Hier kun je artikelen/informatie over medische zaken posten en vinden, dat als naslagwerk kan dienen voor de forumleden. Dit is GEEN vragen of discussie-categorie.

Moderator: Charlie Angel

#630266
Even snel vrij vertaald:

"Heup dysplasie, elleboog dysplasie, schouder dysplasie; deze en vele andere gerelateerde bot en gewrichtsproblemen blijven hun aanvallen doen op jonge honden, vooral jonge honden van grotere rassen, ondanks dat we zoveel hondn rontgenen en ondanks de strenge selectie. Wat doen we fout? Waarom verschijne deze problemen weer in de zogenaamde "ziekte vrije lijnen"? Ons onvermogen om deze ziektes te elimineren, ondanks alle dure onderzoeken, dwingt ons om onszelf de vraag te stellen "zijn onze inspanningen de verkeerde? Moeten we ergens anders naar de oplossing zoeken?".

Zoeken we in de verkeerde hoek?

Het antwoord is zeker-te-weten: JA. De meeste honden die HD of ED ontwikkelen (of andere skeletziektes) lijden aan ziektes die volledig te vermijden zouden zijn. Alleen zullen we deze problemen nooit oplossen onder het huidige geloofssysteem dat door de veterinaire specialisten wordt gehandhaaft.

Al decenia houden fokkers, dierenartsen, academicie en iedereen die belang heeft bij deze problemen, dezelfde oorzaak verantwoordelijk: slechte genen.

Slechte genen als oorzaak voor HD en ED zijn een stukje veterinaire dogma, die geaccepteerd is als de waarheid. Op basis van deze waarheid heeft de veterinaire specialisme, samen met de rasvereningen een grote hoeveelheid ingewikkelde (onnodige) regelingen opgesteld om HD en ED te elimineren bij de grote rashonden.

Op basis van dit geloof, dat alle problemen veroorzaakt worden door genen, word aangenomen dat als je de honden onderzoek en de ED/HD honden uitsluit van de fokkerij, aangezien deze honden met deze slechte genen het probleem veroorzaken, je vanzelf het probleem oplost. Helaas, hoewel veel van deze prachtige honden uitgesloten zijn van de fokkerij zijn, op basis van deze bovenstaande theorie, gaan deze ziektes onverminderd door. Alle regelingen/onderzoeken hebben geen/weinig succes en er is geen enkele reden om aan te nemen dat deze in de toekomst wel succesvol zullen zijn.

Het onbetekenende van wat we aan het proberen zijn is iets dat wij als dierenartsen niet onder ogen willen zien. We hebben, in samenwerking met fokkers, een enorme emotionele en professionele investering gedaan in het geloof dat bot en gewrichtsproblemen in jonge honden alleen veroorzaakt wordt door genen. Dit laat ons weinig keus: we kunnen slechts proberen om van deze problemen af te komen door een programma van genetische manipulatie. Onze enige basis om beslissingen te nemen is het beoordelen van de rontgenfoto's en daaruit concluderen dat abnormaliteiten veroorzaakt zijn door genetische aanleg. Er word totaal geen aandacht geschonken aan andere invloeden die van invloed kunnen zijn geweest op de slechte gewrichten.

Deze manier van denken heeft een massaal regelement geproduceerd waarbij we massaal laten rontgenen, waarbij de beoordeling zeer twijfelachtig is en waarbij alle individuele honden die problemen met het skelet hebben uit de fokkerij worden geelimineerd. Mensen met grote honden worden verplicht mee te doen aan deze regelingen in de ijdele hoop dat alle honden die het gen dragen voor HD en ED ooit uit de gene-pool geelimineerd zijn. Helaas, maar zeer voorspelbaar, boeken we na al deze jaren weinig of eigenlijk geen vooruitgang, over het lijk van vele hondenlijken (deze zin krijg ik niet goed vertaald maar eerlijk gezegd doet tie er ook niet zoveel toe. Ian B bedoelt dat er gewoon geen vooruitgang geboekt wordt).

In plaats van de onzin van deze regelingen in te zien en te kijken naar de realiteit, is het makkelijker en kun je veel meer winst maken als in de diergeneeskunde als je je kop in het zand steekt en maar door blijft gaan met deze high-tech aanpak van gespecialiseerde rontgentoestanden en behoordelingen, regelingen, etc. die worden bestierd door een groepe elitaire veterinaire specialisten (note Lizzy: denk ook even aan de nieuwe pennhip methode. Misschien hartstikke leuk allemaal hoor, maar Ian B zegt dus eigenlijk : onzin. Het probleem ligt niet louter in de genen en dus heeft het geen zin om op deze manier je dieren te selecteren voor de fokkerij. En er wordt natuurlijk GOUDGELD aan deze handel verdient. En 'we' doen er allemaal aan mee, want we moeten. Zo staat het in de regels van de rasvereniging).

HD en ED maatregels zijn een enorme winst-marge geworden voor de diergeneeskunde. Houdt-de-dieren-ziek-en-je-blijft-geld-verdienen-principe. Kunnen we in de dierengeeskunde een reuzesprong maken, deze winstgevende maatregelen afschaffen en kijken naar een goedkope oplossing? Kunnen we ook het gezichtsverlies accepteren door te zeggen dat we het verkeerd hebben gezien?

Al deze HD en ED maatregelen hebben, behalve geld gegenereerd, ondanks dat het niks geholpen heeft, geleid tot een enorme geloofwaardigheid in de aan de diergeneeskunde. En dat zal zo blijven. En helaas zullen ze niet hun geloofwaarheidheid krijgen/houden omdat het effectief is, wat ze doen maar omdat ze helemaal nalaten zich een doel voor ogen te stellen dat ze moeten halen (het afnemen van de aantal HD en ED gevallen).

De vraag blijft. Waarom hebben al deze maatregelen geen succes gehad? En waarom zullen ze nooit succes hebben?

Kan het zijn dat de maatregelen gebaseerd zijn op een verkeerde hypothese? Het moge duidelijk, als deze maatregelen niet helpen, dan moeten de theorie waarop ze gebaseerd is gaten bevatten en natuurlijk bevatten ze die! Het probleem is simpel. Er zit gewoon een grote fout in deze maatregelen en dat heeft betrekking op de basis van de genetica : een dier z'n phenotype (zoals een dier eruit ziet) is nooit exact hetzelfde van wat je zou kunnen voorspellen van het genotype, zijn genetische overerving. Met andere woorden, wat een dier uiteindelijk wordt, inclusief de fouten die hij wel of niet gedurende zijn leven ontwikkeld, zal nooit hetzelfde zijn als wat je waraschijnlijk kunt voorspellen door simpelweg te weten welke genen het heeft geerft. Dit is omdat het phenotype zeer afhankelijk is van de interactie tussen individuele genen en de omgeving waarin het individu zich bevind gedurende zijn leven. Deze interactie tussen het dier z'n genotype en de omgeving is de enige belangrijke factor die nooit in ogenschouw is genomen door de dierengeneeskunde om HD en HD uit te roeien (note Lizzy: nou weet ik zelf al weinig van genetica en dit was een vrij ingewikkeld stuk tekst dus ik hoop dat het correct is, zoals ik het vertaald heb).

De diergeneeskunde heeft zichzelf nooit de vraag gesteld "is het mogelijk dat de genen verantwoordelijk voor bot en gewrichtsziektes bij jonge honden alleen problemen gaan veroorzaken onder specifieke omgevingsfactoren/invloeden van buitenaf/millieuomstandigheden?

En dit terwijl de diergeneeskunde heel goed weet dat er twee essentiele en controleerbare componenten zijn in de omgeving van een puppie die een belangrijke rol spelen in de ontwikkeling van de botten en gewrichten. Deze twee zijn totaal ontvankelijk voor manipulatie. Deze twee omgevingsfactoren, die sterk kunnen varieren tussen fokkers en puppie-eigenaren, zijn voeding en beweging.

Zowel voeding als beweging een vitale rol in botontwikkeling. Feitelijk is de rol van voeding en beweging/oefening essentieel. Voeding en beweging heeft interactie met genen en produceren tenzame goede of slechte botten en gewrichten. Vele wetenschappelijke onderzoeken hebben aangetoond dat mogelijke slechte invloed van deze twee omgevingsfactoren een essentiele rol spelen in de ontwikkeling van skeletziektes bij puppies.

Maar ondanks deze wetenschap/hoeveelheid kennis, wanneer het aankomt op maatregelen om skeletproblemen in puppies te voorkomen, worden deze belangrijke beinvloedbare invloeden op het veroorzaken of voorkomen van skelet ziektes totaal genegeerd. HD en HD maatregelen nemen deze twee niet mee (oftewel: ondanks dat we het weten, kijken we alleen naar de rontgenfoto's en doen we ruk met de wetenschap dat voeding en beweging een essentieel verschil kan maken tussen wel HD/ED of geen HD/ED).

De makers en verzinners van al deze maatregelen, doen net alsof deze twee factoren geen rol spelen in deze verlammende ziekte. Wanneer de rontgenfoto's beoordeeld worden en er beslist wordt over het lot van puppies (speciaal wanneer het om hun rol in de fokkerij gaat) worden alle abnormaliteiten die op de rontgenfoto worden gezien toegeschreven aan fouten in de genen. Voeding en beweging wordt genegeerd alsof ze geen rol spelen. Niemand vraagt zich af "wat heeft deze pup gegeten en hoe heeft deze pup beweging gekregen, toen zijn botten in ontwikkeling waren". En dat terwijl het antwoord op deze vragen essentieel is en de sleutel zijn tot het oplossen van gezondheidsproblemen in jonge honden van grote en reuze rassen.

De waarheid is dat de schuldige van deze problemen eigenlijk de grondslag hebben liggen in verkeerde/slechte voeding en slechte beweging dan 'slechte genen'.

Bij iedere hond met skeletziektes zouden we moeten vragen "wat heeft bijgedragen aan de genen, voeding en verkeerde beweging?". Als voeding en beweging twee belangrijke veroorzakers waren, dat moeten we in deze richting kijken om de problemen op te lossen. En we moeten onszelf ook de vraag stellen "wat win ik door deze individuen uit de fokkerij te halen?".

We might also ask at this point… “Does the failure of these schemes rule out genes as the basic cause of these bone and joint problems?”. Krijg ik even niet vertaald.

Het antwoord is dat genen wel degelijk een rol spelen, maar hun rol is voor het grootste gedeelte niet zo groot/gelimiteerd en deze kunnen kunnen ook niet geelimineerd of weggehaald worden. Met andere woorden: de meeste genen die deel uit maken van het ontstaan van deze problemen zijn genen die we mogelijk juist willen houden!

Laat me je de volgende vraag stellen: "Heeft iemand ooit de moeite gedaan om zich de vraag te stellen welke genen we exact willen elimineren?". Voor zover ik weet is er geen enkele maatregel (om HD/ED te voorkomen/uit te roeien) die de 'slechte genen' hebben geidentificeerd. Jammer maar helaas, als we niet weten welke genen we zoeken, wat is dan de kans dat we ze kunnen elimineren? En zelfs als we dat al voor elkaar zouden kunnen krijgen, is het een goed idee? De genen voor eiwitten spelen diverse rollen in het zoogdierorganisme. Het verwijderen van een bepaald gen om HD/ED te elimineralen kan ook wel hte gen zijn dat we juist willen houden!

Gaan we de baby met het badwater weggooien, ook als we deze zogenaamde 'slechte genen' kunnen elimineren? Het elimineren van vele goede genen is niet wat we willen met deze maatregelen, maar het is wel wat krijgen op zoveel verschillende manieren.

Het moge duidelijk zijn dat met de huidige maatregelen om skeletziektes te elimineren en waarbij we alleen gebruik maken van het beoordelen van rontgenfoto's dat er nauwelijks kans is van slagen. Bijvoorbeeld: fokkers weten het maar al te goed: uit twee goede ouderparen kunnen kinderen komen met slechte genen, wanneer de puppies slecht worden grootgebracht. Ze weten ook dat twee slechte ouderparen goede puppies op de wereld kunnen zetten, als de puppies grootgebracht worden met goede zorg. In de praktijk komt het op het volgende neer:
#630305
Denk eens aan een slimme fokker die een paar fokproducten heeft (volgens de rontgenfoto's) niet helemaal een goede achtergrond hebben/vrij zijn van skeletziektes. Deze fokker geeft geeft de pups de juiste voeding en de juist beweging. Deze puppies, uit niet perfecte ouders,zullen op basis van de rontgenfoto's een vinkje krijgen dat ze goedgekeurd zijn. Deze puppies mogen hun genen doorgeven aan de toekomstige generatie. In sterk contrast, we nemen een nieuwe fokker. Deze fokker koopt voor een hoop geld zijn fokdieren, fokdieren met een eersteklas genetische achtergrond in relatie tot skelet-ziektes, volgende de rontgenfoto's. Dit soort fokkers maken vaak vele fouten in het opgroeien van puppies dmv verkeerde voeding en verkerede beweging. Deze puppies met hun zogenaamde geweldige genen zullen van de gene-pool geelimineerd worden omdat hun rontgenfoto's uitwijzen dat ze skelet-ziektes hebben.

Het wordt nog verwarrender. Dierenartsen zijn bekend met het fenomeen dat honden met een slechte rontgenfoto uitslag prima kan lopen, in tegenstelling tot honden met een briljante rontgenfoto-uitslag die nauwelijks kunnen lopen. Met dit voorbeeld lopen er dus manke honden met prima HD/ED uitslagen rond en lopen er honden rond die behendigheid doen met slechte uitslagen. Je moet jezelf met de huidige maatregelen toch de vraag stellen welke logica we gebruiken wanneer we vast moeten stellen welke honden we wel en niet gebruiken voor de fokkerij?

De vraag moet gesteld worden welke genen we proberen te elimineren met deze maatregelen en wat precies de relatie is tussen de genen, de omgevingsfactoren en de klinische soudness. Dit is de vraag die de dierengeneeskunde gesteld moet worden. Ze moeten een werkelijk inzicht krijgen in de rol van genen en omgevingsfactoren en hoe ze relateren tot elkaar in deze ziektes. Ze moeten weten welke omgevingsfactoren de belangrijkste zijn, kunnen deze voeding en beweging zijn?

Wat je je misschien realiseert is dat wij dierenartsen minder weten over HD en ED dan dat we wel weten. Gelukkig zijn er wel antwoorden op deze problemen. Deze antwoorden kunnen gevonden worden in het verleden gezocht worden, we moeten kijken naar het moment dat we voor het eerst honden hadden met deze problemen. De antwoorden staren ons in het gezicht maar wij dierenartsen/de diergeneeskunde heeft gekozen, om welke reden dan ook, deze te negeren.

Laat me je een simpele maar fundementeel belangrijke vraag stellen: "hoe lang hebben deze skeletproblemen onze honden geplaagd? Tien, honderd of duizend jaar? Zijn deze ziektes een nieuw fenomeen of zijn ze slechts een korte tijd aanwezig geweest? Het verrassende antwoord is dat bot en gewrichts abnormaliteiten een poroduct zijn van de twintigste eeuw. Het verhaal begint bij een plotseling voorkomen van HD ergens midden 1930. Op dat moment was HD een zeldzaam voorkomende ziekte: het kwam praktisch niet voor, voor 1930. ED ontstond pas weer 10 jaar later. Wat is de reden hier voor? De absolute reden daarvoor was grote armoede van de late twintiger jaren en vroege dertiger jaren had een enorm en blijvend effect op de voedingsgewoontes van de moderne hond.

Het was dat in 1930 de traditionele botten, vlees, orgaanvlees en tafelrestjes die aan de hond werden gevoerd niet meer aan de hond werden gevoerd maar door de mensen zelf gegeten moest worden. Het was die dag dat de hond een andere voeding kreeg en hun gezondheid op het spel kwam te staan. Niet alleen honden, maar zeker ook katten. Dit was het begin van de enorme diervoedings-industrie die we vandaag de dag kennen. De industrie ontstond in ergens 1930 en de hondeneigenaren begonnen hun hond te voeren met afvalvoer, gebaseerd op granen waar dan nog wat extra eiwit en calcium aan toe werd gevoegd en de basis werd vleesmeel, bloed en botten. Om een lang verhaal kort te maken: graan producenten realiseerde zich dat de winst die zij konden maken uit hun afval, en dat was het begin van de alomtegenwoordige en schadelijke moderne diervoedingsindustrie.

Het was dus vanaf laat 1920 dat hondeneigenaren het gouden dieet voor de hond achter zich lieten en hun hond gingen voeren met kunstmatige dieten, gemaakt door de diervoeder industrie.

Als we 30 jaar verer kijken zien we dat we in 1965 HD en ED hadden in 55 hondenrassen, wereldwijd en deze problemen werden toentertijd gezien als veelvoorkomende problemen. In slechts 30 jaar ontstond er ineens en verspreide zich razendsnel twee problemen en niet alleen deze twee problemen. Binnen een korte periode ontstonden er naast HD en ED allerlei andere gerelateerde skeletziektes zoals schouder "hock en stifle dysplasia" (moet even opzoeken wat dat nou weer voor dysplasieen zijn): al deze ziektes zijn van nauwelijks voorkomend/zeldzaam tot mid jaren '30 naar veel voorkomende syndromen gegaan, vandaag de dag.

Ik moet erbij zeggen dat ergens laat '40 het een standaard waarheid was dat HD en HD puur generisch waren. Vanaf die tijd is deze zogenaamde 'waarheid' nooit aangevochten ondanks de massa's onderzoeksrapporten die bewijzen dat beweging en dieet een belangrijke rol spelen in deze ziektes. Het resultaat is dus dat elk HD en ED eliminatie-maatregel gebouwd is op de hypothese dat de problemen puur genetisch zijn. En dat is waarom deze problemen er nog steeds zijn, niet opgelost zijn en met deze methode nooit opgelost zullen worden (

Laten we terug gaan naar het simpele feit dat deze ziektes niet bestonden, voor de grote armoede van de dertiger jaren; en we gaan uit van de hypothese dat deze ziektes genetisch bepaald zijn, dan moeten we onszelf toch de vraag stellen: waar kwamen deze ziektes vandaan? Wat is de oorzaak geweest voor het ontstaan en de snelle verspreiding? Waarom zijn ze nu zo veelvoorkomend?

Basis biologie laat zien dat masale bot-kapotmakende genen niet zo plotseling kunnen ontstaan in een hondenpopulatie en zich zo snel kunnen verspreiden. In 2 of 3 decennia, door alle rashonden heen, specifiek de honden van grote rassen. Basis biologie laat zien dat de genen altijd aanwezig moeten zijn geweest, maar nooit een probleem zijn geworden, tot 1930. Het plotseling ontstaan van HD en alle andere hondenskeletproblemen, is een sterke aanwijzing dat er een ander grote verandering moet zijn geweest in de omgevingsfactoren, rond die periode. Een verandering die ervoor gezorgd heeft dat een hele groep van bot en gewrichtsziektes heeft laten zien.

Natuurlijk moeten we onszelf dan de vraag stellen "welke grote verandering in het leven van de hond is ontstaan, rond 1930, die ervoor gezorgd heeft dat genen die deze ziektes konden veroorzaken, zich zichtbaar heben gemaakt. Zoals ik al aangaf, hoeven we niet zo ver te kijken om het antwoord te ontdekken.

Gedurende de dertiger jaren veranderde het dieet van onze hond drastisch. Tot die tijd voerde mensen hun honden een evolutie-type dieet van rauwe voeding en weinig graan. In de dertiger jaren werd dit vervangen voor gekookte granen, gekookt vlees en beendermeel en een calciumsupplement. Het dieet was niet langer rauw en het bevatte niet langer dierlijke producten (tenminste, nog weinig), het bevatte geen botten, geen orgaanvlees, vis, vogels en bevatte niet langer maag/darm inhoud, de "plantaardigheden" die honden al miljoenen jaren eten.

Tijdens deze hongersnood van de jaren dertig zochten hondeneigenaren naar goedkope alternatieven voor hun verse voeding die ze normaal aan de hond gaven maar nu zelf moesten eten. En wat ze ontdekte was graan gebaseerde afvalvoeding. Graanproducenten zagen de enorme winsten die ze konden behalen. Het enige wat ze hoefde te doen was het graanafval te verzamelen, er een goedkope eiwit en calcium bron bij te gooien en een sticker op te plakken "hondenvoer".



Later deel 3! (eerst de hondjes uitlaten ;D).
#630425
Nou perfect! Zou jij dan het resterende stukje willen doen? Dat zou heeeeeeeeeeerlijk zijn!

For the first time in millions of years of canine evolution, our dogs were deprived of fresh whole raw foods and forced to eat a diet based on masses of cooked grain, meat meal and bone meal together with artificial calcium. For the first time in their long evolutionary history, dogs were deprived of the diet they had evolved to require. That massive dietary change was followed in succeeding decades by breeders selecting larger breeding stock with rapid growth rates; they teamed this with an increasing emphasis on excessive exercise.

These changes, but most especially the dietary change, proved to be the ideal set of conditions to allow certain genes to express themselves in the form of skeletal disease.

The two greatest dietary dislocations suffered by our dogs from the 1930’s onwards have been the removal from their diet of whole raw foods, particularly the raw meaty bone and the addition to the diet of masses of starch. The removal of raw meaty bones from the canine menu has removed from our dogs’ diet, their usual source of calcium and other healthy bone forming nutrients. The use of starch, a seemingly harmless substance as the major source of energy in the canine diet is also far from innocent. In fact, this problem alone is responsible, not only for much of the skeletal disease in young pups, but also for most degenerative disease suffered by older dogs raised on grain-based pet foods.

This new artificial dog (puppy) food produced both subtle and overt nutritional excesses and deficiencies, including a total loss of protective nutrients found only in fresh whole raw foods. We now recognise the enormous nutritional contribution that cartilage makes to normal bone growth; artificial foods totally lack this vital nutrient. What these artificial foods do contain, is artificial calcium. Artificial calcium is added to these foods in excessive amounts. We now recognise this as a major cause of skeletal disease, interfering as it does with normal bone growth. Being based on starchy foods, this new artificial dog food is a diet designed to support rapid growth and fat deposition; as it does with livestock. Puppies forced to eat this food experience accelerated growth rates and obesity. Part of the reason for this is that diets high in starch cause damaging hormonal changes, most particularly hyperinsulinaemia. Excessive insulin is a potent growth promoting factor. Insulin promotes fat storage and it also promotes inflammation. The net result has been and continues to be, enormous physiological insults to the skeletons of growing pups; producing pathological bone growth, which may be summarised as young inflamed bones, way too soft and too sick to support the massive weight and trauma, to which they are subsequently exposed.

This catastrophic change in food (and exercise) began to wreak havoc on our dogs’ bones and joints from the 1930’s onward and continues to do so with our dogs today. These health damaging attributes of modern pet foods remain unchanged from the original formulations of the 1930’s; these damaging effects are noted particularly with the larger and giant breeds, whose genetic makeup renders them particularly susceptible.

In summary, excessive exercise, will traumatise, inflame and re-shape soft, rapidly growing, poor quality bones. Genetically susceptible pups of the giant breeds develop skeletal disease as their rapidly increasing weight outstrips the ability of their inflamed, soft and badly formed bones to support them.

As you can see, the causes behind Hip and Elbow Dysplasia are much more than genetic, but a question remains, where do the genes fit in to this story? If genes are the basis of the problem, why has the attempted removal of these genes failed to fix the problem? The answer is, simple. We have not fixed the problem because the genes have not been removed.

Despite years of not breeding from dogs, which demonstrated faulty skeletal structure (according to radiographic evidence) and only breeding from dogs with (relatively) sound bones and joints, (according to radiographic evidence), the genes which cause those problems still remain. Why is this so? Because nobody has asked– “which genes are we trying to eliminate?”

The genes we must eliminate are very well known. They appear in most articles dealing with Hip and Elbow Dysplasia but nobody has recognised them as such.

Could it be that simple? Yes it could; that simple and that difficult. The major difficulty is that these genes also happen to code for the very distinctive characteristics of the particular breeds that are susceptible to these skeletal diseases as young pups.

The genes which pre-dispose for skeletal problems in our young dogs are the genes which code for the following characteristics: 1) large size, 2) fast growth rate, 3) small muscles, 4) great obesity, and finally… 5) genes that code for poor engineering, or to put that another way, genes that code (very often) for the very essence of the breed.

The genes we want to eliminate to solve these bone and joint problems are the exact same genes we want to keep! To retain our breeds in their recognisable form, most of the genes which pre-dispose to skeletal disease are the genes we must not remove; they are ones we select for as being the genes, which build the unique characteristics, the distinctive look and character of our giant and large breed dogs.

And so it has been that from the 1930’s onwards, we have been producing the perfect conditions for skeletal disease in young dogs, with these problems being particularly noted in the larger, faster growing, more poorly muscled, more obese, and poorly engineered breeds.

This makes any attempt to remove skeletal disease from young dogs using a genetic solution, an exercise in futility. To solve the problem of bone and joint disease in our young dogs, we have to re-visit the basic underlying factors, which caused these problems to appear in the 1930’s; the factors, which continue to this very day. These are the factors we must eliminate.

The key to eliminating skeletal disease in our dogs is found in diet and exercise which (happily) are the two factors over which each breeder and dog owner can have maximum control.

We must return our dogs to their evolutionary diet and their evolutionary exercise regime. Of greatest importance is to find modern foods that are equivalent in nutritional terms to the evolutionary diet. This is simple.

An evolutionary diet is based on 50 to 60 percent raw meaty bones, 20 to 30 percent raw crushed vegetables and fruit, ten to twenty percent offal, no artificial calcium, together with simple additives such as kelp, cod liver oil, fish oil, flax meal, eggs and yoghurt. This diet is not to be fed in enormous amounts. Pups are to be grown slowly, as nature intended. Enough is fed to ensure that the pups grow at about 60 to 70 percent of their maximum growth rate.

Exercise along evolutionary lines is vital; bones require normal stresses for normal growth; neither too much nor too little.

The only “bone healthy” exercise for juvenile dogs is PLAY. Plenty of play, not rough play, but play where the puppy stops as soon as it becomes tired. Until the bones are mature, that is the only exercise that should be allowed - as Nature/God/Evolution intended.

Raised this way, no matter what genes they have inherited, the vast majority of pups will develop a sound and healthy skeletal structure, with little or no trace of Hip or Elbow Dysplasia. However, it must be understood, that even if we adhere to these principles, a small percentage of pups will be found that develop skeletal problems. These pups have directly acting genes. Genes that express themselves no matter what the diet or the exercise regime. Now is the only time we would consider the possibility of removing this individual from the breeding programme, this individual has genes we definitely do not want.

Should we still radiograph our dogs? Yes! By combining a radiographic programme with sound management, we will maximise the chance of raising sound pups, and be able to eliminate any genes, which are directly responsible for causing skeletal problems. Meanwhile, we have no choice; we must keep most of our predisposing genes, so as to maintain our breed characteristics.

In a nutshell, healthy management requires that pups are grown slowly, kept slim, without artificial calcium supplements, on an evolutionary type diet, high in raw meaty bones, offal and vegetable material, together with other whole raw foods. This is the only logical way to ensure normal healthy bone growth. Until the pup’s bones are mature, the only exercise that should be allowed is play with age and size matched peers. This will produce normal stresses allowing normal growth.

These are the simple but powerful tools, which have kept dogs’ skeletal structures, sound for millions of years. Employing them will eliminate most Juvenile Bone Disease, no matter what “nasty” genes are present.

Are you, as a breeder or a veterinarian or a dog owner barking up the wrong tree when it comes to producing sound skeletons in young dogs? Think carefully before dismissing the ideas in this article. To not use those simple but profoundly effective tools, can make breeding and rearing dogs a difficult and painful exercise, and very costly from a monetary, an emotional and a genetic loss point of view. On the other hand, by adopting sound dietary and exercise regimes for growing pups, makes rearing healthy dogs with a sound skeletal framework a simple and pleasurable exercise.

Also realise, when these basically sound ideas are opposed by veterinary professionals, those professionals, mostly have no idea, no understanding of the material being presented in this article. They have no idea of the damage wreaked on the health of companion animals by modern diets; they have no idea of the value of evolutionary nutrition in producing sound bones and joints and maintaining healthy longevity.

Additionally, as a profession, veterinarians have a huge stake in maintaining the status quo. It appears more ‘professional’ and has definitely been far more profitable, to stick with the ‘high tech’ approach to eliminating hip and elbow dysplasia. The use of specialised radiographs and complicated hip scores that can only be assigned by highly trained veterinary radiologists fosters elitism and generates dollars. There is no kudos and no on-going profit to be made from pursuing low-cost effective solutions. It does not matter that the high tech solutions are useless. Indeed, the fact that they are useless ensures their ongoing value to the veterinary industry. Such procedures, because of their futility, have the ability to generate dollars indefinitely. Hip and elbow dysplasia have become yet another major profit centre for a veterinary industry, which sadly, like its medical cousin, maintains ill health, based on poor diet, as its stock in-trade.

For more detailed information about feeding and exercising young dogs according to evolutionary principles, may I suggest you read my book “Grow Your Pups With Bones”
Click here to purchase Grow Your Pups With Bones

Copyright Ian Billinghurst.
Laatst gewijzigd door Lizzy op zo 10 sep 2006, 19:48, 1 keer totaal gewijzigd.
#631044
Voor het eerst in miljoenen jaren van hondse evolutie werd onze honden vers rauw vlees onthouden en werden ze gedwongen een dieet te eten dat gebaseerd was op grote hoeveelheden gekookt graan, vleesmeel en beendermeel in combinatie met kunstmatige calcium. Voor het eerst in hun lange evolutionaire geschiedenis kregen honden niet meer het dieet dat ze evolutionair gezien nodig hadden. In de daaropvolgende tientallen jaren begonnen fokkers vervolgens steeds grotere exemplaren, met hoge groeisnelheid, voor de fok te gebruiken en legden daarbij tevens steeds meer nadruk op overmatige lichaamsbeweging.

Deze veranderingen, en in het bijzonder de verandering in het dieet , bleken de ideale omstandigheden om bepaalde genen tot expressie te laten komen in de vorm van skeletafwijkingen.

De twee grootste verschuivingen in hun dieet die onze honden vanaf 1930 hebben moeten ondergaan waren het verdwijnen van complete rauwe voedingsmiddelen, in het bijzonder de rauwe vleesbotten, en de toevoeging van grote hoeveelheden zetmeel. Het verdwijnen van rauwe vleesbotten uit het hondenmenu betekent het verdwijnen uit hun dieet van de normale calciumbron en andere gezonde botvormende nutrienten. Het gebruik van zetmeel, een ogenschijnlijk onschukldige stof, als de belangrijkste energiebron in het hondse dieet is ook bepaald niet onschuldig. Dit probleem alleen is zelfs verantwoordelijk voor niet alleen het merendeel van de botproblemen bij jonge pups, maar ook voor de meeste degeneratieziekten bij oudere honden die opgegroeid zijn op op graan gebaseerde dierenvoeding.

Dit nieuwe kunstmatige honden (puppy)voer leidde tot zowel subtiele als duidelijke overdaad en tekorten in de voeding, inclusief het compleet verdwijnen van beschermende nutrienten die alleen in vers rauw voedsel voorkomen. We weten nu wat een belangrijke voedingsbijdrage vers rauw kraakbeen levert voor normale botgroei; in kunstmatige voeders ontbreekt deze essentiele voedingsstof totaal. Wat er wel in deze kunstmatige voeders zit is kunstmatige calcium. Kunstmatige calcium wordt in veel te hoge doseringen aan deze voeders toegevoegd. We weten nu dat dit een belangrijke oorzaak is van botafwijkingen en ziekten van het skelet, doordat het de normale groei van de botten belemmert. Doordat het op zetmeel gebaseerd is is dit nieuwe kunstmatige hondenvoer bedoeld om snelle groei en vetafzetting te bevorderen, zoals dat bij vee gebeurt. Bij puppies die gedwongen worden dit voer te eten zien we dat ze een verhoogde groeisnelheid krijgen en te dik worden. Dit komt deels doordat zetmeelrijke dieten schadelijke hormonale veranderingen veroorzaken, in het bijzonder hyperinsulinaemia. Een overmaat aan insuline is een sterke groeibevorderende factor. Insuline bevordert vetopslag en het bevordert ook ontstekingsreacties. Het netto resultaat was, en is nog steeds, grote fysiologische schade aan de skeletten van opgroeiende pups, resulterend in pathologische botgroei die kan worden samengevat als jonge ontstoken botten. Veel te zacht en te ziek om het enorme gewicht te dragen waar ze vervoglens aan worden blootgesteld.

De katastrofale verandering in voeding (en lichaamsbeweging) begon vanaf de ’30 jaren verwoestingen aan te richten in de botten en gewrichten van onze honden en dat gaat vandaag de dag nog steeds door. Deze voor de gezondheid schadelijke kenmerken van moderne diervoeding zijn sinds de oorspronkelijke samenstelling in de 30’er jaren onveranderd gebleven; deze schade is in het bijzonder duidelijk bij de grote en reuzenrassen, die door hun genetische makeup het meest kwetsbaar zijn.

Samengevat: overmatige lichaamsbeweging veroorzaakt beschadigingen, botonstekingen en botveranderingen. in snelgroeiende botten van slechte kwaliteit. Genetisch kwetsbare pups van grote rassen ontwikkelen botafwijkingen doordat hun snel toenemende gewicht te veel is voor de ontstoken, zachte en misvormde botten die het moeten dragen.

Zoals je kunt zien zijn de oorzaken van heup- en elleboogdysplasie veel meer dan alleen genetisch, maar er blijft nog een vraag: waar passen de genen in dit verhaal? Als de genen de basis van het problem vormen, waarom is het problem dan niet opgelost met het verwijderen van deze genen? Het antwoord is simpel: we hebben het problem niet ogpelost omdat de genen niet zijn verwijderd.

Ondanks dat er al jaren niet gefokt wordt met honden die (op röntgenfoto’s)  skeletafwijkingen hebben en er alleen gefokt is met honden met (relatief) gezonden botten en gewrichten (op röntgenfoto’s) zijn de genen die de problemen veroorzaken niet verdwenen. Waarom is dit het geval? Omdat niemand gevraagd heeft ‘welke genen proberen we te elimineren?’.

De genen die we moeten elimineren zijn zeer bekend. Ze spelen een rol in de meeste artikelen over heup- en elleboogdysplasie, maar niemand heeft ze als zodanig herkend.

Zou het zo eenvoudig kunnen zijn? Ja, dat zou kunnen: zo eenvoudig en zo moeilijk. Het grootste problem is dat  deze genen ook coderen voor de rasspecifieke kenmerken van de rassen die gevoelig zijn voor skeletafwijkingen bij jonge pups.

De genen die predisponeren voor botproblemen bij jongen honden zijn dezelfde genen die coderen voor de volgende eigenschappen: 1) grote maat; 2) hoge groeisnelheid; 3) kleine spieren; 4) aanleg voor te dik worden’ en tenslotte 5) genen die coderen voor slechte bouw, of in andere woorden, genen die (vaak) coderen voor datgene dat het meest specifiek is voor het ras.

De genen die we willen elimineren om de bot- en gewrichtsproblemen op te lossen zijn nou net de genen die we willen behouden! Om onze rassen in hun eigen herkenbare vorm te behouden moeten we nu juist de genen die predisponeren voor botafwijkingen niet elimineren: dit zijn precies de genen waarop we selecteren als zijnde de genen die de unieke eigenschappen, het bijzondere uiterlijk en karakter van de grote en reuzenrassen veroorzaken.

En zo kon het dus gebeuren dat we sinds de dertiger jaren de ideale omstandigheden hebben geschapen voor botproblemen in jonge honden, waarbij deze problemen in het bijzonder voorkomen bij de grote, snelgroeiende, slecht bespierde, dikke en slecht gebouwde rassen.

Zodoende is elke poging om botproblemen bij jonge honden te elimineren door middel van een genetische oplossing gedoemd te mislukken. Om het problem van bot- en gewrichtsafwijkingen bij onze jonge honden op te lossen moeten we terug naar de onderliggende factoren die de oorzaak waren dat deze problemen in de dertiger jaren opdoken, de factoren die nu nog steeds een rol spelen. Dit zijn de factoren die we moeten elimineren.

De sleutel voor hert elinineren van botproblemen bij jongen honden ligt in dieet en lichaamsbeweging, en dat zijn gelukkig de twee factoren die elke fokker en eigenaar prima kan regelen.

We moeten met onze honden weer terug naar het dieet en de lichaamsbeweging die gezien hun evolutionaire ontwikkeling het meest geschikt voor ze zijn. Het allerbelangrijkste is om moderne voedingsmiddelen te vinden die in voedingsopzicht vergelijkbaar zijn met het evolutionaire dieet. En dat is eenvoudig.

Een evolutionair dieet is gebaseerd op 50 tot 60% rauwe vleesbotten, 20 tot 30% rauwe gepureerde groente en fruit, 10 tot 20% organen, geen kunstmatige calcium, gecombineerd met simpele toevoegingen zoals kelp, levertraan, visolie, gemalen lijnzaad, eieren en joghurt. Dit dieet moet niet in enorme hoeveelheden gevoerd worden. Pups moeten langzaam groeien, zoals de natuur het bedoeld heeft. Ze moeten voldoende voer krijgen om op zo’n 60 tot 70% van hun maximale groeicurve te blijven.

Lichaamsbeweging volgens evolutionaire richtlijnen is essentieel: botten hebben normale belasting nodig voor normale groei, noch te veel, noch te weinig.

De enige ‘botvriendelijke’ lichaamsbeweging voor jonge honden is SPELEN. Veel spelen, geen ruwe spelletjes maar spel waarbij de puppy ophoudt zodra hij moe wordt. Totdat de botten volgroeid zijn is dat de enige lichaamsbeweging die hij zou moeten krijgen – zoals de natuur/God het bedoeld heeft.

Als ze op deze manier opgroeien zullen veruit de meeste pups een gezonde en stevige botstructuur ontwikkelen, met weinig tot geen sporen van heup- of elleboogdysplasie. Het is echter wel belangrijk om ons te realiseren dat zelfs als we ons aan deze principes houden een klein percentage pups toch botproblemen zal krijgen. Deze pups hebben genen die direct werken. Genen die tot expressie komen onafhankelijk van dieet en lichaamsbeweging. Alleen in dat geval zouden we kunnen overwegen deze individuen uit het fokprogramma te verwijderen: dit individu bezit genen die we beslist niet willen.

Moeten we onze honden nog steeds röntgenen? Ja! Door een röntgen-schema te combineren met een gezonde opfok creeeren we een maximale kans opgezonde pups, en kunnen we die genen die verantwoordelijk zijn voor botproblemen elimineren. En verder hebben we geen keus: we moeten de meeste predisponerende genen behouden om de raskenmerken te behouden.

In een notedop: gezonde opfok vereist dat pups langzaam groeien, slank gehouden worden, geen kunstmatig calcium supplement krijgen, op een evolutionair soort dieet, met veel rauwe vleesbotten, organen en groente gecombineerd met andere rauwe voedingsstoffen. Dit is de enige logische manier om te zorgen voor normale gezonde botgroei. Totdat de botten van de pup volgroeid zijn zou hij als lichaamsbeweging alleen met even oude en –grote pups moeten spelen. Hiermee worden zijn botten normaal belast en zullen ze normaal groeien.

Dit zijn de simpele maar krachtige methodes waarmee de botten van honden al miljoenen jaren gezond blijven. Met deze methodes is het mogelijk de meeste jeugdbotproblemen te voorkomen, wat voor ‘nare’ genen er ook aanwezig zijn.

Zit jij, als fokker of als dierenarts of als hondeneigenaar, op het verkeerde spoor als het gaat om het zorgen voor gezonde botten in jonge honden? Denk goed na voordat je de ideen in dit artikel afdoet als onzin. Als je deze eenvoudige maar bijzonder effectieve methodes niet toepast kan het fokken en laten opgroeien van honden moeilijk en pijnlijk worden, en zeer kostbaar wat betreft geld, emoties en genetisch verlies. Door het toepassen van deze simpele en verstandige maatregelen wat betreft dieet en lichaamsbeweging daarentegen kan het opfokken van gezonde honden met een gezonde botstructuur simpel en plezierig worden.

Van belang is ook dat dierenartsen die zich tegen deze methods keren vaak geen idee, geen begrip hebben van het materiaal dat in dit artikel gepresenteerd wordt. Ze hebben geen idee van de schade die moderne dieten aanrichten bij huisdieren; ze hebben geen idee van de waarde van evolutionaire voeding voor het bereiken van gezonde botten en gewrichten en een gezonde oude dag.

Bovendien hebben dierenartsen als beroepsgroep zeer veel belang bij het handhaven van de status quo. Het lijkt veel professioneler en is beslist veel profijtelijker om de high tech benadering van heup- en elleboogdysplasie te volgen. Het gebruik van gespecialiseerde röntgenfoto’s en ingewikkelde heupscores die alleen door goedgetrainde dier-röntgenologen toegepast kunnen worden leidt tot elitarisme en genereert centen. Er is geen eer of winst te berhalen met het gebruiken van goedkope effectieve oplossingen. Het doet er niet toe dat de high tech oplossing zinloos zijn. Integendeel, juist het feit dat ze zinloos zijn zorgt ervoor dat ze blijvende waarde hebben voor de diergeneeskundige industrie. Zulke procedures genereren juist omdat ze waardeloos zijn tot in de eeuwigheid verdiensten. Heup- en elleboogdysplasie zijn alweer een belangrijke bron van inkomsten geworden voor een diergeneeskundige industrie die helaas, net als zijn humane tegenhanger, profiteert van slechte gezondheid als gevolg van een ondermaats dieet.

Voor meer gedetailleerde informatie over voeding en lichaamsbeweging voor jonge honden volgens evolutionaire principes verwijs ik u naar mijn boek “Grow your Pup with Bones”.

Copyright Ian Billinghurst.
 Terug naar “Bibliotheek Medisch”

Barfplaats wordt gesponsord door