[inge58]

Er komt hier definitief geen hondje meer bij.
Wij zijn teveel van huis en hebben samen besloten dat na Django ( die hopelijk nog jaren meegaat) het honden tijdperk is afgesloten. ( maar ik geef geen garantie  )

Maar goed, tot nu toe gedraagd Django zich alsof er nooit een Music is geweest,best bizar eigenlijk. Django is nog nooit zonder soortgenoot geweest!
Gaat de klap nog komen??
Wat kan ik doen om het voor hem leuk te houden?
(Nog) meer aandacht of juist niet,meer wandelen,andere speeltjes die zijn aandacht afleiden.
Iemand nog tips uit de praktijk?

[Danny]

3 weken geleden is mijn Gina overleden, en nu is dochter Fendi dus ook alleen...Die is natuurlijk altijd samen met haar moeder geweest.
Ik denk ook steeds.....wanneer gaat zij veranderen...vind ze het niet erg om alleen te zijn.
Ik had nog logees, en wij zijn vorige week een weekje met vakantie geweest...dus nu begint ons gewone leventje met maar 1 hondje pas echt. Maar tot nu toe doet Fendi het prima in haar eentje, en heb ik niet echt het idee dat zij er moeite mee zal hebben.
Is de komende periode effe aankijken natuurlijk. Ik doe gewoon ons ding, lekker wandelen, trainen en mee ergens naar toe, dat deden we zoiezo al. Als ik werk is ze thuis, en ze gaat regelmatig mee naar mijn werk, dat ging ze ook al.
Ik geloof dat ze zich wel oke voelt. Ik train en wandel verder veel met andere honden dus zij ziet genoeg vrienden en vriendinnen.

Hopelijk blijft Django zich ook goed voelen, er zijn natuurlijk ook heel veel honden die het prima vinden alleen.

[Angelique]

Honden gaan gewoon heel anders om met het verlies van de soortgenoot. Als Django nu heel gewoon blij en happy doet, dan zou ik het spelletje meespelen en verder geen extra kunst en vliegwerk gaan uithalen. Wat ik er hiervan gezien heb...als honden er al sipjes onder zijn, dan eigenlijk meteen.

[hannabelgje]

Zoë gedraagt zich wel anders en mutst ook weer met haar eten. Of het komt doordat ze haar maatje mist of omdat wij haar maatje missen is niet duidelijk. Ze reageert altijd heel heftig op onze emoties.

[Extreme]

Ik zou zo gewoon mogelijk(voor zover dat nu lukt), doen. Wat hannabelgje ook schrijft, soms reageren de overgebleven dieren meer op jouw verdriet, verandering door bv meer/anders aandacht, dan op het gemis van een roedeldier.
Succes

[Roef & Hidde]

Roef begon direct te kwijnen na de dood van James,hij wilde niet meer eten en lag alleen maar in de mand te slapen,naar buiten wilde hij ook niet.
toen Hidde een weekje later erbij kwam was dit gedrag ook verdwenen en reageerde Roef als vanouds.

ik vermoed dat Hidde makkelijker met het verlies van Roef(en dat duurt nog jaren!! ) om zou gaan,Hidde is meer op mensen gericht dan Roef.

[Ruby/Billy]

Billy ligt maar in zijn mand en is echt depri. Er wordt veel met hem gewandeld en gespeeld.
We hadden echt zoiets van we kijken het eerst een poosje aan, maar hij wordt steeds treuriger. Eten doet hij gelukkig nog wel, ook al is het met lange tanden.

Zondag gaan we dan ook op date met Billy naar een vriendinnetje, als het klikt gaat ze mee en anders zoeken we verder.
De dame in kwestie is een franse bulldog van 3 jaar.

[miik]

Mickey en Foxy waren 1 handen op 1 buik, altijd samen slapen, altijd klef en samen plakken....
Ik maakte me er zorgen om, maar nadat Mik in april overleed merk ik niets byzonders aan Foxy.
Nu scheelt het misschien dat ik meerdere honden heb en er genoeg afleiding is, maar dat kleffe heeft ze niet met de andere honden, nu ligt ze alleen in dr mandje.

Ik hoop voor Billy dat het klikt en hij weer wat opknapt !

[smulpaap]

Toen Milo ziek was merkten we het wel aan de drie dames
Als het aan hen had gelegen dan wilden ze niet naar buiten
Ze weken niet van zijn zijde

Toen Milo overleden was hebben ze allemaal gekeken , en toen was het goed
Ze gedroegen zich alle drie weer als vanouds
Wij dachten ook , hoe gaat Noa zich nu gedragen ?
Die twee waren onafscheidelijk . Het ging gelukkig allemaal goed met Noa
Maar er waren er natuurlijk nog twee

We hebben er nu nog twee . Ze zijn beiden al wat ouder
Ik begin nu al om ze veel vaker individueel mee te nemen
Want ja straks gaat er toch eentje

En ja , verder is het het beste om maar zo gewoon mogelijk te doen

[Lil]

Hier slechts twee ervaringen: meteen niet blij of boeit ze niet cq vinden het zelfs prettig. Dat veranderde dan niet meer achteraf.

Boris was een uitzondering. Hij was 9 jaar alleen en kreeg een maatje en was 3 jaar later weer alleen. Hij had er niet echt problemen mee toen hij weer alleen was maar had overduidelijk veel liever gezelschap. Jones kwam snel en hij is heeeeeeeeel blij met zijn grote kleine broer.
Dat was de enige die geen problemen had maar wel een heel duidelijke voorkeur had. De rest had of nul problemen/ was blij of had meteen grote moeite met alleen zijn.

[Borke]

Sofi was helemaal gek van Borke, altijd samen, samen spelen, samen slapen.
Hij gaf haar ook meer zelfvertrouwen.
Toen ze net bij ons was had ze enorme verlatingsangst en met veel trainen is dat goed gekomen.

Toen Borke 4 jaar geleden plotseling ernstig ziek bleek en 24 uur later thuis is ingeslapen, hielden wij ons hart vast.
Niet nodig, Sofi deed en doet het prima alleen.
Alleen thuis zijn ging goed, geen gedragsproblemen die verergerden, ze was en bleef vrolijk.

Sofi is en blijft alleen en inmiddels is ze alweer 10 jaar en wij hopen dat ze nog lang in goede gezondheid bij ons blijft.
Ook bij ons de vraag of er daarna nog een andere hond - de tijd zal het leren 

[renate1982]

Bij Abby merkte je het ook meteen. Altijd samen geweest met Cay en ineens alleen. Wilde de eerste week echt helemaal niets eten, de weken daarna at ze nog steeds slecht wat ik ook aan haar gaf, alles waar ze een moord voor doet was ineens vies
In huis wilde ze ook niets, wandelen had ze ook geen zin in.
Na een paar maanden heb ik de knoop doorgehakt en op zoek gegaan naar een vriendje of vriendinnetje en 4 maanden na het overlijden van Cay kwam daar Lilly. Eten deed ze weer als een gek, spelen was weer leuk, alleen het wandelen is soms nog steeds niet wat het geweest is.

[-Saskia-]

Honden gaan gewoon heel anders om met het verlies van de soortgenoot. Als Django nu heel gewoon blij en happy doet, dan zou ik het spelletje meespelen en verder geen extra kunst en vliegwerk gaan uithalen.

+1

Houd het "normale" ritme aan. Honden gedijen goed onder regelmaat. Als jij nu ineens alle routines en je eigen gedrag gaat veranderen, is het sowieso verwarrend voor een hond, ongeacht of ze net een soortgenoot zijn verloren of niet.

Toen Breezer overleed, hebben zowel Wodka als Dommelsch daar geen seconde "moeilijk" over gedaan. Het was wat het was.
Ik heb me wel wat zorgen gemaakt over de mogelijke situatie dat Wodka eerder zou overlijden dan Dommelsch. Naar mijn gevoel (maar misschien was het maar gevoel, ik zal het nooit weten) was Dommelsch niet de hond geweest die alleen achter had moeten blijven. Die had teveel steun en voorbeeld nodig van de hond(en) en mensen om haar heen. En dan alleen thuis moeten blijven... pfjoe, nog wel wat zorgen om gehad, ja.

Wodka alleen daarentegen heb ik nooit als probleem voorzien en dat is ook gebleken. Wodka doet het prima als hond alleen, heeft ook bij het overlijden van Dommelsch geen krimp van gemis gegeven en is gewoon Wodka-als-altijd gebleven.

[inge58]

Hier was de verdeling juist dat Music de leider was en Django de onzekere pleaser.
Muus stuurde hem waar het nodig was.

Maar het gaat hartstikke goed met Django,gisteren is hij voor het eerst een paar uur echt alleen geweest en dat was ook geen probleem.
Dat is wel een zorg minder en een pak van mn hart hoor! Pfffff

[-Saskia-]

Maar het gaat hartstikke goed met Django,gisteren is hij voor het eerst een paar uur echt alleen geweest en dat was ook geen probleem.
Dat is wel een zorg minder en een pak van mn hart hoor! Pfffff

Dat kan ik me helemaal voorstellen! Gelukkig maar!