[Kaio]

Bah zeg, newfy van newfyvrienden ingeslapen...5 jaar
Dankzij haar hebben we Oli

[pearlsofpassion]

Waardeloos, zo jong!


Hier valt het eigenlijk mee, met rouwen. Er is een constant zeurend gemis waarvan ik nu al voel dat het nog een hele tijd gaat duren. En dan bedoel ik, echt lang...
Ik denk haar nog overal te zien ( meestal is het dan Cuzco of gewoon niets) en denk bij vanalles wat zij daarbij gedaan zou hebben. De hele dag door.
Ik zou haar zo ontzettend graag nog eens aaien, mn neus achter haar oren stoppen en haar geur opsnuiven. Gewoon even tot rust komen bij haar gespin... een kopje krijgen of onder haar kinnetje aaien... Dat mis ik zo hard!
Meneer mist haar sirene als ze om eten vroeg. Nu is het zo stil...

Ik laat verschillende keren per dag een traan maar echt huilen is heel beperkt. Opmerkelijk eigenlijk... We hebben natuurlijk ook bergen afleiding met de kindjes en de katers die ook iets meer aandacht eisen nu. Niet echt tijd om er veel bij stil te staan. En ook veel steun aan elkaar, meneer en ik. We praten dagelijks wel over haar, de positieve dingen.
Anderzijds is de gezondheid momenteel echt een ramp, voel ik me moe, lusteloos en slap. Geen idee of het rouwen daar ook niet voor iets tussen zit en ik onbewust toch meer afzie dan ik me bewust van ben.
Ik vrees ook dat ik binnenkort nog wel eens een grote hamer kan tegenkomen...

[Extreme]

Bijna een jaar verder, en ja ik mis mijn oudje, maar ook een huisdier hebbend.
Ik vind het nog steeds stil, wat je vaak hebt in het begin dat je hem hoort, ruikt of denkt te zien, dat is wel weg, maar dan zie ik een herplaatser die een beetje op hem lijkt en dan voel je weer het gemis erger.
Wat ik dit keer wel heel erg heb, ben een labrador "junk"geworden, zie ik een labrador lopen dan "moet" ik echt even knuffelen. En wat ik wel heel raar vind, als ik een ander rashond/bastaard aai is het gewoon een hond die ik aai, vind dat leuk en lief, maar aai ik een labrador dan voelt het als herkenning, ja zo voelt een labrador, dit mis ik.
Soms kan ik die hond/honden aaien, maar verleden week was het weer even mis, kom ik er 2 tegen, even lekker geknuffeld ermee, baasje loopt uiteindelijk door, mijn man en ik dus ook, liepen de tranen over mijn ogen, mijn man heel verbaasd, ik kon alleen snikkend zeggen ik mis ze zo, ik mis een labrador hebben zo erg, echt alles is stom!!!! Het word natuurlijk minder het gemis en verdriet, maar meer dan 30 jaar huisdieren hebben gehad en dan ineens niets meer dat voelt nog steeds niet als, ok ik heb er vrede mee(manlief wilt nog steeds geen dier en om gezondheidsredenen van mijn dochter kan het nu ook echt niet meer). Na van zoveel dieren afscheid hebben genomen, is dit weer een nieuwe fase, een nieuwe ervaring. Vroeger wist ik er komt wel een labje of kat, nu is dit weer een nieuwe loslaten.

Hebben jullie dat ook dat als je bijv altijd dalmatiërs, newfy's, cockers of wat dan ook hebben gehad, dat als ze dood zijn en je er weer eentje tegen komt dat dit toch anders voelt/aait als welke andere soort?

[M@rina]

Ik heb dat sowieso met cockers als ik ze zie moet ik ff gluren, vooral de eenkleurige.

Momenteel krijg ik de ene na de andere herinnering op facebook van Teun zijn ziekteproces, ik moet het lezen, maar weet tegelijkertijd dat ik het eigenlijk niet kan hebben.

[eelke]

Ik ben er nog steeds geen tegengekomen...

Andersom hebben we het wel met Gijs gehad, dat iemand kwam vragen of ze even zijn kop mocht vasthouden want...slik. Ik kan het me nu zo voorstellen.

[Laika]

Wij hebben verschillende rassen gehad maar als ik een Dober zie dan smelt mijn hart. Dit is een bekend fenomeen bij Doberliefhebbers. We werden vaak aangesproken door mensen die hun Dober verloren hadden als we met Laika op stap waren. Tot snikkende volwassen mannen aan toe.

[Eef+Stippels]

Wij hebben verschillende rassen gehad maar als ik een Dober zie dan smelt mijn hart. Dit is een bekend fenomeen bij Doberliefhebbers. We werden vaak aangesproken door mensen die hun Dober verloren hadden als we met Laika op stap waren. Tot snikkende volwassen mannen aan toe.

Als ik een dober zie lopen, dan klopt mijn hart inderdaad wel een slagje sneller

[hannabelgje]

Vandaag kreeg ik een herinnering van facebook van mijn lieve Frankie van 7 jaar geleden. Dat het alweer bijna 7 jaar geleden is dat ik mijn allerliefste ventje geknuffeld heb pfff. Ik vind het nog steeds heel erg moeilijk.

Verstuurd vanaf mijn SM-G903F met Tapatalk

[Kaela]

Vandaag kreeg ik een herinnering van facebook van mijn lieve Frankie van 7 jaar geleden. Dat het alweer bijna 7 jaar geleden is dat ik mijn allerliefste ventje geknuffeld heb pfff. Ik vind het nog steeds heel erg moeilijk.

Verstuurd vanaf mijn SM-G903F met Tapatalk

De tijd vliegt, maar is hij nog steeds in je hart

Facebook maakte me vanmorgen weer aan het lachen. Arme Stinker, al vond ie dat de hamburger het wel waard was

[- pien -]

De tijd vliegt, maar is hij nog steeds in je hart

Facebook maakte me vanmorgen weer aan het lachen. Arme Stinker, al vond ie dat de hamburger het wel waard was

Terwijl ik scrolde, dacht ik 'arme Stinker? ? ? Man, je krijgt een lekkere hamburger! ' tot ik het slabbetje zag

[Kaio]

Terwijl ik scrolde, dacht ik 'arme Stinker? ? ? Man, je krijgt een lekkere hamburger! ' tot ik het slabbetje zag

[pike]

De tijd vliegt, maar is hij nog steeds in je hart

Facebook maakte me vanmorgen weer aan het lachen. Arme Stinker, al vond ie dat de hamburger het wel waard was

Ach gos! Een lekkere hamburger vast en zeker, die wil hij wel, maar blij kijken ???

[Kaela]

Terwijl ik scrolde, dacht ik 'arme Stinker? ? ? Man, je krijgt een lekkere hamburger! ' tot ik het slabbetje zag

Dat dus Te erg gewoon!

[eelke]

Dat dus Te erg gewoon!

Ik weet zeker dat Joep zo een clownspak aan zou trekken als hij zou weten dat hij een hamburger krijgt niks arme Stinker hoor!

[Kaela]

Ik weet zeker dat Joep zo een clownspak aan zou trekken als hij zou weten dat hij een hamburger krijgt niks arme Stinker hoor!

En Gijs zou alleen maar gedacht hebben "das niet mijn eigen slap"