Gezegend. Trots. Apetrots zelfs.
Mijn hart zit zo vol liefde en dankbaarheid.
Mijn lieve, knappe, mooie, fantastische Contessa. Mijn Piet Paniek. Mijn zorgenkindje. Mijn lerares en leerling in één. Mijn alles. Mijn allerfantstische paard. Het meest bijzondere, gecompliceerde paard wat ik ooit heb gehad. Een extreem hoog sensitief paard. Ze voelt alles. Ze raakte om alles in paniek.
Contessa. Het paard waarvan mensen om me heen zeiden dat ik haar moest laten inslapen. Dat het nooit niets meer worden zou met haar. Een gigantisch gedragsprobleem. Bang. Zó bang. Voor alles. Voor mensen, voor dingen aan en om haar lijf. Voor haar omgeving. Zelfs voor haar eigen staart.
Bang met borstelen, bang met wandelen, bang met longeren, rijden was onmogelijk. Levensgevaarlijk.
Een paard met een gigantisch rijtechnisch probleem. Bang. Voor álles.
Ze raakte dusdanig in paniek dat ze onbestuurbaar werd. Hoofd in de lucht en op hol. En niet een beetje. Echt volslagen, volkomen in paniek. Ik zat vaak op een ongeleid projectiel. Ze raakte soms in paniek, ging dan snoeihard en ik kon helemaal NIETS. Niet remmen, niet sturen. Alleen maar een schietgebedje doen dat ze niet uit de bocht zou vliegen en we samen zouden vallen.
Een paard met, zo bleek, een groot fysiek probleem in de rug. Waarvan mensen zeiden: die krijg je niet meer goed. Ja, als ze met je mee zou willen werken wel, maar met haar karakter... Laat haar gaan. Laat haar los. Jullie redden het nooit. Het wordt een lijdensweg voor je Marloes. Het wordt een drama. Je zal van teleurstelling in teleurstelling vallen. Er zijn zoveel paarden op de wereld. Je vind er wel één die makkelijker is.
Maar jullie kennen mij. Ik ben niet voor één gat te vangen. Ik geef niet (zomaar) op. Ik laat mijn maatjes niet zomaar gaan. En dus gooide ik het roer om. Ik ging aan het trainen.
Het kostte bloed, zweet en héél veel tranen. Ja, het was teleurstelling na teleurstelling. Ik trok zes maanden uit maar het werden er 14. We hadden ze alle 14 keihard nodig om te komen waar we nu staan.
Mijn lieve Tess. Nog steeds is het met vlagen een Piet Paniek. Maar over het algemeen is het een fantastisch lief paard dat alles voor me wil geven.
Gisteren heeft Gert foto's gemaakt. Er zijn door het jaar heen veel foto's gemaakt. Foto's van voor en na. Foto's van trainingen. Foto's van tranen van verdriet en van geluk. Foto's van ons gevecht tegen angst.
We vochten. En wonnen.
Mijn god wat ben ik gelukkig. Wat ben ik blij dat ik koos voor dat wat mijn hart me ingaf. Jemig. Ik heb er geen woorden voor. Ik kan alleen maar huilen.
Tranen van geluk.
Mijn Tess:
Met het oog op veiligheid gebruik ik een slofteugel. Niet om iets af te dwingen, maar om te voorkomen dat ze onbestuurbaar zou worden als ze onverhoopt alsnog in paniek zou raken.
)
