Ben benieuwd of jullie je hierin kunnen vinden. 
Hond vs. kind
Wie zelf een pup heeft (gehad), weet ongetwijfeld hoeveel tijd en energie er in de opvoeding gaat zitten. “Het is eigenlijk net een kind”, hoor ik wel eens zeggen, maar daar kan ik dan weer niks over zeggen. Sinds zijn komst is wel ons werkschema (bewust) drastisch veranderd en ligt de vloer regelmatig bezaaid met speelgoed. En ja, de eerste nachten is het (voor beide kanten) even wennen. En ook puppy’s moeten zindelijk worden. En wist je dat ook puppy’s tandjes wisselen? En ook puppy’s ontdekken de wereld door van alles in hun mond te stoppen. Dan moet je goed opletten, want voor je het weet, zit je op zaterdagavond op de faculteit Diergeneeskunde in Utrecht voor spoedecho’s, röntgen, een rekening waar je ‘U’ tegen zegt en, gelukkig, een afloop met een sisser.
Tijdens dit schrijven is onze jongeman, meneer F, vijf maanden oud. Hij is sinds drie maanden bij ons en vanaf dag één zijn we druk bezig met socialiseren en leren. Elke week gaan we samen naar de puppycursus. “Eat, sleep, learn, repeat”, zou je kunnen zeggen. En oh ja, liefde, een hoop liefde… Hij doet het voorbeeldig, luistert goed en met 10 weken kon hij zelfs al aardig ‘los lopen’ (vergelijk dat eens met een baby..
). Het ras staat dan ook bekend als leergierig, volgzaam en beschikkend over een hoge ‘will to please’. Check, check, check.Maar leren gaat met vallen en opstaan. Natuurlijk gaat niet alles in één keer perfect. Baasjes zijn immers, net als ouders, ook maar mensen. En puppy’s zijn, net als kinderen, ook maar onwetend en onschuldig. De wereld is één groot avontuur en wij zijn de reisleiders…
Vandaag was ik aan het wandelen in het recreatiebos hier in de buurt. Uiteraard samen met ons kleine puppenkind. We lopen het buitenste rondje. Dat is namelijk geheel ‘loslooppad’. – Op de bordjes staat een niet-aangelijnd hondje afgebeeld met het cryptische onderschrift ‘10m’. Na veelvuldige bestudering, een zoektocht naar een toelichtend informatiebord en zelfs (!!) Google-raadpleging, bleek het te betekenen dat de hond los mag, mits hij binnen tien meter bereik van je vandaan blijft. Prima, dat kunnen we, al zal ik het niet op de centimeter nauwkeurig kunnen nameten. – Daarnaast komen we tijdens dit rondje een ‘losloopgebied’ tegen. – Daar heb je dat zelfde niet-aangelijnde hondje weer, ditmaal zónder onderschrift (jeej). – Vorige week stond ik me er nog over te verbazen dat er plots een kinderspeeltoestel is geplaatst in dit gebied. Welke ambtenaar heeft er achter zijn of haar bureau zitten broeden op dit briljante idee? Een kinderspeelplek in een hondenlosloopgebied… Zouden dan de kinderen juist aangelijnd moeten worden?
Afijn, vandaag zaten er twee jongens - ik schat ze en jaar of zestien à achttien – te ‘hangen’ op het gloednieuwe toestel (nee, ze waren niet eens Pokémons aan het vangen). Ze zagen de kleine viervoeter naderen en begonnen hem uitnodigend te roepen. Meneer F ging er natuurlijk al kwispelend op af, om vervolgens op zijn rug te gaan liggen en heerlijk aangehaald te worden. Wat een feest. Terwijl we even stonden te babbelen, had ik niet door dat er in mijn rugzijde een moeder met twee meisjes – ik schatte ze een jaar of zes, beide gekleed in exact hetzelfde jurkje – het gebied in liep, richting het toestel. Normaal, als ik kinderen, hardlopers, fietsers, etc. zie naderen roep ik de hond naast me en lijn ik hem aan. Hij moet immers nog leren dat niet iedereen even graag wil kennismaken als de jongens van zojuist.
Wist je dat honden graag dichtbij je gezicht komen om deze helemaal af te likken? Op die manier maken ze kennis en bevestigen ze dat ze jou als meerdere zien. En ja, als je ergens bij wil kunnen waar je niet bij kunt, moet je springen. Hoe verward zou jij zijn als iemand zich panisch afwendt en je een verontwaardigde blik geeft, wanneer je hem de hand wil schudden? Toch is dit wat we (althans de meerderheid van de mensen) doen bij honden. We willen immers niet dat de hond te pas en te onpas tegen Jan en Alleman gaat aanspringen. Zul je net zien dat Jan een nieuwe, witte broek aan heeft…
Goed, de zintuigen van de hond zijn, zeg maar, ietsje beter dan die van de mens, dus natuurlijk waren de nieuwkomers al veel eerder gespot door mijn trouwe metgezel dan door mij. Nieuwsgierig als hij is ging hij er voorzichtig op af om aan één van de meisjes te snuffelen. Dit meisje werd hier echter een beetje bang van en begon al jammerend onrustig heen en weer te lopen. De zich van geen kwaad bewust zijnde F ging achter het meisje aan en sprong tegen haar op. Dit alles gebeurde natuurlijk in enkele seconden. Inmiddels was ik erbij en had ik meneer aangelijnd. Het leek allemaal wel mee te vallen. Het meisje keek een beetje beteuterd. Maar toen kwam moeders nog even uitrazen. “Wie denk je wel niet dat je bent? Je moet je hond gewoon aanlijnen, je hebt hem gewoon niet onder controle.. Kijk nou (wijzend naar een moddervlekje op de jurk), dit gaat er NOOIT meer uit (ja, daarbij horen schreeuwend grote letters). Dit gaat je geld kosten (er werden zelfs bedragen genoemd, behoorlijk hoog ook voor zo’n klein jurkje vond ik, maar ik heb geen verstand van kindermode), ik wil NU je naam en telefoonnummer, ik ga een foto van je maken. Je hebt m’n kind een trauma bezorgd, je ziet toch dat ze bang is voor honden. Dit is anti-therapie (oh, ik wist niet dat we therapie aan het geven waren, mijn fout), nu is ze voor altijd bang. Je moet met dat beest op cursus.” Iets in die strekking en nog een beetje meer.. We stonden zo’n vijf meter van het ‘losloopgebied-paaltje’ vandaan (werderom; ik heb het niet kunnen nameten, en ja; we stonden aan de goede kant van het paaltje). Ik deed nog een poging om dit kenbaar te maken, maar natuurlijk werd dit gelijk weggewoven, waarop ik de boel heb afgekapt door te zeggen dat ik deze reactie echt onredelijk vond en hier niet in mee zou gaan.
Natuurlijk wil een moeder haar kind beschermen en natuurlijk wil je dat, ook in een losloopgebied, een hond zich netjes gedraagt. Wat mij alleen stoort, is de manier waarop dit wordt geuit. Is je kind echt voor het leven getraumatiseerd? En zo ja, ligt dat dan aan de situatie of jouw reactie op de situatie? Wist je dat puppy’s de eerste maanden moeten socialiseren om alle nieuwe dingen (mensen, dieren, auto’s, fietsers, stofzuigers, kinderen, noem maar op) te leren kennen en te leren reageren hierop zoals wij mensen dat willen? En als ze dan ergens van schrikken, dan zoek je een soortgelijke situatie opnieuw op, zodat ze er niet de rest van hun leven bang voor blijven. Juist nu ze jong zijn, zijn ze namelijk nog heel veerkrachtig en open hiervoor. Zou dit misschien voor kinderen ook kunnen gelden? Ervaring is volgens mij de beste leermeester. Je leert immers ook niet zwemmen op het droge. Je leert niet netjes loslopen zonder te springen door altijd aangelijnd te blijven… Je leert niet omgaan met honden door ze altijd te ontwijken.
We waren laatst bij de kinderboerderij (in het kader van socialiseren met andere dieren en kinderen – ja, netjes van tevoren geïnformeerd bij de boerderij wat wel en niet mag) en daar was een vader met een kindje. Dat kindje (een jaar of drie, vier) had wel interesse in onze hond, maar vond het tegelijkertijd ook wel heel spannend. Vader gaf hem uitleg over hoe je hondjes het beste kan benaderen en dat hondjes net als kindjes kunnen schrikken en moeten leren. Het was een leuke wisselwerking en uiteindelijk hebben hond en kind kennis gemaakt en mocht het dappere kindje zelfs een snoepje geven van ons (aan de hond dan hè). Je zag vader denken “zo, missie geslaagd”. Over therapie gesproken…
Zo kan het dus ook. Jij wilt net zo min de les gelezen worden over hoe je je eigen kind moet opvoeden, als dat ik dat wil over mijn hond, kan ik mij zo voorstellen. Maar misschien had jij het, net als ik, ook graag anders willen laten verlopen. In dat geval zou ik het graag nog een keertje, begeleid en aan de lijn (de hond, niet het kind), over doen. In dat geval zou ik dat graag samen regelen. Hopelijk leren we er dan allemaal van. En over die jurk. Als die vlek er echt niet uit gaat, kunnen we misschien nog wastips uitwisselen, net als twee huismoeders, alvorens we overgaan op drastischere maatregelen..
