-Saskia- schreef:
Er stond in mijn geheugen dat deze ergens langs was gekomen en aangezien het (weer) zondag is, pik ik hem even op.
Ja, loon naar werken is de ideale situatie. Het motiveert en laat mensen het beste uit zichzelf naar boven halen. Of niet, maar dan is het beste van diegene, goed genoeg voor een beloning die ook "goed genoeg" is.
Het gaat alleen nooit werken.
- te grote, logge organisaties om hier een goede methodiek voor te hebben
- geen objectieve meting van prestaties
- eigen prestaties zijn vaak afhankelijk van prestaties van anderen binnen het bedrijf
Neemt niet weg dat ik een voorstander ben van een basissalaris voor een functie en flexibele targets voor extra-curriculaire activiteiten, zolang ze meetbaar zijn afgesproken.
En ook als zelfstandige, ben je afhankelijk van anderen. Hoe zij hun werk doen, is van belang voor jouw werk en dus voor de voortgang van jouw zelfstandige carrière. En daar krijg je, veel sneller dan een functie in loondienst, te maken met de marktwerking. Wat jouw arbeid vandaag waard is, is morgen mogelijk relatief meer of minder waard. That's life.
Volgens mij is de ideale plek om te werken, in loondienst van een kleine onderneming. De ondernemer draagt het markt- en ondernemersrisico, betaalt jou een vast salaris dat redelijk "steady" is binnen de economische pieken en dalen. En het is klein genoeg (en dan heb ik het over niet meer dan 6-7 medewerkers) om een échte band met de medewerkers te houden, waardoor extra arbeid/inzet boven de afgesproken normen, 1:1 worden getoetst en (indien van toepassing) beloond.
Dat gezegd hebbende: ben ik wel nieuwsgierig naar de omgekeerde wereld:
Mag je in geval van loon naar werk, dan ook mensen letterlijk korten op hun salaris, als ze niet de juiste inzet tonen? 8)
Dat loon naar werken redelijk utopisch is was mij natuurlijk ook duidelijk.
Ik merk echter steeds vaker, dan val ik weer terug op het genoemde voorbeeld, dat ik me stoor aan de '9-17' mentaliteit van collega's en misschien nog wel meer aan de houding van werkgevers ten opzichte van werknemers die al geruime tijd in dienst zijn. In ons bedrijf werken een aantal collega's die de veranderende taximarkt niet bij kunnen of willen houden. Terwijl ik van mening ben dat, om niet achteruit te gaan, je altijd vooruit moet willen. Nieuwe, technische, ontwikkelingen worden met argusogen bekeken en andere (wellicht betere) werkwijzen worden zonder testfase afgedaan als onhaalbaar.
Ik zit dan ook wel eens in tweestrijd. Ik heb een superleuke baan, bij een gezond bedrijf waar ik op termijn zeker nog groeimogelijkheden zie. Echter op de korte termijn en in mijn directe werkomgeving ervaar ik stress en weerstand waar ik, tot op heden, weinig gehoor voor vind bij de bedrijfsleiding. Ze luisteren wel naar me en aan de hand van eerder gestelde voorbeelden en suggesties zijn er al veranderingen in gang gezet. Maar de manier waarop die veranderingen zijn overgebracht aan het personeel en de wijze waarop het proces van verandering wordt ' gemanaged' is naar mijn, bescheiden, mening niet altijd de meest verstandige.
Ik deel de mening van -Saskia- ook wel dat in een kleinere organisatie de bereidheid om samen te werken aan doelen en targets groter zal zijn, ook het verantwoordelijkheidsbesef zal in zulke organisaties totaal anders ervaren worden.
Bij ons, 1000 werknemers wereldwijd, 400 in taxiafdeling, 180 in onze vestiging en 16 op ons kantoor, is de afschuifcultuur ondertussen aardig binnengedrongen. Collega's nemen maar zelden verantwoordelijkheid voor beslissingen en tonen, (m.i.) veel te weinig initiatief om tot goede oplossingen te komen.
Gelukkig is 1 van complimenten die ik vaak krijg van mijn leidinggevenden nou juist dat ik goed met kritiek omga en dat ik laat zien dat ik leer van eerdere vergissingen. Ook krijg ik wel eens veren gestoken omdat ik initiatief neem en niet afwacht tot iets de soep indraait. Beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald....
Het is dus frustrerend dat het afhankelijk is van de collega met wie ik samenwerk of een probleem een probleem blijft of dat we er een oplossing voor bedenken.
Dus -Saskia- als antwoord op je slotvraag.
Ja, iemand die, meet- en aantoonbaar niet functioneert op het niveau waarvoor hij wordt beloond mag in mijn ogen ook gekort worden in die beloning, dus ik deel je opvatting dat een basissalaris met flexibele beloning aan de hand van aantoonbare targets een eerlijkere verdeling van beloning ten opzichte van inzet tot gevolg zal hebben.
NB.
Ik zag van het weekend een stukje van een documentaire over een belg die al jaren in the USA woont en werkt en daarover sprak met een andere belg die dit nog maar kort deed.
Een van de heren had nog jonge kinderen die op school het volgende mantra leerden:
Every day I'll try to make my good better and my better best!
Velen zullen dat zien als iets vervelends, ik zie het als iets enorm positiefs, wat is er mis met het nastreven van doelen en alles, binnen je mogelijkheden, inzetten om die doelen te bereiken?