[smulpaap]

Ik ga ze niet allemaal beschrijven . Maar wel diegenen die hier op BP bekend zijn geweest .

Milo , als twee jarige bij ons gekomen . Had vijf bazen versleten . Verleden begraven en opnieuw begonnen met meneer
Dat heeft twee jaar geduurd . Milo werd weer een lieve hond , waaraan we nog bijna 13 jaar veel plezier aan hebben beleefd
Milo was een taaie , ziek zijn kwam niet in het woordenboek voor . Milo werd ziek en binnen twee weken was het gebeurt
Het viel ons ondanks zijn al hoge leeftijd rauw op ons dak .... Milo ? die was voor ons onsterfelijk
We waren verscheurd van verdriet , hij was onze langst levende herplaatser
Maar nu kijken we er met heel veel voldoening op terug . Zijn bijnaam was de ambtenaar , en dat leven leidde hij ook
Zijn eerste twee jaren waren verre van fraai , maar bij ons heeft hij het dubbel en dwars ingehaald
Hij heeft een prachtige leeftijd behaald , was zo gezond als een vis . Niets te klagen dus
Nu , als ik in de tuin zit , dan gaan de ogen weleens dicht . En dan zie ik hem in gedachten .... in de zon bij de hazelnootboom
want ooh wat was opa gek op het zonnetje , ook op hoge leeftijd kon de ambtenaar er nog goed tegen
En zo zijn er nog vele mooie herinneringen , en die koesteren we .... voor altijd
Zijn naam komt hier ook nog altijd geregeld voorbij ....

Noa , als 6,5 jarige bij ons gekomen . Noa is ruim 13 geworden en heeft bij ons ingehaald wat ze de eerste 6,5 jaar had gemist
De mensen van de stichting zeiden weleens , Noa .... die heeft nog lang geen zin om dood te gaan
En zo was het ook . Stralende oogjes , altijd blij . En de tang , want dat werd ze maakte maar wat graag gebruik /misbruik van haar positie
Noa was zeldzaam lief , we hebben ook van haar zielsveel gehouden . Toen ze kwam dachten we , nou , nog 2,5 jaar . Maar het werden er 6,5
Uiteindelijk werd het een echte oude bes . Dol op haar Mercedes , als ze die zag dan ging ze mee . En met stralende oogjes zat opoe in haar koets
Bepaalde tassen waren zeer in trek , want dan wist ze ... ik mag mee op vakantie
En wat genoot ze ervan , de eerste 6,5 jaar slechts zo nu en dan de tuin en verder de buitenkennel
En dan bij baasjes die altijd bij je zijn , en met wie je altijd mee mag
Dus ook met Noa kijken we terug op een nog heel leuke tijd
Noa was ook een taaie tante , dus in dat opzicht niets te klagen . Mooie leeftijd bereikt .....
En nu , het is ook alweer bijna twee jaar geleden toen Noa is overleden , koesteren we alle mooie herinneringen
Noa heeft net als Milo ook een heel speciaal plekje in ons hart

[Hope]

Nog twee blije honden rondlopen maar helaas twee paarden moeten laten inslapen.

Beide hebben naar mijn idee een mooi leven gehad. Raffinette was mijn eerste paard en ik heb veel moeten leren. In die tijd stonden de meeste paarden nog 24/7 op stal en ook zij heeft dat twee jaar gedaan. Daarna verhuisd naar een stal waar ze 12 uur buiten kwamen, in een kudde, en nooit meer anders gewild voor welk paard dan ook. Destijds werd je daar echt raar op aangekeken.

Ik heb veel moeten leren en ook absoluut fouten gemaakt. Gezocht naar wegen om holistischer te gaan paardrijden maar dat was niet eenvoudig. Terugkijkend met de kennis van nu had ik haar nog zoveel willen geven. Ik denk dat ze gelukkig waren en blij. En ik denk ook oprecht dat ze dankbaar zijn dat ik op het einde geen dag aan mezelf heb gedacht maar puur aan het paard. En ik hoop dat ze samen zijn, moeder en dochter. Ik mis ze wel vreselijk

[doranto]

Hier ook hele mooie en fijne herinneringen. Alleen de honden uit mijn jeugd word ik voornamelijk heel erg verdrietig van als ik aan ze terug denk. Honden waar ik zielsveel van hield en die mijn alles waren! Die aan mij gegeven waren, maar ook weer net zo vlot werden afgepakt als mijn moeder ze beu was. Helaas weet ik niet wat er van ze geworden is en hoe ze aan hun einde zijn gekomen. Minimaal van 2 is dat met grote waarschijnlijkheid vreselijk geweest en van eentje is dat eigenlijk wel zeker. Dat doet nu na zoveel jaar nog steeds heel erg veel pijn. Dat zal ook wel altijd zo blijven.

[hannabelgje]

Frank was mijn eerste eigen hond. Hij kwam bij mij toen hij bijna 5 was en ik was zijn vierde baasje. Bij zijn vorige baasje was hij eerst erfhond op een groot erf. Daarna verhuisden ze naar een klein stadstuintje en wilden ze hem niet meer. Binnen micht hij niet want dan werd het huis vies. Ik zocht toen een hond die overdag buiten kon blijven terwijl ik op mijn werk zat. Hij kwam en hij werd binnen no time mijn schaduw. Niks niet alleen buiten blijven, hij wilde bij iemand in de buurt zijn. Mijn schoonzus woonde toen al naast mij en mijn nichtjes waren nog heel klein. Wat was hij dol op de kinderen. Er werd al vlug besloten dat hij overdag bij mijn schoonzus zou zijn als ik op mijn werk was.
Hij deed het ook prima samen met de Duitse herder teef van mijn ouders en ook toen mijn schoonzus zelf een hondje kreeg ging dat prima samen. Wat hebben ze wat afgespeeld samen.
Toen Zoë kwam was hij al een oude opa met artrose. Hij had engelengeduld met haar. Mooi om te zien. Veel te vroeg moest ik afscheid van hem nemen na 7 jaar lief en leed gedeeld te hebben. Hij was echt mijn maatje en ik mis hem na 5 jaar nog elke dag. Ik heb er nog steeds moeite mee om over hem te praten. Ik houd ook zielsveel van Zoë maar toch is dat anders.

Verstuurd vanaf mijn SM-G903F met Tapatalk

[hannabelgje]

Frank was mijn eerste eigen hond. Hij kwam bij mij toen hij bijna 5 was en ik was zijn vierde baasje. Bij zijn vorige baasje was hij eerst erfhond op een groot erf. Daarna verhuisden ze naar een klein stadstuintje en wilden ze hem niet meer. Binnen micht hij niet want dan werd het huis vies. Ik zocht toen een hond die overdag buiten kon blijven terwijl ik op mijn werk zat. Hij kwam en hij werd binnen no time mijn schaduw. Niks niet alleen buiten blijven, hij wilde bij iemand in de buurt zijn. Mijn schoonzus woonde toen al naast mij en mijn nichtjes waren nog heel klein. Wat was hij dol op de kinderen. Er werd al vlug besloten dat hij overdag bij mijn schoonzus zou zijn als ik op mijn werk was.
Hij deed het ook prima samen met de Duitse herder teef van mijn ouders en ook toen mijn schoonzus zelf een hondje kreeg ging dat prima samen. Wat hebben ze wat afgespeeld samen.
Toen Zoë kwam was hij al een oude opa met artrose. Hij had engelengeduld met haar. Mooi om te zien. Veel te vroeg moest ik afscheid van hem nemen na 7 jaar lief en leed gedeeld te hebben. Hij was echt mijn maatje en ik mis hem na 5 jaar nog elke dag. Ik heb er nog steeds moeite mee om over hem te praten. Ik houd ook zielsveel van Zoë maar toch is dat anders.

Verstuurd vanaf mijn SM-G903F met Tapatalk

[hannabelgje]

Frank was mijn eerste eigen hond. Hij kwam bij mij toen hij bijna 5 was en ik was zijn vierde baasje. Bij zijn vorige baasje was hij eerst erfhond op een groot erf. Daarna verhuisden ze naar een klein stadstuintje en wilden ze hem niet meer. Binnen micht hij niet want dan werd het huis vies. Ik zocht toen een hond die overdag buiten kon blijven terwijl ik op mijn werk zat. Hij kwam en hij werd binnen no time mijn schaduw. Niks niet alleen buiten blijven, hij wilde bij iemand in de buurt zijn. Mijn schoonzus woonde toen al naast mij en mijn nichtjes waren nog heel klein. Wat was hij dol op de kinderen. Er werd al vlug besloten dat hij overdag bij mijn schoonzus zou zijn als ik op mijn werk was.
Hij deed het ook prima samen met de Duitse herder teef van mijn ouders en ook toen mijn schoonzus zelf een hondje kreeg ging dat prima samen. Wat hebben ze wat afgespeeld samen.
Toen Zoë kwam was hij al een oude opa met artrose. Hij had engelengeduld met haar. Mooi om te zien. Veel te vroeg moest ik afscheid van hem nemen na 7 jaar lief en leed gedeeld te hebben. Hij was echt mijn maatje en ik mis hem na 5 jaar nog elke dag. Ik heb er nog steeds moeite mee om over hem te praten. Ik houd ook zielsveel van Zoë maar toch is dat anders.

Verstuurd vanaf mijn SM-G903F met Tapatalk

[Lil]

O mijn zielenmaatje Boris. Als pup extreme verlatingsangst pffff wat een ellende. Hij was bijna niet volwassen geworden. Cursus was nauwelijks te doen met de wildebras. Met 10 maanden opnieuw andere cursus en dat ging goed. Hij leerde loslopen en werd daarin extreem betrouwbaar en toen gaan sporten en daarin blonk hij uit. Na 20 leden liep hij zijn eerste behendifheidswedstrijd. Deed toen ook flyball en gehoorzaamheid. Op een demonstratie wilde de Zoll hem na wat uitgeprobeerd te hebben met geur en na mijn opmerking dat hij op de mouw kon bijten wel kopen voor 6000 euro. Leverde flinke heibel thuis op, want ik wilde hem niet kwijt! Professioneler gaan trainen in Duitsland. Opgewerkt tot European open, maar toen kwam de hernia zucht. Lang geduurd helemaal opgeknapt. IPO weer opgepakt (eerder al gedaan maar gestopt toen behendigheid serieuzer werd). Ging heel goed en toen opeens na een flinke sprong behoorlijk mank. Bleek hij hele zware artrose in de heup te hebben. Nooit iets van gemerkt, artsen ook niet. Met 9 jaar vond ik een kunstheup niet echt de juist te bewandelen weg. Na rust en opnieuw spieropbouw weer zonder klachten. Seniorenbehendigheid en aangezien ik de lomperik was "slechts" reserve limburgskampioen. Hij deed toen ook G&G en wel de B, de 1 en de 2 met 100% Gewoon niet normaal die hond.
Verder kwam hij dus toen ik naar de uni ging na een zeer moeilijke middelbare school periode en hij maakte mee dat ik afstudeerde en ging werken en op mijzelf ging wonen (strijd moeten voeren om mijn hond die ik al jaren betaalde als student zonder geld mee te mogen nemen) en mijn eerste huis kocht, mijn eerste vriendje en de tweede en derde. Voedde mij aso Cayley op tot een normale hond. Hield Jones in het gareel en wees nog een paar maanden Kimba de weg. Wij dachten rond de 14 jaar nu gaat hij, maar opeens was hij weer levendig en "fit". Hij wilde dat zelf en ons werd ook gezegd dat hij vond dat hij nog een hele belangrijke taak had; helaas was dat dus dat mijn vader toen ging. Boris ging een klein half jaar later. Verder kan ik boekwerken schrijven over deze zeer unieke hond.

Cayley kwam toen ik mijn huis kocht. Ik wilde ivm werk niet dat Boris de enige hond in huis zou zijn. Hij wilde zijn hele leven al een levensgezel, maar toen ik thuis woonde mocht ik geen tweede hond en op de flat was het niet handig. Cayley kwam wegens vechten op leven en dood met de andere teef des huizes. Ze kon slecht met andere honden en had wat socialisatie achterstand door ernstige ziekte beide voormalige eigenaren (die inmiddels beiden ook al behoorlijke tijd heen zijn). Begonnen met trainen en wandelen. Ze kon een uur wandelen niet aan; te slechte conditie. Trainen en beweging deed al veel met haar gedrag ten goede. Specifiek gaan trainen op uitvallen en zo heeeeel veel dingen geleerd over trainingsmethoden etc. Dingen die ik met sociale Boris die werkelijk met de meest asociale hond nog uit de voeten kon niet hoefde te leren. Kwam bij Yvette terecht. Was ook nodig buiten alle nuttige lessen, want anders had ik haar niet gekend en liep er nu geen Jones rond. Ze had hele ernstige atopie, wat een ellende. Niets stress; zwaar zwaar allergisch. Met spuitenkuren en eliminatiedieet kon ik het net onder bedwang houden. Toen ze opeens weer agressief ging doen naar vreemden bleek ze ernstige rugafwijking te hebben. Ook deze pijn onder controle kunnen krijgen. Maar ze is niet oud geworden door het plotselinge acute nierfalen. Aangezien het geen zin had geen sectie laten verrichten. Da vermoedde lepto. Dat zou kunnen, want ze had ervoor zulke extreme allergie uitbarstingen gehad dat ze niet geënt was. Alles bij elkaar maakte dat toen ze in coma raakte ik niet de kleine kans van nierdialyse (met de vraag welke onherstelbare schade ze had opgelopen door de gifstoffen en door de extreme koorts) heb genomen maar haar heb laten gaan. Ze had genoeg ellende meegemaakt.
Van haar heb ik bepaalde vaardigheden moeten leren om Jones te kunnen hebben. Ze was een leuke hond, maar heel eerlijk ook de enige die qua karakter mij tot ver over mijn kookpunt kon krijgen; een extreme spiegel.

Tot zover de dieren die jullie hier gekend hebben (over de katten heb ik nooit veel verteld). Ik hoop toch dat het nu nog jaren en jaren gaat duren voordat ik aanvul.

[Els&Flow]

Max was mijn eerste echt eigen hond. Een herplaatser met een enorme rugzak fysieke en geestelijke ellende, 2 heupoperaties, een oortumor, lpc.. De eerste jaren bij mij alleen en de laatste jaren bij mij en onze zeeman.. Hij heeft bij mij en bij ons een gouden leven geleid, we hebben fouten gemaakt met hem maar hij heeft ons ook enorm veel geleerd. Hij had een enorme hekel aan de meeste andere honden, had een paar vriendjes waar hij voor door het vuur ging. En hij hield van ons, hij genoot zijn laatste jaren hier aan de kust met volle teugen en vrat nog maar sporadisch een klein hondje of nog beter een veel groter exemplaar op.
Max werd ziek, heel heel erg ziek. Hij besloot er op 13 december 2012 tussenuit te knijpen, zeeman op zee. Er bleken 2 enorme tumoren in maag en darmen te zitten waarvan er 1 is geklapt.
Het doet ons allebei nog iedere dag verdriet, het schuldgevoel is lang heel groot geweest. Te lang gewacht, niet gewacht, wel opereren, niet opereren.. Inmiddels weten we dat het goed is zo. Hij word ontzettend gemist, onze blije aardbei.

[Martine-Tom]

Oscar was de allereerste gezinshond, hij was net als mij 2 toen we hem kregen dus ben met hem opgegroeid. Gouden hond! En dan na te gaan dat ie ettelijke baasjes gehad had maar niemand hem wilde of hij zelf weer terug liep naar het asiel waar hij zat
Hij is 18 geworden (een dh x schotse collie)
Tussendoor zijn er vogels, vissen, wandelende takken en cavias geweest. En toen ik 12 werd kreeg ik mijn eigenste pupje, Tessa een yorkie. Heerlijk ding, ze was mijn schaduw. Zij is 15 mogen worden.

Op mezelf gaan wonen en 2 katten genomen, Joris een zwarte htk van 4,5 weken oud, mama wilde hem niet meer voeren. Wederom een geweldige kat ruim 7 kilo tikte hij weg en was mooi slank. Mini poema op zijn 6e werd hij ziek, spoed ok volgde en het bleek een darminvaginatie. Hij heeft het overleefd en nog 6 jaar daarna geleefd. Maar wat ik dankzij hem leerde, daar ben ik hem nog dankbaar voor.
Met Joris kwam ook Youp, een zilver perzisch langhaar. Licht autistisch maar bloeide op toen we van de flat naar een eengezinswoning verhuisden. Ook van hem veel geleerd mbt ziekte en voeding. En ook Youp mocht 12 worden.

[Siberienne]

Mooi verhalen allemaal! Onze twee eerste husky's waren Chenak en Janouk. 'nak herplaatst via de fokker, was 4, kwam samen met Janouk, pupke van 8 weken

Chenak heette bij ons de koning. "Zo'n hond vind je nooit mee, zei de fokker. Hij is te slim voor zijn eigen goed"
Chenak was extreem eigenzinnig. Wij zagen dat zo niet, want het was onze eerste hond. En dat was maar goed ook. Zijn eerste bazen hadden als Old English Sheepdogs gehad en snapten niks van zo'n hond die op 't trainingsveld perfect luisterde en daarbuiten totaal zijn eigen gang ging. Chenak was bijna niet te trainen. Hij leerde wel snel, maar maakte zijn eigen keuzes. En dwang werkte precies averechts. Van hem hebben wij geleerde dat forceren niet werkt, dat macht niet af te dwingen is. Dit speelde een jaar of 15 geleden alweer (jeetje.. ) en het was volop de tijd van "je moet de baas zijn over je hond - je moet alles af kunnen pakken" . ik weet nog dat Chenak een bot snaaide van de werkbank in de garage, net toen we wilden gaan wandelen. En wij proberen dat af te pakken. Met z'n 2-en. Hij lag op de grond, kaken op elkaar en keek ons aan met een blik van "je kunt proberen wat je wil, maar afpakken kun je het toch niet". Dat was een waardevolle les, en een die vriendelijk gegeven werd. En dat was "nak. Duidelijke mening. Nooit agressie nodig. Hij heeft in zijn hele leven nooit met een andere hond gevochten. Dat had hij niet nodig. Arrogant tot in zijn vingertoppen tegen herriemakers, lief tegen angsthazen en een schat met pups - meestal. Hij was namelijk ook een enorme jager en met heel klein rennend grut moesten we opletten. Sowieso: we kregen hem op voorwaarde dat hij niet los ging. Want hij ging zelf op stap en wist hoe een prooi te vangen en op te eten. Zo ontsnapte hij een keer uit huis (kon deuren open maken) en maakte in de woonwijk een hok open en at het konijn op dat erin zat. Dat was wel even een schok voor ons.
In de loop der jaren groeide onze vertrouwensband en kregen we goed uitonderhandeld hoe we samen konden leven. In het begin testte hij nog vaak zijn grenzen en was hij er echt opuit om er vandoor te gaan. Later kwam er meer rust, was hij tevreden bij ons te zijn en konden we hem in Noorwegen in de sneeuw zelfs af en toe los laten. Ik heb van hem veel geleerd over honden, we moesten wel want hij paste in geen enkel boekje dat er toen was. Ik ben me gaan verdiepen hondengedrag, trainingsmethodes en vooraal communicatie tussen hond en mens. We hebben aan zijn bezitsdrang gewerkt, hoe ver we konden komen. Accepterend dat wat heel belangrijk voor hem was, dat wij daar vanaf bleven maar ook hem lerend dat verdedigen naar ons niet hoefde. Hem nooit af kunnen leren ons eten te snaaien, dus onszelf getraind om niks, maar dan ook NIKS te laten liggen. Een huis met een dichte keuken gekocht.

Ik denk dat wij hem 10 jaar een goed thuis hebben gegeven. Vrijheid inperkend waar dat nodig was voor zijn veiligheid en die van andere dieren, ruimte waar dat mogelijk was. Van een hond die in huis plaste en poepte, beet en sloopte en een jaar rehabilitatie bij de fokker nodig had tot vertrouwen in de mens enigzins hersteld was, tot een troste oude hond, koning tot het laatst. Hij kreeg rugklachten en kon niet meer goed lopen. Daar kon hij niet mee overweg. Dat zijn lijf niet meer deed wat hij wilde. Toen ook plassen en poepen in het gedrang kwamen en hij nog geen "rondje rond het kasteel" kon lopen, toen hij ondanks pijnstilling geen rust meer vond, boos op een lijf dat niet deed wat hij wilde, hebben we hem laten gaan. Onze koning die rustig insliep in de armen van manlief. De enige keer dat hij zich ergens bij neerlegde. We missen hem nog steeds, ook na 5 jaar. Maar het was mooi geweest: we hebben 10 mooie jaren samen gehad en hoewel het leven saaier is sinds hij er niet meer is, is het soms ook een tikje rustiger.


Janouk.. was mijn softie. Pieperd-pup. Maar onder de hoede van Grote Broer Chenak, wandelde hij toch met redelijk wat vertrouwen door het leven. Janouk was een beetje een zorgelijke hond. Ik kan het niet anders omschrijven. Hij was lief en zacht, letterlijk en figuurlijk. Eigenlijk stond hij een beetje in Chenak zijn schaduw. Hij was een harde werker: het meest in zijn element voor de step en met name voor de ski's. Enkele van onze mooiste momenten beleefden we samen in de sneeuw. Stille kracht. Daar kwam hij tot zijn recht en vond zelfvertrouwen. Chenak was heel vocaal. Janouk hoorde je bijna niet. Na het overlijden van Chenak dachten we dat hij wel in zak en as zou zitten. Ze waren 10 jaar elke dag samen geweest. Maar dat viel eigenlijk wel mee. Hij richtte zich erg op ons. En toen viel mij op hoe braaf hij eigenlijk was. Helemaal alleen thuis zijn vond hij niet fijn, dus kozen we voor een pup erbij. Dat werden er 2. Janouk werd wat stilletjes, wij dachten door de drukte, hij was tenslotte al 10. Genoot wel van het clickertrainen dat ik weer oppakte (toen ik toch met de pups bezig was kon hij ook wel meedoen- hij vond het geweldig)
Toen begon hij te kwakkelen met diarree en slechter eten. Dat laatste had een alarmsignaal moeten zijn. Onze grote vreetzak. Tegen mijn intuïtie in gingen we toch een lang weekend weg naar het buitenland, de honden naar de oppas. Daar stopte hij met eten en op de operatietafel bleek er gaten in zijn darm te zitten. De bikkel heeft niets laten merken, maar moet veel pijn gehad hebben. Ik heb mij er lang heel schuldig over gevoeld. Terwijl ook onze ervaren dierenarts helemaal paf stond (we waren de ochtend voor vetrek bij hem geweest, ook hij zij "je kan best even weg, zo ziek is hij niet"). Ik heb van mijn beertje geleerd om alerter te zijn, mijn onderbuik te volgen als ik denk "dit klopt niet" en me niet te snel gerust te laten stellen. Daarom wilde ik bij Spot ook perse een diagnose. EN niet doortuddelen met "het valt wel mee". Inmiddels is ook dat ruim 4 jaar geleden, en troost ik mij met de gedachte dat hij en "nakje samen de boel onveilig maken "achter de regenboogbrug" Afgelopen vakantie in Noorwegen kwamen ze even gedag zeggen. Met een prachtig Noorderlicht.

(