Om hem bij me te houden...
krampachtig vast te houden...
doorgaan en doorgaan om hem niet te willen en kunnen missen
nee dat is niet eerlijk....
hij is zo zo zo moe... te moe om te eten, te moe om te lopen gewoon zo moe...
hij is vanaf een zaterdag, dat ik dacht dat ie een virusje had opgepakt niet meer opgeknapt...
sinds 3 dagen is ie moe...eet zo goed als niet meer....spuugt
gisterenavond wilde hij naar buiten in de voortuin en ging daar liggen maar ja 22.00 dat kan niet he...
met moeite kreeg ik hem naar binnen maar binnen een paar minuten stond ie weer voor de deur...
weer gaan liggen in t gras....ben naast hem gaan zitten, gepraat en vreselijk gehuild... weer spugen waarvoor hij niet eens meer opstond
heb hem opzij geschoven, kreeg hem niet meer overeind....half 12 kreeg ik hulp om hem omhoog en naar binnen te krijgen..
vannacht weer gespuugd.... hij blijft maar op 1 plek liggen
gisteren een foto gemaakt in t park en ach gos toch die oogjes.....
met zo ontzettend veel pijn in mijn hart laat ik mijn zo geliefde zimba gaan....
ik ben helemaal stuk...