Beste forumleden.
Graag wil ik mijn verhaal even kwijt. Anderhalve week geleden heb ik gehoord dat mijn lieve Rosey, een beagle, de meest agressieve vorm van leukemie heeft. Mijn wereld storte in. Ze is 10 jaar en ik wil haar nog niet missen. Na het ontdekken van een bult in haar nekje kwam ik bij de dierenarts. Een biob onderzoek gaf een " schoon" resultaat. Omdat ik het niet vertrouwde ben ik haar laten controleren door een dierentandarts. Hier bleek een slechte gebroken en gekliefde kies een boosdoener. De tandarts vond de bult echter verontrustend en heeft toen ze onder narcose was nogmaals biobs genomen. Een week later viel het zwaard van Damocles.. Wel degelijk kanker. Het was alsof de vloer onder mijn voeten wegviel. Ik werd doorverwezen naar Wageningen. Heb daar gelijk een afspraak gemaakt voor afgelopen dinsdag 23 augustus. In een roes heb ik die dag doorgemaakt. Mijn lieve Rosey, waarvan ik verwachtte nog jaren plezier van en mee te hebben, is ineens een beestje van de dag geworden. Het eindeloos samen genieten van haar humor, onze wandelingen, haar etensdrift en pik gedrag is ineens geen toekomst meer. In de nacht kwam het als een klap in mijn gezicht .Alles in mijn lijf deed pijn en kwam het gemis terwijl ze er nog is als een deken op me. Ik ben tig keren naar haar gegaan om haar te voelen en te horen ademen. Wat ben ik gek op haar!
Inmiddels heb ik het gesprek met de oncoloog achter de rug en heeft zij haar eerste chemo achter de rug. Het is een celdelingsremmer. De eerste avond was zij een beetje misselijk, de tweede avond onrustig van de maagkrampen. Ik voelde mij naar. Moet ik haar dit laten meemaken. Ben ik goed bezig of is het mijn te grote wens haar bij mij te houden. Nu gaat het gelukkig weer goed met haar. Ze is weer ondeugend en vindt het heerlijk als zij haar grote en kleine vrienden in het parkje ziet. Dat is mijn belangrijkste graadmeter voor de komende periode. Hoe doorstaat ze deze komende periode, blijft het leven voor haar de moeite waard?
Terwijl ik dit schrijf denk ik, ben ik wel sterk genoeg om dit in werkelijkheid ook zo te benaderen.
Niemand kan dit van mij overnemen maar ik zou het fijn vinden als ik zo nu en dan jullie kan benaderen om jullie ervaringen te horen en mijn gedachten tegen jullie aan te houden.
Groeten van carolien
