Shadow is onze dwarse dondersteen. Eigenwijs, eigen wil en eigen mening en die laat hij ook overduidelijk blijken. Zo hebben we meneer weleens letterlijk uit zijn mand mogen kieperen omdat hij het ’s avonds vertikte om naar de kennel te gaan. Tot zover niks mis mee. Het is tenslotte een husky. Maar soms kan hij ook nogal, uh, elektrisch geladen zijn. Dan staat hij zo op scherp dat hij overal op reageert. Dat hij bij wijze van spreke een meter de lucht in springt als je hem per ongeluk aanstoot. En is hij echt alle regels weer aan het testen, zoals ‘of het wel echt nodig is dat hij gaat zitten bij de deur” enzo. Meestal is dat een reden voor ons om te bedenken dat hij wat extra “werk” mag doen. De laatste maanden is de speurtraining erbij in geschoten, hebben we wel gewandeld maar weinig hersenwerk gedaan maarrrr het stepseizoen is wel weer geopend. Of moet ik zeggen het modder-zwem-seizoen (zucht). Alleen is Shadow weleens wat wisselend in zijn enthousiasme daarvoor. De eerste keer ging het dit jaar wel goed, maar de 2e en 3e keer was het mwah…. En hij bleef maar zo geïrriteerd. Manlief loopt meestal met hem en die werd er echt iebel van.
Twee weken geleden viel mij op dat hij wel startte, maar dan vrij snel vertraagde van galop naar draf, zeg maar van “de beuk erin” naar “gematigd trekken”. Hij leek rechts ook net wat minder in te zetten dan links en liep een ietsje scheef. Heel subtiel, maar net zo’n “klopt dit wel” gevoel. Toch was hij tijdens wandeling absoluut niet kreupel. Alleen als ik hem aaide “trok” af en toe zijn vacht op de rechter flank. Omdat ik toch met Spot naar de chiropracter moest, besloten Shadow mee te nemen.
Shadow kwam daar binnen zetten als een stoere hond, lekker vrij. Hond op de tafel gezet, zij onderzoekt hem en vind een blokkade. Ze wilde gaan behandelen, maar zodra ze eraan kwam… meneer draaide zich om, zette zich af en ineens stond ik met 25 kilo husky in mijn armen. Hij vond het helemaal niks en lanceerde zich naar een veilige plek. Of ik hem wilde beschermen tegen dat enge mens.
Affijn, weer op de bank, uitgebreid kalmeren samen en uiteindelijk heeft ze hem op de grond behandeld. Zijn spieren zaten grondig vast, triggerpoint massage wilde niet echt lukken maar met dry needling ging het tot mijn verrassing wel goed. Ik aan de voorkant de koekjes erin en zij prikken. Onder mijn handen voelde ik hem ontspannen. Gisteren bijna de hele dag in diepe slaap gelegen, uitbreid met ons gekroeld op de bank en ja hoor, meneer ging weer braaf zitten bij de deur, liet zich rustig afdrogen en heel het “elektrisch geladen” was weg. Het moet hem behoorlijk dwars gezeten hebben…. Hopelijk is het nu verholpen, de DA dacht dat hij mogelijk een keer uitgegleden is – of een beuk bij het stoeien van Spot. Nu even een paar daagjes rust en dan kunnen we weer aan de gang met trainen. Ben zo blij dat ik hem meegenomen heb.