Het is alweer 12/13 jaar geleden dat wij Cara hebben laten inslapen.
Een prachtig Maine Coon poesje van 14 maanden.
Zo'n ontzettend leuk en vrolijk poesje, speels, levendig.
Helemaal uit Amerika kwam ze bij ons en ik was dol op haar.
Haar hart was goed getest, heupen ook, alle bloedonderzoeken waren goed.
En toch...
Ik wist dat er iets niet klopte, ik voelde het.
Ze groeide niet goed, zoals te verwachten was bij een poes uit haar lijnen.
Ze werd ook maar niet krols.
Opeens wist ik het, ik voelde iets in haar buik wat niet klopte en ik dacht: dit is natte FIP.
Daar waren we eerder een kater aan verloren en die heeft, omdat we het te laat doorhadden, vreselijk geleden.
Die zaterdag dat ik het bij Cara voelde, zijn we direct naar de waarnemend DA gegaan.
Punctie van buikvocht toonde dik stroperig geel vocht.
Wat dat ook was, dat was heel ernstig en zou veel lijden betekenen.
Meteen lieten we haar inslapen.
Een poesje wat nog spinde, kroelde, goed at, speelde...
Sectie wees inderdaad natte FIP uit en ik was blij dat we meteen gehandeld hadden, hoe moeilijk het ook was
Ik sluit me dus bij Smulpaap aan...