[Lizzy]

http://www.dailymail.co.uk/news/article ... wners.html

Interessant artikel van een dierenarts die zich schaamt dierenarts te zijn.

Gelukkig zijn heel veel dierenartsen niet zo. Maar ik vind zo'n kritische noot niet verkeerd.

[Esther Q]

Zeker niet verkeerd om die kant eens te belichten. In feite is het bij mensen niet veel anders.

[Lizzy]

Zeker niet verkeerd om die kant eens te belichten. In feite is het bij mensen niet veel anders.

Misschien nog wel erger zelfs......

[Kaio]

Denk dat ie daar niet veel vrienden mee gemaakt heeft, was ook niet zijn bedoeling.

Ik ben het met hem eens, (kan niet oordelen hoeveel DA's eraan verdienen etc) maar ben het eens met de gedachte erachter, hoe ver ga je?

[Lil]

Wat een goed artikel!

Je ziet het alleen nog bij da's van de oude stempel denk ik dat ze adviseren dat een zachte dood beter is.

[Martine-Tom]

Helemaal eens met de beste man...
Mijn vorige hondje was 14 jaar, had GVS gehad op haar 13e en in een jaar tijd ging ze van een actieve hond naar een hond die dement, incontinent, doof en bijna blind was. Toen ik zelf eigenlijk al klaar was om haar in te laten slapen heb ik moeten l*llen als brugman bij de da voor hij daarin mee wilde want er waren nog ander medicamenten, en mss zouden we iets aan dr ogen kunnen laten doen en mss....
Het is mooi dat het allemaal kan, maar of je het allemaal moet willen vind ik een 2e (En in vele gevallen dubieus) punt.

[Sher]

Wat een goed artikel!

Je ziet het alleen nog bij da's van de oude stempel denk ik dat ze adviseren dat een zachte dood beter is.

Gelukkig zijn de dierenartsen hier nog van de oude stempel. Hier durven ze het ook aan te geven als ze denken dat het alleen maar erger kan worden. Ik ben blij dat ik Chispa op die manier een lange lijdensweg heb kunnen besparen.

[Angelique]

Ik kan me er ook wel in vinden dan je niet alles moet doen, omdat het kan. Staat tegenover dat als jij als da soms voorsteld dat een zacht einde beter is je in veel gevallen ook de l*l kan zijn die jouw dier al afschreef terwijl er volgens anderen nog mogelijkheden waren. Zelfs als die mogelijkheden dan als og niet goed uitpakken is diegene die ze boodt toch de peer, want die heeft het dan nog geprobeert. Je zou er ook een groot schuldgevoel van krijgen....of anders wel aangepraat krijgen als je niet alles uit de kast hebt getrokken wat er mogelijk is. Rationeel denken is lastig als het om je eigen dier gaat en het is al moeilijk genoeg om te beslissen over leven en dood en dan zou je erop moeten kunnen vertrouwen (en dat kan bij sommigen natuurlijk ook nog wek) dat je van je da een goed advies krijgt, een advies  enkel in belang van je hond. Een sprankje hoop, een mooi verhaal en je bent zo om. Soms is het dan nog maar goed dat er een vreselijke financiële drempel voor ligt, wel rot weer voor de eigenaar die dan " om centen" zijn hond moet laten gaan en dan soms als falen zal zien, maar heel vaak beter voor de hond.

Hoe mooi de voortgang in de medische wereld soms ook kan zijn, het is voor dieren vaak niet echt een vooruitgang. Voor mensen ook niet, maar die kunnen zelf nog iets kiezen.

[Fenixjuh]

Kan me voorstellen dat hij geen vrienden maakt bij dierenartsen, maar er zijn ook vast eigenaars die 'nog even door willen'. Ik kan me alleen niets voorstellen met 'adres googelen' om een rekening op te baseren, hoop ook echt dat dat een broodje aap is..

Bij mensen heb ik beiden meegemaakt, een terminale patiënt die door wilde ondanks alles, en een terminale patiënt die weet ik nog hoeveel behandelingen aangeboden kreeg, terwijl ze zelf liever een eind maakte want ze had toch weinig om voor te leven (alleenstaand).
En helaas hebben beiden langer geleefd dan ik in zo'n situatie zou willen.

[Angelique]

Adres googlelen, zal vast gedaan worden om te zien hoeveel rek erin zit. Niet bij je vaste tarieven natuurlijk, maar bij de losse dingen zeker. Maar dat gebeurd wel in meer branches. Net zoals je kijkt waar iemand mee komt voorrijden. Rij je oud en klein, dan hebben mensen eerder de matsmuts op dan wanneer je in de grote glimmende mercedes komt voortuffen.

Maar wat je zegt hoor, sommigen mensen willen het ook dat je doorgaat tot het gaatje. Alleen moet je je dan als arts afvragen of het ethisch verantwoord is om b.v. zoals bij een kennis van mij die knieen van die hond voor de 6de,7de keer te opereren, per kant en telkens met matig resultaat, maar wel veel ongemak voor de hond. Maarja, de eigenaar pleurt letterlijk van de poen, is stikgek met zijn "bionische hondje" zoals die 'm zelf noemt en waar die maar al te trots over kan vertellen dat die er al meer dan 60.000 voor afgetikt heeft. Komt ook netjes iedere 3maanden langs voor controle van de gewrichten en iedere drie maanden worden er foto's gemaakt. En hoe dan ook, dan maak je toch misbruik van de financiele status van de eigenaar. Want die doet het maar al te graag voor zijn hundje.

[Onix]

Ik vind dit wel een lastige hoor. Er zullen ongetwijfeld artsen zijn die gaan voor het geld, zoals er ook mensen zijn tot het gaatje gaan omdat ze zelf geen afscheid kunnen nemen.

Medische ethiek is iets waar men bij mensen op afstudeert en ziekenhuizen speciale medewerkers voor aanstellen. Ook bij dierenartsen is dit op het moment een heet hangijzer. Zeker met de nieuwe wet dieren waarin men het heeft over een dierwaardig bestaan waarin dieren hun eigen soortspecifieke gedrag moeten kunnen laten zien.

Zelf haak ik bijvoorbeeld af bij een rolstoel voor een herder met DM. Maar er zijn zat mensen die dat wel doen en vinden dat hun hond een dierwaardig bestaan heeft. En dat maakt veterinaire ethiek helemaal lastig, ieders grens ligt anders, dieren kunnen zelf niet zeggen of ze zo nog willen leven. Dus wij moeten die beslissing voor ze nemen en wij mensen zijn bij uitstek een kei in onze grenzen langzaam op te schuiven.

[Esther Q]

Ik vind het vooral belangrijk dat een da mij niet in een richting wil duwen, maar mij de verschillende kanten van de zaak kan helpen inzien. De keus moet verder bij mij liggen. Voel ik die vrijheid niet, bij een da, of een gewone arts, dan ben ik snel vertrokken.

[pluk]

Dit verhaal doet me denken aan de docu 'mijn lieve kankerhond'. Gaat over de universiteitskliniek in Utrecht en de behandeling van honden met kanker. Honden die nog maar een schim zijn van de hond die ze ooit waren die met allerlei medicatie en bestralingen op de been worden gehouden omdat het baasje nog geen afscheid kan nemen. En baasjes die zichzelf op de borst kloppen omdat ze alles over hebben voor hun hond. Ook hier geen arts die zegt 'misschien moeten we dit niet doen'.

[dinky89]

Het belangrijkste van een dierenarts lijkt mij om de klant goed voor te lichten.

Wanneer er nog behandelopties zijn deze benoemen maar ook de kans dat het slaagt en het dier weer 'de oude' wordt.
Als baasje zit je op zo'n moment enorm in de emotie en is realistisch nadenken erg moeilijk.

Dierwaardig bestaan is ook wel een enorm moeilijk iets. En dan denk ik bijvoorbeeld aan Joep met zijn wieltjes. Vooraf zou je wellicht zeggen dat je zoiets nooit zou doen maar wanneer je dan ziet hoe enorm goed Joep dan met zijn wieltjes omgaat en een enorme levenslust uitstraalt dan kan je nooit zeggen dat het geen goede keuze zou zijn in mijn ogen. Lijkt mij ook iets dat enorm per dier kan verschillen.

[Kaio]

Dit verhaal doet me denken aan de docu 'mijn lieve kankerhond'. Gaat over de universiteitskliniek in Utrecht en de behandeling van honden met kanker. Honden die nog maar een schim zijn van de hond die ze ooit waren die met allerlei medicatie en bestralingen op de been worden gehouden omdat het baasje nog geen afscheid kan nemen. En baasjes die zichzelf op de borst kloppen omdat ze alles over hebben voor hun hond. Ook hier geen arts die zegt 'misschien moeten we dit niet doen'.

oo volgens mij zou ik die nioet kunnen kijken
en "Ook hier geen arts die zegt 'misschien moeten we dit niet doen'." Tja de naam zegt het al universiteitkliniek...tja allemaal leuke data en studiemateriaal, tuurlijk zeggen die niet niet doen, levert nieuwe inzichten op en voor studie is het interessant. En ja in de toekomst kunnen ze daardoor misschien meer betekenen.
Dat zijn eigenlijk 2 verschillende belangen.

Voor mij is leeftijd van de hond belangrijk, kans op genezing, (ook wat "genezing" inhoudt, voor mij weer 100% hond) en hoelang en hoeveel een hond in de tussentijd moet afzien, en dan is het nog afhankelijk van de hond.