We waren op het strand, op de zandmotor. En ineens (we waren druk met Frou Frou die het zee-watertje niet over durfde te steken, dus Leo was haar gaan halen), op hoogte waar er een keer een hond verdronken is.......... Fritzi pleite . Gewoon echt nergens meer te zien. Ineens. Binnen 2 nano seconden . Weg. Gone. Pleite. Verdwenen.
Ik wist niet dat het echt bestond, had er alleen nog maar van gehoord, maar het werd helemaal zwart voor mijn ogen . Totale paniek-grond-onder-de-voeten-weg-zak-moment. En met dat ik echt ineen wilde storten, kwam ze aanrennen. Al kauwend . Die was kennelijk iets goors op het spoor
God, wat houd ik veel van die hond. En van alle vier. Ze zijn echt gewoon te leuk en te lief. Leo zegt net "voortaan in de tuin plassen en poepen en daarna gauw weer naar binnen en met een dekentje toedekken" . Soms is het gewoon niet leuk meer, dan voelt het nèt niet fijn. Teveel liefde voor je honden. Bestaat dat? Herkennen jullie het?