Ik heb hem net achtergelaten bij de DA, morgen wordt zijn bloed onderzocht, foto genomen en indien nodig aan het infuus...
Maar oh, dat breekt mijn hart zo he... Hem zo achterlaten, het liefst bleef ik de hele dag bij hem zitten...
Ik ben er ook helemaal niet zo gerust op...
DA dacht eerst, en ik was het daarmee eens, gewoon aan een maagonsteking. Alles wees in die richting. Dus AB-kuurtje en lichtverteerbare voeding. Ik had hem zelf ook al op blik gezet, in de hoop dat hij dat wel zou binnenhouden en verteren. Maar een paar dagen verder is er geen verbetering, houdt hij dus nog steeds niets binnen en vandaag ging hij zelfs gal overgeven...
Het vreemde is dat het een beetje op en af gegaan is. Woensdag ziek, ok, eerste dag. Donderdag al wat beter, 's ochtends wel wat gal, maar dan wilde hij toch graag wat eten. Dat bleef er niet in... Vrijdag weer slechter, geen eetlust, dan naar de DA en behandeling begonnen. Vrijdagavond voelde hij zich dan wat beter, wilde weer duidelijk eten, maar eten binnenhouden zat er nog steeds niet in.
Zaterdag geen eetlust en vandaag dus gal overgeven...
Er is dus waarschijnlijk meer aan de hand dan gewoon maagonsteking want anders zou hij eigenlijk zelfs al moeten opknappen zonder behandeling, en zelfs met behandeling werd het enkel slechter...
Het duurt gewoon te lang.
En ondertussen begin ik me natuurlijk serieus zorgen te maken in leververvetting (gal overgeven is ook geen goed teken daarin)...
Voor diegenen die niet weten wat dat is, katten die meer dan een dag vasten gaan vet opslaan in de lever ipv afbreken en als daar niets aan gedaan wordt is dat dodelijk.... Gelukkig was Luis mooi op gewicht (hij is wel al bijna een kg kwijt, denk ik), want bij dikke katten is dat nog sneller levensbedreigend.
Maar ik ben er absoluut niet gerust op...
Ik ben zo bang dat het fout loopt of er iets grondig mis is...
En dat terwijl ik morgen uitgerekend ben om mijn eerste kindje te krijgen... Van timing gesproken...
Dus nu hoop ik van harte dat die baby nog wel een weekje (minstens) blijft zitten, al is het maar omdat ik het niet kan combineren voor het moment. Niet de verzorging van Luis terwijl ik in het ziekenhuis moet gaan bevallen en al zeker niet mentaal de zorgen over Luís en het doorstaan van de bevalling...
Ik wil ook gewoon blij en gelukkig kunnen zijn als ons kindje eindelijk geboren wordt, ik wil daar ten volle van genieten. Als ik me ondertussen zorgen maak om Luís is dat goed om spontaan post-natale depressie te doen. Je zou van minder, denk ik...
Willen jullie duimen dat er morgen wat gevonden wordt, wat Luís scheelt, dat hij snel geneest en vooral dat hier niet alles tegelijk op onze kop gaat vallen?
De andere twee katten voelen de stress ook en Kleintje zit Cuzco al twee dagen in de haren en dat terwijl we rond de komst van de baby net alles op alles wilden zetten om de stress zo laag mogelijk te houden en de (enorme) aanpassing voor de katten zo soepel mogelijk te laten verlopen... Ik moet er niet aan denken dat in deze situatie er ook nog een baby bij komt...
