Mijn lieve, knappe, leuke Nelson.
Ik hou nog een heel aantal slagen om de arm, maar ik denk dat we weer een stukje van de puzzel op de plek kunnen leggen. We zijn de afgelopen week niet van huis geweest. Niet om te wandelen, niets. We hebben veel grond aan huis en we hebben elke dag hersenwerkjes gedaan en in de wei gespeeld. Misschien is het stress, misschien krijgt hij teveel allergenen op zich af tijdens een wandeling. Hoe dan ook heb ik deze video's niet meer kunnen schieten de afgelopen maanden en heb ik vanavond gewoon een traantje zitten weg pinken. Zo'n blije hond, zo happy, zo zorgeloos.
Hebben jullie dat nu ook? Dat je soms gewoon een brok in je keel krijg als je naar je hond kijkt? Ik ben zó gek op dat beest...