Jacquemine schreef:
Hoi Simone,
ik sluit mij aan bij de anderen wat betreft een hondje niet laten lijden, echter, wanneer het mijn hond zou zijn zou ik eerst nog eens goed met de specialist gaan praten (ik heb te vaak het inslapen-advies van een dierenarts gehoord tav hondjes die uiteindelijk wel nog een volwaardig leven hebben gehad). Zoals ik het zie heeft ze momenteel zoveel last van haar linker been, meer dan voorheen, omdat het linkerbeen continu overbelast wordt. Wanneer rechts rechtgezet wordt en weer gewoon belast kan worden, zal links ook beter worden. Wat je wel nodig hebt is een goede fysiotherapeut, die na een eventuele operatie haar spiermassa middels massages, elektrotherapie, waterloopband, isometrsiche oefeningen ed weer opbouwt. Op dit vlak is echt veel mogelijk; ze hoeft hier zelf niet actief voor te kunnen bewegen. Met behulp van pijnmedicatie, warmte, magneetveld en Tens (deze laatste 2 middelen zou de fysiotherapeut ook in huis moeten hebben) kan je haar pijn onder controle houden.
Wat denkt de specialist over hoe ze zich verder ontwikkelt, aangezien ze nog steeds een groeiende pup is? Kan ze dmv een operatie en vervolgens intensieve begeleiding bij het "kweken" van spieren" een "normaal" leven krijgen? Kan de epilepsie onder controle gehouden worden met medicatie? Ik zie dat je hondje echt veel mankeert; veel is echter ook met elkaar verbonden. Ik wil het je niet moeilijker maken dan dat je het al hebt, ik heb alleen maar mijn gedachten opgeschreven, die niets betekenen omdat ik niet in jouw schoenen sta en niet elke dag met jouw hondje samenleef.
Heel veel sterkte met welk besluit je ook neemt.
Groetjes,
Jacquemine
ben net pas thuis dus kon niet eerder reageren, de specialist die gaat opereren heeft haar ook al helemaal onderzocht en toen zij nog veel jonger was ben ik ook bij een andere specialist geweest. alletwee zeggen ze, het onzindelijke kan met de ruggengraat te maken hebben omdat op het punt waar de rugwervels in elkaar beginnen te schuiven ook de zenuwen lopen die over de sluitspieren gaan, maar omdat ze nog jong is is er ook een kansje dat ze gewoon erg laat is met zindelijk worden, zij zeggen dat als ze ouder is en ze is nog steeds zo onzindelijk dat het dus met de rug te maken heeft.
ik heb haar vandaag de hele dag mee genomen, naar mijn moeder en ze heeft daar lekker in de tuin kunnen dreutelen, maar dat is het hem nu juist door het ras hebben ze zo'n enorme pijngrens dat ze het zeker wel voelen maar er niet aan toegeven, je ziet aan haar manier van zwalken want zo loopt ze, alles wiebelt bij haar op haar achterhand, dat ze daar toch echt last van moet hebben.
de specialist heeft eerlijk tegen mij gezegd dat als dit zijn hondje zou zijn hij het zou proberen, er is nl. een kans dat het slaagt, maar ook dat het niet slaagt.
en wat hij niet kan zeggen is of de erge klachten nu uit de heupen komen of uit haar rug of knieen, hij wil daarom eerst de minst belastende operatie gaan doen, en zo het rijtje afwerken, maar dat zie ik niet zitten, dan heeft mijn bulletje voorlopig alleen maar operaties in het vooruitzicht en dan is aan het eind van de rit nog maar de vraag of het gelukt is.
mijn gevoel en verstand zijn nog zeker niet samen gekomen en het ene moment neig ik naar opereren en haar toch een kans geven maar als we zien dat het niet aanslaat of gewoon niet gaat wegens teveel pijn de beslissing nemen, en het andere moment denk ik, ik heb het recht niet om je langer bij me te houden. erg moeilijk allemaal, speelt ook mee dat we nu weer voor deze beslissing staan, terwijl het nog maar zo kort geleden is dat we onze reu hebben laten inslapen, ook tegen die beslissing heb ik zo tegen aan lopen hikken.
met de fokker heb ik ook een behoorlijk conflict op dit moment, ik neem het mezelf ook kwalijk dat ik dacht een goeie fokker te hebben uitgezocht, maar ik neem het haar ook kwalijk, weet meer over je lijnen waar je mee fokt dat scheelt ook een heleboel ellende, zoals we nu meemaken.
ik ben het type van moeilijk los kunnen laten, en daar ligt ook een gedeelte van al mijn twijfels in, denk ik. wat een dilemma allemaal zeg, ik geniet zo van haar als ik haar zoals vanmiddag bij mijn moeder in de tuin in het zonnetje zie zitten, en dan denk ik..we gaan ervoor, maar als ik haar dan weer zie lopen denk ik weer dit is niet goed, dit kan niet. het is gewoon zo zielig.
heeft ze nog kwaliteit van leven, ergens wel vind ik, maar ook soms weer niet, als ik zie dat ze geniet van het zonnetje en haar bak met vlees, als ze zoals vandaag mee gaat naar mijn moeder, dan geniet ze van haar leven, maar ik vind dat ze niet geniet als ze niet lekker los kan dollen met andere honden, veel in de open keuken moet zitten omdat ze anders als ze teveel loopt stijf gaat bewegen en moeilijk overeind komt.
ik ga het maar even proberen om het van me af te zetten, want ik kan aan niks anders meer denken op dit moment, voel me dan ook super schuldig als ze me aan kijkt, alsof ze mijn gedachten kan lezen.
ga morgen even bellen of ik met de DA hierover nog eens goed kan praten.
hartstikke bedankt dat jullie mijn dilemma wilde delen, ik vind het nl. best wel een beladen onderwerp, het lucht even wat op voor mij als ik het van me afschrijf en jullie meningen lees, voor het eind van de week moet ik laten weten of ik ga opereren of toch niet, zo ja dan wordt ze vrijdag 19 mei om 09.00 uur geopereerd.
ik hou jullie op de hoogte.
