Phoebe was wat aan het treuzelen, dus al wat langzamer gaan wandelen. Ze moest ws. wat doen, dus ik ga stil staan en draai me in een paar seconden om. Weg Phoebe, geen Phoebe meer te bekennen, Phoebe mag graag naast de paden gaan zitten iets doen, en dan ver naast de paden dus een klein stukje teruggelopen en al kijkend waar ze was, maar nergens? Zo snel is ze niet, dus ver weg kon ze niet zijn toch? Nog een keer heen en weer, en maar roepen, geen Phoebe, op de kruizing terug aangekomen en daar kwamen we heel veel honden tegen, met de hondenuitlaatservice. Iedereen vragen of ik een hondje zocht, ja was mijn antwoord, een Bruine met braces. Niemand had wat gezien, dan maar weer verder zoeken en roepen, maar ik liep verder en Isabella schoot weg en Charlotte schoot ook weg, ze waren bang voor de honden van de uitlaatservice. Isabella kwam wel bij mij na roepen, en Charlotte zou daar ook zijn. Op een gegeven moment riep iemand hier is een bruin hondje, dus ik er naar toe, het was nog wel een eindje lopen. Maar helaas toen ik daar bijna aankwam, was het niet mijn hondje, nu was ik 2 dames kwijt. Phoebe en Charlotte, want Charlotte was niet achter mij aangekomen. Isabella moest ik ook hard mijn best voor doen om haar bij me te houden, maar eenmaal voor bij die honden van de uitlaatservice, bleef ze netjes bij me, Noémie liep aan de lange lijn, die is nog niet rijp voor loslopen, zij vind vogels nog steeds interessanter dan ik. Ze komt iets van 9x en de 10 de keer is toch de vogel interessanter. Ik was weer teruggelopen op het pad, maar ineens hoorde ik in de verte Phoebe blaffen, dus ik weer helemaal teruglopen in de hoop Phoebe aan te treffen. Elke stap duurde en duurde, hoe dichter ik bij kwam, hoe vaker ik dit hondje hoorde blaffen, het moest wel Phoebe zijn, Phoebe die mensen tegenkomt onderweg dat vind ze mieters en dan blaft ze altijd. (gelukkig maar) Al eerder was ik iemand tegen gekomen, ik had met haar afgesproken als zij Phoebe tegen zou komen dat ze haar aan zou lijnen en meenemen naar huis, omdat ik nu 2 shelties kwijt was
. Maar inmiddels wist zeker dat ik de stem van Phoebe hoorde, dus richting het geblaf van Phoebe. En na een tijdje eindelijk bij haar aangekomen, in de verte hoorde ik steeds al we hebben haar gevonden. We hebben haar gevonden! Dolbij was ik dat ik Phoebe weer had gevonden. Phoebe had mij nog niet gemist. Phoebe moet dus doorgelopen zijn om haar wandelingsrondje af te makenen ik ben terruggelopen om haar te zoeken Ze moet dus achter mij langs gelopen zijn zonder dat ik het heb gezien. Phoebe heeft van al die commotie ws. niets gemerkt. Zij was gewoon haar neus achterna gegaan. We wandelen het beginstukje altijd precies hetzelfde, dat heeft ze nu dus ook gedaan. Die mensen wel 100x bedankt voor het terugbrengen van Phoebe, Phoebe aangelijnd en geknuffeld, maar niet te lang, want we moesten nog op zoek naar Charlotte, die geschrokken was van de grote groep van de honden uitlaatservice.
Charlotte ging ik vanuit dat die terug naar de auto was gelopen. Nu op zoek naar Charlotte en terug naar de auto lopend. Phoebe aangelijnd en Noémie ook nog aan de lijn, Isabella meeroepend dat ze mee moest lopen en ze liep netjes mee. Overal maar roepend en om me heenkijkend, Ineens zag ik iemand aan komen lopen. Ze riep of ik een hondje zocht, een kleintje, ik ja! Ze zegt ik heb hier een bang hondje die loopt mooi met me mee! Ik ben blijven staan, want een bang hondje (en ook al ben je eigenaar, kan ze er nog vandoor gaan omdat ze in paniek is) Maar ze liep netjes achter de mevrouw met een grote hond aan. Ik begon al te roepen, maar dat vond ze eng en ging weer een stukje terug. Phoebe begon te blaffen, want ze had door dat dat Charlotte was, maar ook de anderen begonnen te blaffen. Ja, daar was de herkenning, met een boog om die grote hond waar ze achter aan gelopen was, en heel blij kwispelend kwam ze naar ons toe, eerst wurmend tussen de andere shelties en toen sprong ze in mijn armen, oh oh wat was dat kleine meisje blij. Even geknuffeld, wat lekkers erin, Charlotte even aan de lijn. En de mevrouw vertelde mij dat Charlotte bij flats stond, midden op straat (daar staat de auto op de parkeerplaats) en ze hoorde me wel roepen, maar ze was bang, (ze is echt geschrokken van die honden) Maar oh oh wat was ze blij. En ik ook. Al mijn meisjes waren er weer. Ook deze mevrouw 100x bedankt voor het terug brengen van mijn Charlotte! Wat een geweldige mensen ben ik vandaag tegengekomen!
Ik had de schrik goed in de benen zitten. Wat nu? De wandeling vervolgen na een dik uur zoeken, of weer terug naar huis? Nee, ik wilde er een positieve afsluiting aangeven. Eerst Phoebe en Charlotte aan de lijn, maar toen bedacht ik mij, wil ik altijd zo angstig blijven? Ze luisteren goed, als ik doorgelopen was om Phoebe te zoeken had ik haar gelijk gezien ws. en was Charlotte ook bij me gebleven en als we dan de grote groep honden tegengekomen waren, had ik Charlotte even aangelijnd,zo doen we dat normaal. Ik moest ook de schrik uit mijn benen lopen. Dus ik besloot verder te gaan, we stonden weer bijna aan het begin van de wandeling, We hebben ons normale rondje lekker gelopen, dit keer geen dennenappels gooien, de temperatuur was inmiddels ook al opgelopen en het was al lekker warm aan het worden. Nu even niet rennen, Phoebe was erg dorstig, ondanks dat ik haar drinken onderweg heb gegeven bleef ze maar uit elke plas drinken. Ik ben weer zoals gewoonlijk voornamelijk achter Phoebe gaan lopen, zodat ik haar ten alle tijde kan zien. Ze liep lekker mee. Ook Charlotte was weer helemaal hersteld van de schrik, bij het oversteken van het fietspad even aan de lijn. En zo onze weg vervolgen naar de auto. Een wandeling van een uurtje duurde zo 2 uur. Verschrikkelijk dit was het langste uurtje ooit met deze dames
Waar ik bang voor was dat Phoebe ergens achter was blijven haken met haar braces, dat zou kunnen, wel moeilijker als met de braces van Prudence, maar met iets wat uitsteekt kan je altijd blijven haken.Ben zo ontzettend blij en dankbaar dat ik beide dames heb teruggevonden.
Knap hoor!
