Mijn Rafke konijntje vanmiddag in spoed naar de DA gebracht.
Hij wilde vanmorgen niet eten, of toch niet als ik erop stond te kijken. Maar dat doet hij wel meer, want hij houdt niet zo van mijn gezelschap en soms wil hij niet eten als ik erbij ben.
Ik was er toch niet echt gerust op, vond dat hij er maar stilletjes bij zat en heb hem dus even apart gezet met wat eten om te kijken of hij iets at.
Een uurtje later was het echter al duidelijk dat er wel degelijk iets mis was, want plots zwol hij helemaal op.
Gasaanval, zoveel was me duidelijk. Maar zo snel kwam dat gas erbij dat het mijn petje wel goed te boven ging, en dus met spoed naar de DA...
Ik was al blij dat ik hem daar nog levend gekregen heb, want ik was daar al niet meer zo zeker van onderweg.
Hij zag er echt niet goed, maar hij heeft alle medicatie gehad en wordt in het oog gehouden. Hij had ook ondertemperatuur en erg veel pijn. De eerste uren zouden kritiek zijn.
Ik heb nog steeds geen nieuws gehad (ondertussen 3 uur geleden), dus geen nieuws is goed nieuws. Maar oh, wat ben ik bang...
Rafke is het eerste rammetje dat ik uit de opvang gehaald heb, het rammetje uit mijn eerste koppeltje. Het was liefde op het eerste gezicht, gewoon van op foto op de site. En ik heb er geen moment spijt van gehad. Hij was doodsbang toen hij bij mij kwam en nu nog steeds blijft hij het liefst een beetje uit mijn buurt, maar hij heeft mij al zo hard doen lachen en me zo blij gemaakt met de vooruitgang die hij maakte.
Hij is nu 5-6 jaar, maar ik had altijd gedacht dat hij minstens 10 zou worden. Hij was zo'n rotskonijntje die nooit wat mankeerde en waar de anderen altijd op konden bouwen. Hij houdt mijn groepje bij elkaar...
Ik kan het idee niet verdragen dat het hier misschien zou stoppen...