De hele dag loopt Phoebe tegen haar kittens aan te kletsen, ze heeft een heel groot vocabulaire en het is niet even, maar contstant , als ze bij haar weglopen, als ze ze kwijt is,als ze speelt als ze hen roept om te komen eten, of uitdaagt tot een spel.
Af en toe wordt ik haar wel even moe met dat geklets, maar als ik haar dan bestraffend toe wil spreken en ik zie dan die intense blik naar haar kittens, terwijl ze die geluiden maak, dan heb ik weer zoiets van wauw wat een dijk van een moeder ben je toch.