[me and my boys]

Zimba is 3 1/2 week geleden overleden...
Zijn bench, zijn kleed, zijn uitglij matje en zijn mega kleed.....de aanblik van dat alles gaat me steeds moeilijker af...
Nu heb ik net beslist dat ik zijn bench in ga klappen en weg zet..
Maar jeetje zeg.. zit ik alleen maar te janken...
ik mis mn ventje zo ontzettend

[Hope]

[Anne in Zweden]

Dat lijkt me zooooo moeilijk... Toch kan het wel goed zijn om op te ruimen, om ook op die manier af te sluiten. Maar het is ook allemaal nog zo vers en pijnlijk... Sterkte.

[Lil]

Heel erg veel sterkte!

Opruimen is wel een heel erg belangrijk onderdeel in de verwerking, maar wel een hele lastige.

[tt-tjes]

Ach, ik weet hoe je je voelt.

Ik heb Fjurdy's mand nog maanden in de huiskamer gehad. En geef ik elke dag een aai over de foto die in de kamer staat en brand ik er een kaarsje bij.

[Aprilsnow]

Rouwen is een lastig maar ergens ook een mooi proces. Stapje voor stapje met het nodige verdriet krijgt alles uiteindelijk een plekje wat het missen niet minder zal maken. Neem vooral je tijd

[-Saskia-]

Iedereen rouwt op eigen wijze. Ik ben de avond/nacht na het overlijden van Dommelsch als een idioot gaan opruimen. Alles moest uit de weg, schoon, anders, opgeruimd.

Sterkte, lastig en verdrietig.

[Angelique]

Laten staan is moeilijk, opruimen ook. Maar hé, je ruimt alleen wat materiaal op hé, je ventje zit voor altijd in je ziel gebeiteld. Janken mag...iedere dag als jij dat wil

Hier is het altijd anders, de ene keer alles meteen opruimen, de andere keer hangt 5 jaar later nog het tuigje aan de kapstok die niemand anders kan dragen, want die was van Groov.

[Ingeborg58]

Music was al drie maanden niet meer bij ons,toen ik op straat met iemand in gesprek raakte. Ik vertelde het hele verhaal rondom zijn overlijden en heb de rest van de dag huilend doorgebracht..... Rouwen is voor iedereen anders.

[Tanna]

Oh, dat zijn van die moeilijke dingen..........
Ik heb nog altijd het slipkettinkje van onze Welsh en als ik dat in mijn handen heb ontroert dat me telkens weer. En onze Welsh is er al heel lang niet meer. Een paar jaar terug vroeg mijn jongste broer hoelang het al geleden was dat Tim was overleden. 27 februari 1976, antwoordde ik zonder na te hoeven denken. Zo diep zit een dier dan toch in je hart, dat zal bij jou net zo zijn denk ik.
Heel veel sterkte en een knuffel van ons!

[Parelridder]

Na het overlijden van mijn 1e hond legde ik sommige dingen zorgvuldig weg (zijn riem en clicker bijvoorbeeld, wél in zicht, niet in gebruik) en bleven andere dingen van hem nog lang staan/liggen/hangen. Op bepaalde momenten (verjaardag, sterfdag, noem maar op) vond ik dat het tijd was om het maar eens weg te halen, waar ik dan als een berg tegen op zag. Een vriend zei dan steeds "Hoezo, MOET dat? Laat toch lekker!" en met die 'toestemming' volgde ik mijn hart, deed hetgeen goed was voor mijn verwerking. In in dit geval was dat, het in mijn leven houden van zijn spulletjes, diploma's en prijzen (was/is wandje mee bedekt in de wc) en foto's.
Het is er nog steeds, ruim 10 jaar na overlijden. Met een andere lading, maar nog steeds boordevol warme herinneringen aan mijn jongen.
Wat het mij geleerd heeft, is die het vooral zoals het voor JOU goed voelt. Niet omdat je denkt dat het moet, hoort of verwacht wordt. Ieder mens (en ieder afscheid) op z'n eigen manier en zo is het goed.

Sterkte!!!

[Kim_S]

Iedereen rouwt op eigen wijze. Ik ben de avond/nacht na het overlijden van Dommelsch als een idioot gaan opruimen. Alles moest uit de weg, schoon, anders, opgeruimd.

Sterkte, lastig en verdrietig.

Bij Max en Ozzy had ik dit ook.

Bij Hooli was het veel moeilijker, en hebben haar spullen dus langer gestaan. Nog steeds vind ik het moeilijker om aan Hooli te denken dan aan Max en Ozzy. Ze was een deel van mij, dat zit zó diep.

Ik heb van alle 3 wel halsband en tuigje bewaard, en hun favoriete speeltje hebben we mee begraven. De rest gaat voor een volgende hond wel gebruikt worden, daar heb ik geen moeite mee.

Hele dikke knuffel voor jou Ellen! Doe het op je eigen manier

[me and my boys]

de dag dat ik dit plaatste, heb ik t toch niet gedaan..
alleen met t tikken van t bericht stroomde de tranen al en de rest van de dag had ik t gewoon moeilijk...
vrijdag samen met mike niet zimba zn bench maar gentle zn bench weggehaald....
nu staan/liggen gentle en vinnie samen in aparte benches naast elkaar...

[doranto]

Kort na Zimba hebben wij afscheid moeten nemen van Tommy. Ik weet precies hoe je je voelt
Sterkte!

[keetje]

Zo ontzettend herkenbaar,......................