[Danny]

Sommige mensen worden niet oud...waar er zijn ook mensen die Te oud worden....

Mijn oma is 97! En nu gaat ze hard achteruit, maar vooral geestelijk en oh wat is dit ontzettend sneu zeg.
Het is een vrouw die echt de hele wereld heeft gezien, ik denk niet dat er een land is geweest waar ze niet geweest is, reizen was haar lust en haar leven. Lichamelijk kan ze dat al jaren niet meer, maar woonde nog wel altijd zelfstandig in een (te) groot huis. Anderhalf jaar geleden is ze dichter in de buurt van haar dochter komen wonen. Een soort aanleun woning, op zich ging dat prima, maar we merkte wel dat ze geestelijk erg achteruit ging. Dementie was al vast gesteld.
Tot het vorige week echt mis ging, ze ging heel hard achteruit en is opgenomen in een verzorg/verpleeg huis. Op een gesloten afdeling...
Gisteravond ben ik even bij haar geweest, of wat ontzettend verdrietig zeg. Ze weet heel goed dat ze "opgesloten" zit. Dat er iets niet goed is in haar hoofd, ze is heel verdrietig en in de war...vond het zo moeilijk om haar zo te zien.
Respect voor de mensen die in deze zorg werken, oei het zou niets voor mij zijn...

Ik hoop heel hard dat oma wat rust in haar koppie krijgt, en zo niet dat ze niet te lang meer bij ons zal zijn, dit is zo ontzettend triest

[Kim_S]

Wat erg... 

Ik herken het. Mijn oma was 98,5 toen ze overleed. Ze was al een hele tijd helemaal "op", maar geestelijk nog helemaal "bij". Ze kwijnde echt weg in het verzorgingshuis. Zo vreselijk om te zien...

Mijn andere oma is nu 93, en gaat lichamelijk en geestelijk ook achteruit, maar nog niet zo snel gelukkig. Ik vind het sneu om te zien. Ze vind het zelf heel erg dat ze niet meer alles zelf kan doen.

Dikke knuffel!!! 

[Guusje]

Heel moeilijk om aan te moeten zien en verdrietig dat een zelfstandig leven zo moet eindigen.
Konden we maar gewoon het hoofd neerleggen en rustig gaan...  Veel sterkte gewenst.

[Els&Flow]

Vreselijk. Helaas herken ik het ook. Een van mijn oma's was 97 toen ze overleed, lichamelijk helemaal op, geestelijk nog helemaal bij. Keek nog naar hippe films, was zeer bij de tijd, wilde nog zoveel maar het lichaam gaf het op. 

Sterkte, dit is een vreselijk moeilijke en zware tijd, voor je oma en voor haar kinderen en kleinkinderen.

[kiara]

ach ja best triest,veel sterkte hoor

[Martine-Tom]

Hier ok herkenbaar, mijn oma is 94 geworden, heeft haar man, haar laatst overgebleven vriendin, 3 kinderen en 4 buren moeten missen in de laatste 5 jaar van haar leven, geestelijk ging ze nog aardig mee, maar haar lijf was op. Ze had een koophuis en dat was verkocht, ze had het er erg moeilijk mee omdat er nogal wat heise omtrend de financiele afwikkeling was, die erger zou worden als ze er zelf niet meer zou zijn, de dag dat ze hoorde dat alles rond was en al het geld gestort was enzo is ze in coma geraakt (soort van) en 2 dagen later overleden.

Ik hoop dat ze snel rust vind...zei het in leven, zei het in eeuwige rust.
Sterkte 

[Jantina]

Mijn opa mag wat ons betreft ook zijn ogen sluiten. Die man heeft geen waardig leven meer, komt niet meer buiten, staart heel de dag met open mond in een boek over de oorlog, doet alles in z'n luier... Die man is er ook zelf helemaal klaar mee. Heeft parkinson, is dement, en nog wat klachten. Hij geniet van zijn eerste achterkleinkind maar Fedde is nu bijna 16 maanden en vindt 'oude opa' eng, hij wil eigenlijk het huisje niet eens in. Ik vind dat zo erg! Het is mooi geweest zo, maar zijn lichaam denkt er blijkbaar anders over.

[keetje]

Herkenbaar,...mijn vadertje (nu 83) is in 2 jaar zo ontzettend achteruitgegaan, van een man die midden in het leven leek te staan naar een man die eigenlijk helemaal niets meer doet, letterlijk en figuurlijk. Woont nu op een aparte afdeling van de seniorenflat waar mijn ouders 2 jaar geleden samen heen verhuisd zijn. Mijn moeder kan inpandig naar hem toe maar ze wonen dus niet meer samen. Vreselijk,......
Heel veel sterkte met Oma. 

[Mowgli]

Wat moeilijk... Ik wens je heel veel sterkte en hoop dat je oma snel rust vindt 

[Lida. S]

Zo herkenbaar en zo moeilijk. Mijn moeder was in de 90. Geestelijk mankeerde er niets aan haar, maar het lichaam was op en aan het afsterven. Ze kon niets meer en wilde zo niet leven. Iedere dag hoopte ik dat haar hart het zou begeven, maar het heeft nog een tijd geduurd. Gelukkig is ze uiteindelijk in haar eigen huis, in haar eigen bed overleden. Maar het had maanden eerder mogen gebeuren, want het is moeilijk als het zover moet komen dat je blij bent als je moeder komt te overlijden.
Heel veel sterkte. Ik hoop dat je oma geen lange weg meer heeft te gaan.

[Fido]

Echt oud worden is zoiets raars en emotioneel  Ik heb het ook een paar keer mogen meemaken met mijn overgrootmoeders. Bij twee was ik getuigen van het overlijden en nog steeds verbaas ik me hoe dat voelde. Natuurlijk ben je dan verdrietig maar er is vooral een soort berusting. Berusting dat het mooi geweest is, dat het goed is zo. Ook beide oma's vonden het welletjes en geestelijk goed genoeg om aan te geven dat er berusting is voor de aankomende dood.

Op mijn leeftijd kan ik dat gevoel totaal niet voorstellen. Ik kan alleen bedenken dat wat jij schrijft, dit liever niet, het is goed zo, laat het niet lang meer duren ook op komt.
De dood lijkt mij doodeng maar als we dan zien wat voor een berusting bij mensen opkomt die er tegenaan zitten......

[Lizzy]

Sommige mensen worden niet oud...waar er zijn ook mensen die Te oud worden....

Mijn oma is 97! En nu gaat ze hard achteruit, maar vooral geestelijk en oh wat is dit ontzettend sneu zeg.
Het is een vrouw die echt de hele wereld heeft gezien, ik denk niet dat er een land is geweest waar ze niet geweest is, reizen was haar lust en haar leven. Lichamelijk kan ze dat al jaren niet meer, maar woonde nog wel altijd zelfstandig in een (te) groot huis. Anderhalf jaar geleden is ze dichter in de buurt van haar dochter komen wonen. Een soort aanleun woning, op zich ging dat prima, maar we merkte wel dat ze geestelijk erg achteruit ging. Dementie was al vast gesteld.
Tot het vorige week echt mis ging, ze ging heel hard achteruit en is opgenomen in een verzorg/verpleeg huis. Op een gesloten afdeling...
Gisteravond ben ik even bij haar geweest, of wat ontzettend verdrietig zeg. Ze weet heel goed dat ze "opgesloten" zit. Dat er iets niet goed is in haar hoofd, ze is heel verdrietig en in de war...vond het zo moeilijk om haar zo te zien.
Respect voor de mensen die in deze zorg werken, oei het zou niets voor mij zijn...

Ik hoop heel hard dat oma wat rust in haar koppie krijgt, en zo niet dat ze niet te lang meer bij ons zal zijn, dit is zo ontzettend triest

Ja, dit is heel triest en heel herkenbaar
Sterkte....

[K&D]

Mijn oma zei altijd dat iedereen oud wil worden, maar oud (en krakkemikkig) zijn, dat wil niemand...
Sterkte. 

[Borke]

Moeilijk en herkenbaar Danny 
Ook lastig om dan bij ieder bezoek die veranderingen te zien, die geen vooruitgang zijn.

Mijn schoonmoeder werd 94 en zat op het laatst ook op zo'n afdeling met een codeslot.
Zij was 'de beste'  van de gang en had veel meer door dan je zou willen weten, maar dementeerde steeds verder.

Mijn eigen ouders werden beiden 84, woonden nog zelfstandig in een gewoon appartement met een tuin en stierven na een fysiek ziekbed (kanker, leukemie), maar waren tot het allerlaatste moment geestelijk volkomen helder en scherp.
Ik hoop zelf op dezelfde wijze te sterven, nog scherp van geest, maar je hebt het niet voor het uitkiezen...

[Kim_S]

Mijn oma zei altijd dat iedereen oud wil worden, maar oud (en krakkemikkig) zijn, dat wil niemand...
Sterkte. 

Mijn oma zei dan " oud worden is mooi, maar oud zijn is lilluk".