goed, ze komt ook steeds bij me om te stoeien en te spelen, en is erg vrolijk gelukkig. Hopen dat het ook zo blijft....