schaam schaam dat ik nog niks heb geplaatst!
Bij deze het verhaal wat in het clubblad komt:
Na een lange voorbereiding was het op 19 augustus j.l dan eindelijk zo ver. . Samen met de 3 musketiers Chip (10jaar) Jolie (7jaar) en Bisou (4jaar) zou ik naar de Franse alpen afreizen om daar dag tochten te maken en te overnachten midden in de bergen in mijn tent. Al maanden van te voren was alles uit gezocht, welke route kwam Door welke dorpjes, waar konden we ons bevoorraden, wat voor gebied zou ik treffen, welke gevaren komen we tegen etc. Het gebied de queyras is een parc regional, dit betekend dat honden welkom zijn en er gebivakkeerd mag worden tussen zonsondergang en zonsopgang.
Geïnspireerd door goede wandelgidsen plande ik een 6 daagse route door het gebied. Na het bestuderen van de kaarten bleek dat het grootste gedeelte van de route de GR58 zou zijn (grande randonée) alles zou dus goed aangegeven moeten zijn. Mijn ouders reisden met mij mee, en zij verbleven in Ceillac, mijn startpunt. Vanuit daar zouden zij naar dorpjes komen waar ik langs liep om te bevoorraden, want met 3 honden kan je gewoon niet alles mee sjouwen.
In Ceillac startte ik eind van de middag, na 2 uurtjes lopen vond ik een mooi plekje om mijn tent voor de eerste nacht gereed te maken. Net nadat alles stond hoorde ik geblaat en bellen en kwam er over de berg een grote kudde schapen vlak langs mijn tent, wat een kadootje! Meer genieten dan dit kon toch niet?! Het ultieme Franse vrijheid gevoel gierde door mijn lichaam al werd mijn roze wolk al vrij snel verstoord door ijzige kou en pikken donker in mijn eentje in de bergen. . Na een lange koude nacht stonden we alle 4 al vroeg te stuiteren, benieuwd naar wat de dag ons ging brengen! Prachtige uitzichten, fluitende alpenmarmotten en klaterende beekjes werden al vrij snel verstoord door serieuze bergen die beklommen moesten worden.. Daar ging mijn idyllische plaatje van alpen weitjes waar ik als Heidi doorheen zou huppelen. De honden vonden het geweldig en gingen als echte berggeiten met gemak omhoog, Ik als hijgend hert er achter aan.. behalve als ik toevallig mensen tegen kwam, dan deed ik natuurlijk net alsof ik een zeer geoefende bergbeklimmer was! De route was inderdaad erg goed aangegeven, bij elk bochtje werd aangegeven hoe ver je nog moest lopen tot de top van de berg. Het leek bijna de efteling wel.. Elke keer als ik hoop had nog maar een klein stukje te moeten stijgen kwam er weer een bordje "vanaf hier nog 2 uur afzien"..top.. leuk zo n vakantie. Maar deste trotser was ik toen we eindelijk boven aan de berg aan kwamen op 2500 meter hoogte. Zo nu en dan kwamen we mensen tegen die allemaal versteld stonden dat ik alleen deze route ging lopen met mijn honden, we waren een ware attractie. Na een lange daling kwamen we precies op de afgesproken tijd aan in het eerste dorp Saint Veran en stonden mijn ouders ons op te wachten. Fijn om weer bekenden te zien en alles te kunnen delen! Mijn tweede nacht bivakkeerden we in de bossen langs een rivier in Saint Veran. Na deze zware dag konden we voortaan alles aan, de volgende dag zou minder zwaar worden..
Dat was dus een grapje.. het eerste gedeelte door het bos en alpen weiden was prachtig en lekker koel. Na een aantal serieuze klimmen kwamen we een gigantische schaapskudde tegen. Overal in de queyras word gewaarschuwd voor patous, pyreneese berghonden die de kudde beschermen, welke hun taak zeker serieus nemen. Deze patous hebben we niet gezien en we konden op gepaste afstand genieten van een kudde van minimaal 3000 schapen en lammeren. In Frankrijk is het gebruikelijk dat kleinere schaapskuddes bij elkaar gebracht worden en zo een heel grote kudde vormen om de hele zomer met de herder rond te trekken.
Voor ons lag nog een grote uitdaging, de hoogste berg die we zouden beklimmen welke bijna 3000 meter hoogte zou bereiken. Op ons gemak zijn we de route verder gaan volgen en kwamen we een aantal uur later eindelijk op de top (van de wereld!) Aan. Na een korte pauze daalden we een zeer steil smal en brokkelig pad af om bij "refuge agnel" aan te komen waar wederom mijn ouders zouden wachten. Op het smalle pad kon je geen fouten maken, het was er echt gevaarlijk. De twijfel sloeg toe, is het handiger om de honden aan de lijn te houden of laat ik ze zelf lopen.. ik koos voor het tweede en dat bleek een goede optie. Halverwege keek ik nog even over mijn schouder naar de berg waar we zojuist vandaan kwamen. Dat kan je beter niet doen want meteen ben je je evenwicht kwijt en moet je je opnieuw oriënteren. Mijn beste vriend de wandelstok hielp mij gelukkig netjes op de been te blijven. Het huisje van de refuge zag ik al in het dal liggen en ik kon alleen maar denken aan die heerlijk koude cola die op mij zou wachten. Toch wel wat uitgeput kwamen we aan en stonden wederom mijn ouders ons op te wachten. De hondjes sliepen snel en na een goede pauze bleek dat Chip toch wel wat moeite had met op staan en besloten we met mijn ouders mee te gaan naar Ceillac om een rust dag in te lassen. Die rust dag hebben de honden ook geen stap verzet, alleen even om te plassen en daarna weer heerlijk in het gras te liggen.
De dag er na zouden weer de route hervatten, er werd echter onweer op gegeven en dan wil ik mij niet hoog in de bergen bevinden. We zijn dus van de route afgeweken en rond Ceillac een andere route gepakt om daar s avonds weer te eindigen. Het einde van onze reis kwam langzaam al weer in zicht dus we planden nog één route waarbij mijn moeder een dag zou mee lopen. De route ging naar lac miroir, heerlijk beschut door de bossen was het een vrij "makkelijke" wandeling en daardoor helaas ook best touristisch. Na een aantal uur stijgen kwamen we aan bij het meer waar de honden lekker konden zwemmen en heb ik een lekkere spagheti bolognese uit een pakje gekookt. Net voor het donker kwamen we weer terug van de wandeling en hebben we ons versnapert aan een heerlijke raclette en wijn.
De volgende ochtend vroeg reden we weer moe en voldaan terug richting huis.
Dit was een reis om niet te vergeten, het heeft in meerdere opzichten veel van mij gevergd. Het gebied is zeer ruw, het idyllische plaatje kan je hier wel vergeten. Het klimmen is veel zwaarder dan je je van te voren kan bedenken. De dorpjes stellen niks voor, en de alpen marmotten zeggen niet veel terug, je komt jezelf meerdere keren tegen. Maar wat was het prachtig! Vol trots heb ik dat maar mooi in mijn eentje volbracht maar volgende keer ga ik zeker niet meer alleen.
Groetjes Esther en de berkenbollen.
ik kijk nog even hoe ik foto s moet gaan toevoegen
(PS hij geeft foutmelding aan dat het een ongeldig bestandsextensie is)
Het wandelen alleen al maar ook dat je het alleen met je honden hebt gedaan 
hij blijft maar zeggen dat er een fout is? Iemand een idee?
! 
