- wo 25 mar 2015, 15:02
#3090828
Gewoon even een vraagje hè, over dit onderwerp. Wordt er dan ook weer verwezen naar humane topsporters? Dan is in discussies met mij gevoerd altijd het geval. Daar beweert men ook altijd dat topsporters meer koolhydraten eten om goed te presteren. Dat doen ze zeker om vlak voor een wedstrijd glycogeen te stapelen, maar deze mensen eten ook veel meer eiwitten dan gemiddeld. Vooral bij duur- en krachtsporten zijn die belangrijk omdat het helpt bij spieropbouw en herstel. Tegenwoordig refereer ik aan deze artikelen van het voedingscentrum:
Duur- en krachtsporters hebben meer eiwit nodig. Het gaan om sporten waarbij de ontwikkeling van spierkracht centraal staat, zoals bodybuilding, kogelstoten en gewichtheffen, en duursporten zoals schaatsen (sprint), zwemmen (korte afstanden), sprinten (atletiek), skiën, boksen en turnen. Deze sporters krijgen vanzelf meer eiwit binnen, doordat zij ook meer zullen eten dan een gemiddeld persoon.
Duursporters hebben circa 1,2-1,4 gram eiwit per kilo lichaamsgewicht per dag nodig. Krachtsporters hebben circa 1,7-1,8 gram per kilo lichaamsgewicht nodig.
Dat is per kilo lichaamsgewicht 0,4 tot 1 gram extra in vergelijking met een gemiddelde volwassene.
Koolhydraten worden door de spijsvertering afgebroken tot glucose, waarna het verbrand kan worden. Deze verbranding gaat erg snel en is de snelst beschikbare energie. Als er meer glucose beschikbaar is dan er nodig is wordt de glucose op geslagen in de vorm van glycogeen. Deze opslagcapaciteit is echter beperkt, de rest wordt opgeslagen als vet. In de spieren bevindt zich een glycogeenvoorraad die voldoende is voor ongeveer een uur intensief sporten. Daarna gaat het lichaam over naar andere energiebronnen zoals vet. Bij een korte inspanning speelt glucose een grote rol. Glucose is een snel beschikbare energiebron voor korte inspanningen met hoge intensiteit, omdat het ook zonder zuurstof (anaëroob) verbrand kan worden. Omdat glucose op deze manier niet verder wordt afgebroken dan tot lactaat (melkzuur), kan verzuring ontstaan. Verzuring voelt als spierpijn. (Dit spreekt juist wat mij betreft juist tegen glucose als energieleverancier bij grote inspanning)
Bodybuilders en veel andere topsporters eten volgens de 50-30-20 regel (50% cal komt uit koolhydraat, 30% uit eiwit en 20% uit vet), tegen max 10% eiwit wat geadviseerd wordt voor mensen die niet sporten. Samen met het stapelen van glycogeen vlak voor een wedstrijd komt daar het misverstand veel koolhydraten misschien vandaan. Terwijl er in een topsportdieet dus juist veel meer eiwit en vet geconsumeerd wordt in vergelijking met een normaal menu.
Ik denk persoonlijk dat je een hond, die zware lichamelijke inspanning moet leveren op de dag zelf wat kan helpen door de glycogeenvoorraad in de spieren aan te vullen met bijv honing, banaan oid of wat extra energie in de vorm van vet. Ik denk dat te veel koolhydraten in een gewoon menu gewoon omgezet worden in vet en niet in spier. Dit nog buiten dat de hond een heel ander metabolisme heeft dan de mens. Waar ik gemakshalve even aan voorbij ga.
En wat betreft de inspanning bij werkhonden. Het knpv programma bevat de onderdelen breed springen (minimaal 2.25 meter), hoog springen/klimmen (hindernis van 1 meter en rechte wand van minimaal 1.75 meter) en dan ook nog zwemmen, zoeken en manwerk met sprinten, springen en bijten op 1 dag, als je pech hebt zelfs kort op elkaar, dus er wordt zeker veel gevraagd van honden. IPO is iets minder zwaar, maar wel vergelijkbaar. Je kan hondensporten gewoon niet vergelijken. Zoals je een sprinter ook niet kan vergelijken met een maratonloper. En een windhond op de renbaan niet met een malamute die een zware slee trekt over 100 km. Maar we kunnen het er over eens zijn dat beiden heel veel inspanning vergt en topsport is.
) en dat stipt nog even aan dat Greyhounds met rauw vlees werden gevoerd, de wedstrijd-jongens. 
