[Lizzy]

We waren op het strand, op de zandmotor. En ineens (we waren druk met Frou Frou die het zee-watertje niet over durfde te steken, dus Leo was haar gaan halen), op hoogte waar er een keer een hond verdronken is.......... Fritzi pleite . Gewoon echt nergens meer te zien. Ineens. Binnen 2 nano seconden . Weg. Gone. Pleite. Verdwenen.

Ik wist niet dat het echt bestond, had er alleen nog maar van gehoord, maar het werd helemaal zwart voor mijn ogen . Totale paniek-grond-onder-de-voeten-weg-zak-moment. En met dat ik echt ineen wilde storten, kwam ze aanrennen. Al kauwend . Die was kennelijk iets goors op het spoor

God, wat houd ik veel van die hond. En van alle vier. Ze zijn echt gewoon te leuk en te lief. Leo zegt net "voortaan in de tuin plassen en poepen en daarna gauw weer naar binnen en met een dekentje toedekken" . Soms is het gewoon niet leuk meer, dan voelt het nèt niet fijn. Teveel liefde voor je honden. Bestaat dat? Herkennen jullie het?

[Inge en Bono]

  ja

[Kaela]

Gelukkig liep het met een sisser en een volle buik voor Fritzi af! Knuffel ze maar extra, ze zijn het waard om zoveel van te houden!

En jaaaaaaaaaaaaaaaaa, dat herken ik. Zeker toen het laatst niet zo goed ging met Oscar. Toen heb ik mezelf ook afgevraagd of ik niet teveel van hem hou. Maar volgens mij bestaat dat niet, liefde kan nooit teveel zijn. Maar liefde kan wel pijn doen en dat merk je op zulke momenten!

[Kim_S]

Ja heel herkenbaar... Bij al mijn dieren trouwens. Na 2 jonge pony's verloren te hebben, schiet ik bij elk klein dingetje bij de knollies in de stress. Dan wordt het ook even zwart voor mijn ogen. Terwijl het vaak nergens op slaat.

Gelukkig was er niks ergs aan de hand!  voor de schrik!

[Pauline]

Ja......

Bij mij uit het zich een beetje anders.... Ik wil mensen aanvliegen en pijn doen ( ) die me vragen waarom ik Joep niet in heb laten slapen..... Mijn Joep...., een stukje uit mijn lijf, mijn ziel, in laten slapen, terwijl hij nog supergelukkig is...

Edit: Joris heeft me 2 weken geleden zo'n momentje bezorgd toen hij een stuk haaskarkas "ergens" in zijn bek/strotje vast had zitten en ik het niet vinden kon en hij al helemaal slap werd.

[Kim_S]

Ja......

Bij mij uit het zich een beetje anders.... Ik wil mensen aanvliegen en pijn doen ( ) die me vragen waarom ik Joep niet in heb laten slapen..... Mijn Joep...., een stukje uit mijn lijf, mijn ziel, in laten slapen, terwijl hij nog supergelukkig is...

Ik wil die mensen ook pijn doen 

Joep is fantastisch 

[Els&Flow]

Heel herkenbaar, en ook dat stukje van je hond niet meer zien op de zandmotor. Ik ben daar altijd net wat alerter dan elders, er gebeurt me daar te veel gekkigheid. Als ze dan even uit zicht is en ook niet komt op roepen en fluiten breekt het zweet me aan alle kanten uit. Ik moet er niet aan denken dat er wat gebeurt. 

[Esther Q]

Ja, herkenbaar, maar Boef is in Estland zo vaak en soms zo lang weggelopen dat ik op een bepaald moment tegen hem/mezelf heb gezegd: 'als je weg bent, dan ga ik me met andere dingen bezig houden en niet meer met jou. Kom je terug, heel fijn, kom je niet terug, pech gehad.' En dat heeft wel geholpen om wat losser van hem te komen. En eerlijk gezegd ben ik daar wel blij mee. Al weet ik natuurlijk niet hoe ik zal reageren als hij op een dag niet was teruggekomen, gelukkig is dat niet gebeurd.

[Neally]

Ja. 
Schrik die je om het hart slaat. En de gedachte oh nou is het mis....

[Anne in Zweden]

Gelukkig liep het met een sisser en een volle buik voor Fritzi af! Knuffel ze maar extra, ze zijn het waard om zoveel van te houden!

En jaaaaaaaaaaaaaaaaa, dat herken ik. Zeker toen het laatst niet zo goed ging met Oscar. Toen heb ik mezelf ook afgevraagd of ik niet teveel van hem hou. Maar volgens mij bestaat dat niet, liefde kan nooit teveel zijn. Maar liefde kan wel pijn doen en dat merk je op zulke momenten!

Spijker op de kop! Nadat er twee katten van me spoorloos zijn verdwenen weet ik uit ervaring hoeveel pijn liefde kan doen. 

Ik ben van nature heel aardig, maar ik weet zeker dat ik blind van woede zou kunnen worden en tot moord in staat zou zijn als iemand mijn honden of katten iets zou aandoen. Als ik alleen al daaraan denk krijg ik rode vlekken.

Het is mijn graadmeter voor echte liefde/een echte, wezenlijke band: als ik op straat zou lopen met iemand of met mijn honden, en we worden aangevallen, zou ik dan vluchten als ik de kans kreeg of juist vechten voor die ander? Als het antwoord is: ik zou vechten, dan weet ik: deze persoon, dit dier is echt van wezenlijk belang voor mij. ('Echte liefde' is in dit verband een beetje een rare uitdrukking, want ik zou bijv. ook vechten voor mijn vader of mijn broer, niet alleen voor Herr Antje.) Terwijl ik allesbehalve een held ben, en me (vol schaamte) zou kunnen voorstellen dat ik zou vluchten als ik de kans kreeg wanneer ik daar bijv. met een vriendin zou lopen. Maar zo zou het dus ook met mijn dieren zijn.

Oké, dat was een beetje off-topic. Maar het idee is hetzelfde: blinde reactie als je denkt dat je dierbare kwispelaar iets is overkomen. Gruwelijk!

[nikèdog2000]

mag ik vragen wat een zandmoter is
en ja beetje sterven is het

[Lil]

Ja, dat is herkenbaar. Ik roep al zo'n dikke 12 jaar dat ik wilde dat ik iets minder van die blonde hield.

[tt-tjes]

Heel herkenbaar.

[Ruisje]

Ja! Te veel liefde voor je honden (of katten, of...) bestaat! Maar of het echt te veel is, denk ik niet. Wat Pauline ook zegt, ze zijn een stukje uit je lijf, je ziel!
Die allesverblindende paniek herken ik ook. Vorig jaar eens die kleine zwarte kruimel een half uur kwijt geweest. Madam had natuurlijk ook 'iets te goor om aan te pakken' gevonden en stonk 3 uur in de wind toen ze vrolijk terug kwam rennen.
Eigenlijk herken ik alles wat hier al gezegd is, ook het vechten in plaats van vluchten en de zorgen en machteloosheid als ze wat mankeren. Het is, denk ik, dezelfde liefde als een moeder voor haar kind voelt. En dat is toch nooit te veel?!

[Martine-Tom]

Ja! Te veel liefde voor je honden (of katten, of...) bestaat! Maar of het echt te veel is, denk ik niet. Wat Pauline ook zegt, ze zijn een stukje uit je lijf, je ziel!
Die allesverblindende paniek herken ik ook. Vorig jaar eens die kleine zwarte kruimel een half uur kwijt geweest. Madam had natuurlijk ook 'iets te goor om aan te pakken' gevonden en stonk 3 uur in de wind toen ze vrolijk terug kwam rennen.
Eigenlijk herken ik alles wat hier al gezegd is, ook het vechten in plaats van vluchten en de zorgen en machteloosheid als ze wat mankeren. Het is, denk ik, dezelfde liefde als een moeder voor haar kind voelt. En dat is toch nooit te veel?!

Tja....ik denk dat dat opzich wel bestaat, ik ken via via iemand die nu al een jaar in therapie is omdat ze de dood van haar hond, 5 jaar geleden, maar niet kan verwerken, ze huilt nog dagelijks om het gemis en heeft de helft van haar baan op moeten zeggen omdat ze niet meer in staat was om te werken na het overlijden van haar hond.
Dat lijkt me nou ook weer niet helemaal gezond 

Die paniek herken ik ook wel, laatst zaten Tom en ik op de trein te wachten en hij sprong van schoot terwijl hij in zijn riem bleef haken met zijn pootje, hij maakte een soort salto en kwam vol op zijn hoofd op het beton terecht  Je zag gewoon mensen omkijken van het geluid dat de klap maakte...
Ik was ook niet meer in staat om te denken in pure paniek was ik toen...