Tamme kastanjes zijn het, de bomen echt enorme joekels. Prachtig, echt. In dezomer kan je er heerlijk een boek onder lezen. Maar nu...
Nelson lust er wel pap van. De eerste dagen at hij er zoveel dat hij ze niet veel later in de keuken stond uit te spugen, compleet misselijk. Dat ging ik niet nog eens laten gebeuren. Ik raapte de grote kastanjes op en klaar.
Maar nu vallen ze echt met honderden tegelijk uit de bomen. Afzetten is geen optie, dat zou betekenen dat Nelson niet meer in de tuin kan. En dat gaat gewoon niet, hij is zo gewend aan zijn vrijheid, en ik kan hem ook niet de hele dag alleen in huis laten natuurlijk.
En dus hark ik me suf. Nu we aan het elimineren zijn betekend het iedere keer als ik naar buiten ga de gevallen kastanjes opruimen. Alleen vandaag al had ik drie volle kruiwagens.
Echt waar, ik kan geen kastanje meer zien!
En het zou allemaal niet zo erg zijn als er niet nog honderden in de bomen hingen
