smulpaap schreef:Wat ik er nu van lees lijkt ze meer vertrouwen in jouw te hebben ?
Misschien is ze wel erg bang van mannen , lullig misschien . Maar het zo zomaar kunnen , gezien haar achtergrond en verleden ?
Ik zou wat Zurca al post denk ik doen . Contact opnemen met de stichting en de mensen die veel ervaring hebben met het ras
Contact met de stichting komt neer op het volgende: ´ga zo door, jij hebt zelf ruim ervaring met het ras en met angstige honden, dus doe maar wat jij denkt dat goed is´. Dat is op zich wel waar en ik blijf ook mijn gevoel volgen.
Sowieso is elke hond en elke situatie anders, dus veel verder dan algemene tips kom je toch niet.
Waar ik het
niet mee eens ben is dat ze zeggen ´dat de hond maar gewoon met haar angsten geconfronteerd moet worden en zelf moet uitknobbelen dat het eigenlijk niet eng is en irreële angsten zijn´. Bij onze vorige angstige honden (Dunya en Leon) ging die vlieger wel op, dat is langzaam uitgedoofd met een beetje steun van onze kant, maar zonder interventie van medicatie of professionele hulp.
Bij Nuria gaat dit echter niet werken, heb ik al gemerkt, daar is meer nodig. Zij heeft wat ik maar een ´oorlogs-trauma´ noem: je kan de hond wel uit de hel halen, maar de hel niet uit de hond. Maar dat gaan we natuurlijk wel proberen!
De meeste galgo´s knappen al enorm op in zo´n shelter, die beseffen dat ze veilig zijn, dat er eten en drinken is en dat de mensen daar het beste met ze voor hebben. Maar Nuria heeft daar een half jaar lang in elkaar gedoken in een hoekje gezeten zonder contact te maken met wie dan ook (ook de honden daar vond ze eng). Dus die gaat niet zelf verzinnen dat haar angst eigenlijk onzin is.
Straks hebben wij onze eerste TTouch-sessie, ik ben heel benieuwd!