Met toestemming van de eigenaresse, die erg aangedaan is en graag meer wil weten, voor ze haar hond verder laat onderzoeken/behandelen.
Het gaat om een labrador van ongeveer 4 1/2 jaar, waar flink mee getraind wordt en die nooit klachten had.
Hier het verhaal:
Ik wil graag even de volgende gebeurtenis aan jullie vertellen.
Wij gingen met ons gezin voor 2 weken naar Oostenrijk. Onze 3 Labjes gingen logeren bij een goede vriendin van ons (een ècht hondenvrouwtje) die op een boerderij woont en ook 3 Labjes heeft. Dikke en dolle pret dus…
We waren nèt een week in Oostenrijk (het begon eíndelijk mooi weer te worden) toen we ’s avonds een telefoontje van onze hondenoppas kregen, compleet overstuur en in tranen. In eerste instantie was er nog geen touw aan vast te knopen, maar langzaam bij beetje werd het duidelijk. Eén van onze Labjes (Zarah, de jongste hond) lag compleet in coma bij een dierenkliniek aan een infuus
Wat was er gebeurd: tijdens één van de dagelijks wandel- en zwempartijen, kwam Zarah ineens wankelend het water uit en viel terplekke (half water/half land) al stuiptrekkend neer met veel gegil en gekrijs. Onze ‘oppas’ heeft haar direct geheel op het land getrokken en eerste reactie was kijken of er ‘iets’ in de bek zat misschien. (Zarah heeft toen haar hele hand kapotgebeten tijdens de krampen ). Er zat niks in, maar Zarah bleef maar stuiptrekken, gillen en ‘zakte’ op een gegeven moment helemaal weg. Oppas kon geen hartslag (onder oksel) meer vinden en is begonnen met reanimeren, ze heeft ontiegelijk op haar ribbenkast geslagen om haar terug te krijgen. Toen dat niet hielp, heeft ze Zarah vervolgens beademd. Heel zachtjes begon haar hartje weer te kloppen. Oppas heeft Zarah in haar armen genomen en is naar huis gaan lopen met de andere 5 honden los (was 1 km van huis, niemand in wijde omtrek te bekennen en geen mobieltje) bij iedere nieuwe aanval van Zarah, heeft ze haar even neer moeten leggen (draagt niet makkelijk een verkrampte hond) en daarna weer verder. Oppas heeft Zarah in een weiland gelegd en is met de andere honden keihard naar huis gerend. Mob. foon gepakt, honden opgesloten en met de auto terug naar weiland en ondertussen da gebeld. Oppas legt Zarah achter in haar auto, waar Zarah van ieder geluidje weer in een aanval terechtkomt. De da komt supersnel. Meteen behandeld met allerlei medicatie (rectaal, injecties) en infuus en meteen naar kliniek. Zarah is in coma! Daar meteen glucose gemeten, en deze schijnt onmeetbaar laag te zijn (dus 0) acute hypoglycemie is conclusie (alle functies vallen op zo'n moment uit!) Allerlei glucose injecties via infuus volgen. Ze reageert nergens op, ook niet op de Fenobarbital (hoge dos.) etc. Zarah blijft in coma!
Dierenarts zit met handen in het haar en weet het nu ook niet meer en toen werden wij dus gebeld in Oostenrijk!
We hebben meteen onze koffers gepakt en zijn naar Nederland gereden. (Wàt een nare rit) ‘s Avonds om 22.00 uur toen ik weer belde, was de situatie nog zeer kritiek. De volgende dag zou bepalend zijn: óf ze wakker wordt en helemaal hóe ze wakker zou worden… ‘s Morgens mag ik de da weer bellen.
Zarah is 's nachts wakker geworden, maar breekt de tent compleet af. Is helemaal in paniek, doet dwanglopen en dwangmatig blaffen, zo ernstig dat narcose weer nodig was.
Later in de ochtend is ze wat gekalmeerd en helemaal wakker. Omdat ze erg onrustig is en om tè veel nare prikkels te vermijden, mag ze uiteindelijk met de vertrouwde oppas mee naar haar huis. Zarah is nog helemaal confuus. Toen wij uiteindelijk ‘s middags in NL aankwamen was het enorm emotioneel om Zaartje weer in onze armen te kunnen sluiten.
De andere honden zijn nog een week bij oppas gebleven en Zarah heeft hier thuis rustig bij kunnen komen.
Nu is het 1,5 week later. Zarah is nog steeds niet de oude. Haar hersentjes hebben een enorme kortsluiting gehad en ze heeft erg veel rust nodig om hiervan te herstellen. Ze slaapt heel veel en is nog steeds erg moe. Het was in eerste instantie erg onzeker hoe ze uit deze status epilepticus (die plm. 2 uur duurde!) zou komen, en hoe (erg) haar hersenen (evt.) beschadigd zouden zijn. Ik kan nu zeggen dat we 100% geluk hebben gehad dat ze nog leeft (dankzij het snelle en adequate handelen van oppas) Zarah komt langzaam bij beetje weer terug. Ze kent alle commando’s nog en is nog heel alert, maar alles lijkt wel wat afgevlakt, of ze ineens een paar jaar ouder is geworden.
Ik ben zo blij dat ze er nog is, dat kan ik niet zeggen.
We hadden voor 4 MAP’s ingeschreven, die kunnen we nu uiteraard wel op onze buik schrijven. Maar niets is belangrijker nu dan de gezondheid van m’n hondje…
Vraag:
- Wie heeft ooit eerder te maken gehad met zo een ernstige vorm van acute hypoglycemie en kan me daar meer over vertellen?
Onderstaande wil ik ook graag even laten zien. Dit heeft de 'oppas' gemaakt in het kader van 'verwerking'...
http://i9.photobucket.com/albums/a71/Za ... rahtje.jpg
wat een verhaal zeg, wat zullen ze allemaal de mega schrik hebben gehad.
