- do 27 jul 2006, 11:24
#601623
Onze werpkist is 1.20 x 1.20 en is van hout. Peter heeft deze 10 jaar geleden zelf gemaakt naar een voorbeeld van een werpkist bij een andere fokker. Wij hebben hem alleen wat groter gemaakt. De werpkisten die je kunt kopen vonden wij onwijs duur en dat kon goedkoper. Hout is prettig omdat je het kunt bewerken als er iets aan de kist gaat mankeren. De onze kan aan de binnenkant geschuurd en opnieuw gelakt worden en dat is best prettig. De grootte van de kist is achteraf gezien onhandig met het kopen van vetbedden, deze maat hebben ze nooit. Aan de andere kant vind ik een grote kist erg prettig omdat ik graag bij moeders en pups in de kist zit en dan is het fijn als je een beetje de ruimte hebt. Ik kan er zelfs in liggen als ik wil. Dalmatische honden hebben ook vaak grote nesten en ook dan is het heerlijk om de ruimte te hebben. Er zit ook een anti doodligrand in die er ook uit kan. Dat is lekker wanneer de pups groter zijn en moeders er niet meer hele dagen bij ligt. De rand kan er dan uit en dan hebben ze meer ruimte.
Wij hebben een houten plaat/vloer in de kist en ook die kan geschuurd en gelakt worden als het nodig is. Daar op liggen de vetbedden en/of lakens. Een rubberen mat op de bodem lijkt mij erg fijn maar ook hier weer….we hebben een onmogelijke maat kist.
Omdat de bodem van de kist op een frame rust, dus niet direct op de woonkamer vloer hebben wij er geen warmtemat in. We hebben wel een klein matje om de pups op warm te houden tijdens de bevalling. (Die heb je gezien). Lampen heb ik wel. Rode lampen en keramische lampen, deze laatste vind ik het prettigst omdat die geen licht geeft en het ’s nachts dus echt donker is in de kamer.
Wat heb ik in huis? Wat eigenlijk niet? Hier liggen de laatjes altijd vol. Ik heb piton, naalden en spuiten, respirot, druivesuiker, slijmzuigers, sondes, flessen, melkvoeding, bier (hihi), garen (om navelstrengetjes af te binden als het nodig is), een schaar, soms ook stop (voor bloedende naveltjes), kleurenbandjes voor de pups, oude handdoeken, lakens, een incontinentiekleed voor tijdens de bevalling (zuigt lekker het vocht op), kruiken (meer flessen met warm water voldoen ook) en pen en papier. Mijn ervaring is overigens wel dat veel spullen niet nodig zijn, met veel gezond verstand en trucjes die je van andere fokkers leert kom je een heel eind.
Onze werpkist heeft alle hoeken van de kamer gezien maar waar hij nu staat is wel het prettigst. In deze hoek staat ie het minst in de weg (het blijft een groot bakbeest natuurlijk) en ligt de moeder ook het rustigst. De kist staat uit de loop van de andere honden, daarnaast kan er daglicht in omdat er 2 ramen in de hoek zijn. Hij staat ook uit de tocht.
Het boek ‘de geboorte van een pup’ van Naaktgeboren is toch echt wel een aanrader. Er zijn maar weinig boeken over bevallingen bij honden zodat je het ongeveer met dit boek zult moeten doen.
Ik heb KK1 en KK2 gedaan, voor deze laatste geen examen gedaan vanwege persoonlijke omstandigheden. Daarna geen tijd meer gehad om wel examen te gaan doen en ik zie de noodzaak ook niet zo in.
Ik laat de da altijd weten wanneer er een bevalling aan zit te komen. Ik vind het prettig als ze al een beetje op de hoogte zijn. Dit keer liep dat natuurlijk ook mis omdat het 5 dagen te vroeg kwam.
Bij ons is iedereen vanaf het begin hartstikke welkom zolang de moederhond dat accepteert. De eerste week doen we het wel altijd rustig aan. Ze moet toch wat bijkomen van een megaprestatie natuurlijk. Ook al is ze topfit, ze heeft wel veel energie moeten inleveren. Dus niet gelijk 20 man in huis maar ff pas op de plaats. Ook jij als fokker moet bijkomen omdat je meestal wel een nacht inlevert en je moet nog 8 weken lang op je tandvlees verder.
Ik ben in het honden fok wereldje gerold vanwege Mara. Dit bleek toch wel een plaatje te zijn toen ze opgedroogd was en de fokker van haar wilde graag dat wij met haar een nestje zouden fokken. Van het een kwam het ander. Mijn doel is gezonde honden met een fijn karakter fokken die tevens voldoen aan de rasstandaard. Na tijden van afwezigheid van shows streelt het toch wel erg je ego wanneer je weer met een zelfgefokte uitmuntende hond in de ring kan staan. Tevens groei je nog steeds van alle berichtjes die je van eigenaren ontvangt met de mededeling dat ze nog steeds zo blij zijn met hun hond. Ook daar doe je het voor.
Bij de eerste bevalling van Mara waren wij (Peter en ik) alleen. Dit doordat we kort tevoren een meningsverschil met de fokker van Mara hadden gekregen en er dus alleen voor kwamen te staan. Met het boek van Naaktgeboren op mijn knieën, een doodzieke bevallende teef, een hotline naar de da hebben we het gered. 14 pups geboren, waarvan 13 in leven. Het was echt afzien en ontzettend vervelend dat het allemaal zo liep maar het was een ongelofelijke ervaring. Als ik dat kon, kon ik de rest ook. Sindsdien heb ik het nooit meer zo zwaar gehad. Als het even niet gaat tijdens een bevalling denk ik aan de eerste en dat geeft energie. Dat ging ook dus de rest is een makkie.
Ik had natuurlijk het geluk dat ik meerdere bevallingen had meegemaakt en het dus niet meer zo eng en vreemd was. Ik wist dat vruchtwater groen was, hoe een navelstreng eruit zag, hoe ik die kon breken, hoe ik piton moest spuiten (overigens gaat dat altijd in overleg met de Da, hoe ervaring ik inmiddels ook ben).
De laatste vragen hoef ik niet te beantwoorden, die weet je.
. Ja, je kunt er niet vroeg genoeg bij zijn he 
