Hier kunnen jullie lekker kletsen. Dit board is dus niet bedoeld voor serieuze voedings/gezondheidsvragen!

Moderators: Lizzy, Charlie Angel, eelke

Gebruikersavatar
Door Zev
#2950964
Het is nog allemaal erg 'vers'. De afgelopen 2 weken zijn er erg veel dingen opgevallen aan Z'ev zijn gedrag.
Hij is angstig, wil af en toe niet naar buiten, keert gewoon om om naar huis te gaan. Wil bepaalde straten niet meer in.
Op de dijk blaffen naar de koeien en dan angstig naar huis willen.
Van de week een hond tegengekomen waar hij normaal gesproken naar uitvalt en nu rustig naast kon lopen.
Alles bij elkaar opgeteld heb ik besloten om maandag naar de dierenarts te gaan.
De dierenarts denkt dat het naar alle waarschijnlijkheid de dementie is. Dat kan erg hard gaan, maar kan ook lang stabiel zijn.
Een andere oorzaak zou een tumor zijn, daarvoor zou ik een ct-scan moeten laten maken. Gezien het niets uitmaakt aan het uiteindelijke verloop heb ik meteen gezegd dat we dat niet gaan doen.
Het verloop valt niet te voorspellen. Wel moet ik rekening houden met dingen. Z'ev kan apatisch worden, of ineens agressie gaan vertonen. Hoeft niet, maar het zou kunnen.
De tijd zal het leren!

Voor nu heb ik besloten om hem valeriaan en magnesium te geven, om zijn angstaanvallen de baas te worden. Hij kan hiervan suf worden, maar dat is beter dan een leven in angst. Mocht valeriaan niet afdoende zijn kan ik overstappen op diazepam, of een combinatie van diazepam en valeriaan en magnesium.

Ik moet kijken hoe lang Z'ev nog levenslust heeft en vooral plezier!
Wanneer de tijd daar is zal ik afscheid moeten nemen, dit kan over een maand zijn maar ook over een half jaar bijvoorbeeld.
Voor nu geniet ik nog volop samen met hem!

Vorige week donderdag hebben we zijn 12e verjaardag gevierd, dat is nu toch een raar gevoel.
Gisteren heb ik een vreselijke jankdag gehad, en nog schieten de tranen in mijn ogen! Vandaag heb ik praktische dingen uitgezocht en even mijn vriendin bezocht om het 'van me af te zetten'
Ik heb ok heel erg het besef dat Roi in februari met een reden mijn leven binnen is gekomen. Hij vangt mij op! Hij springt ook in de bres voor Z'ev, wat niet altijd handig is maar wel mooi om te zien! Ze hebben eigenlijk niets met elkaar, tolereren elkaar, maar toch is kennelijk die band er!

Wilde even mijn verhaal van me afschrijven, dat is het fijne van zo'n forum!
#2950977
Ik ken het gevoel, heb het net achter de rug. Ik heb lang niks gepost op het forum, alleen gekeken als ik iets moest weten en meestal vond ik wat ik zocht. Met Angie wilde ik het wel posten omdat er toch genoeg bp-ers zijn die haar gekend hebben. Angie heeft tot het laatste moment levenslust laten zien, zelfs toen de tumor was open gescheurd liep ze half verdoofd van pijnstillers en diazepam met haar staart trots in de lucht. De reden dat ik nu reageer is om je wel te waarschuwen voor diazepam. Het is een narcose middel en als je teveel geeft loop je het risico dat Zev niet meer wakker wordt. Ik vond dat niet erg want ik zou Angie toch in laten slapen en gaf het zodat ze niet zoveel pijn voelde. Angie was trouwens nog maar pas 13 geworden.

Ga lekker genieten van de tijd die jullie nog samen hebben, doe die dingen die Zev altijd leuk heeft gevonden, zoek uit wat je wil als het zijn tijd is en hoe je dat wil. Ik heb uiteindelijk 9 maanden de tijd gehad om alles te bekijken en te genieten en afscheid te nemen. Nu heb ik er echt vrede mee, hoewel ik haar aanwezigheid nog altijd voel. Morgen is het een week geleden dat ik haar voor het laatst gezien heb. Ook Angie ging happen naar kinderen, viel uit naar andere honden als ze te dicht bij kwamen.

Ik kan niet meer zeggen dan dat je moet genieten van de tijd die je nog hebt, des te meer vrede heb je als het zo ver is. Heel veel sterkte, maar vooral nog veel plezier samen  :-* :-* :-*
#2950984
Hoe is zijn gehoor en zicht?
Dubhe is begin maart 12 geworden, en heeft last van staar en is inmiddels voor 80% doof. Dat begonnen we te merken afgelopen winter. Ineens waren we haar kwijt in het donker, of zij ons, en liep ze het pad af naar huis, terwijl wij de andere kant op waren gelopen. Dat ze ons niet meer zag was niet zo erg maar blijkbaar hoorde ze ons ook niet meer.
Ze blaft harder omdat ze zichzelf niet meer hoort. Werd angstig voor handen, pakt geen pensstaafjes meer aan uit de hand, alleen nog van de grond (ze kan niet meer inschatten hoe ver ze van haar snoet af zijn), schrok als je haar aaide. Inmiddels heeft ze zich erop aangepast, let meer op Kyrah en onze handgebaren. En we laten haar minder vaak los. We waren een tijdje bang dat ze van het padje af was, maar dat is het niet.
#2950999
K&D schreef: Hoe is zijn gehoor en zicht?
Dubhe is begin maart 12 geworden, en heeft last van staar en is inmiddels voor 80% doof. Dat begonnen we te merken afgelopen winter. Ineens waren we haar kwijt in het donker, of zij ons, en liep ze het pad af naar huis, terwijl wij de andere kant op waren gelopen. Dat ze ons niet meer zag was niet zo erg maar blijkbaar hoorde ze ons ook niet meer.
Ze blaft harder omdat ze zichzelf niet meer hoort. Werd angstig voor handen, pakt geen pensstaafjes meer aan uit de hand, alleen nog van de grond (ze kan niet meer inschatten hoe ver ze van haar snoet af zijn), schrok als je haar aaide. Inmiddels heeft ze zich erop aangepast, let meer op Kyrah en onze handgebaren. En we laten haar minder vaak los. We waren een tijdje bang dat ze van het padje af was, maar dat is het niet.
Z'ev zijn gehoor en zicht zijn nog goed. Hij laat duidelijk tekenen zien als ik wat zeg en als er aan de overkant een hond achter een auto vandaan komt bijvoorbeeld. Dit heb ik ook met de dierenarts besproken, omdat mij ook die mogelijkheid door mijn hoofd schoot. Maar hij schrikt niet van plotselinge aanraking o.i.d.
De dementie is vorig jaar begonnen, en is tot nu toe stabiel geweest. De laatste 2 weken is hij dus erg hard achteruit gegaan. En inderdaad, af en toe is hij mij kwijt (hij loopt dus nu aan de lange lijn). Hij loopt ook regelmatig ons huis voorbij...
Maar bedankt voor je input!
avalon schreef: Ik ken het gevoel, heb het net achter de rug. Ik heb lang niks gepost op het forum, alleen gekeken als ik iets moest weten en meestal vond ik wat ik zocht. Met Angie wilde ik het wel posten omdat er toch genoeg bp-ers zijn die haar gekend hebben. Angie heeft tot het laatste moment levenslust laten zien, zelfs toen de tumor was open gescheurd liep ze half verdoofd van pijnstillers en diazepam met haar staart trots in de lucht. De reden dat ik nu reageer is om je wel te waarschuwen voor diazepam. Het is een narcose middel en als je teveel geeft loop je het risico dat Zev niet meer wakker wordt. Ik vond dat niet erg want ik zou Angie toch in laten slapen en gaf het zodat ze niet zoveel pijn voelde. Angie was trouwens nog maar pas 13 geworden.

Ga lekker genieten van de tijd die jullie nog samen hebben, doe die dingen die Zev altijd leuk heeft gevonden, zoek uit wat je wil als het zijn tijd is en hoe je dat wil. Ik heb uiteindelijk 9 maanden de tijd gehad om alles te bekijken en te genieten en afscheid te nemen. Nu heb ik er echt vrede mee, hoewel ik haar aanwezigheid nog altijd voel. Morgen is het een week geleden dat ik haar voor het laatst gezien heb. Ook Angie ging happen naar kinderen, viel uit naar andere honden als ze te dicht bij kwamen.

Ik kan niet meer zeggen dan dat je moet genieten van de tijd die je nog hebt, des te meer vrede heb je als het zo ver is. Heel veel sterkte, maar vooral nog veel plezier samen  :-* :-* :-*
Ik heb net je topic gezien over Angie, veel sterkte met het verlies!
Dank je wel voor je waarschuwing voor de Diazepam, heb ik niet geweten. Ik ben er nog niet aan toe, probeer nu de valeriaan en magnesium.
Ik ben wel blij dat ik een half jaar geleden al heb uitgezocht wat ik wil en hoe ik het wil qua afscheid. Hoef nu dus ook niet lang na te denken  ;)
Ik heb vanavond besloten dat ik ter herinnering een ring laat maken met hondenhaar, die heb ik van een andere bp-er gezien en zal gemaakt worden als hij er niet meer is.
Genieten doe ik zeker, ik laat hem ook beslissingen maken. Vanavond liet hij bijvoorbeeld duidelijk merken dat hij naar huis wilde, dus ben ik naar huis gegaan. Roi was mee en vond het rondje te kort dus ben ik met Roi gewoon weer naar buiten gegaan.

Ik ben ook blij dat hij binnen op zijn gemak is, hij slaapt lekker en is volkomen relaxed. Op zijn manier speelt hij nog een beetje (misschien 1x in de week) en soms graaft hij muizen op buiten (dan kan je mij bij elkaar vegen van het lachen  ;D )

We genieten zeker!
#2951213
Je vriend je maatje, ik weet niet wat het is, maar als ik naar mezelf kijk dan lijkt het of je blijft denken dat ze "eeuwig" bij ons blijven, ze zijn al zolang een deel van ons leven, je ziet ze minder worden maar hee ze zijn al wel...... jaar oud, dus ons oudje mag dat doen of laten, we lachen erom, het aftakelen van hun lichaam zien we, hee hij word wat dover, loopt minder hard/ver, lijkt wel of hij dement word, en dan ineens lijkt het wel of er een kaboem komt, ineens word onze maatje oud, is het niet omdat het proces ineens hard gaat dan wel wij van onze wolk afzakken en inzien dat onze oudje niet eeuwen bij ons kan blijven hoe graag we dat ook willen. En beland je in de fase dat je gaat kijken is het nog dragelijk, wat kan ik doen om het dragelijk te houden en waar zijn mijn grenzen.
Ik vind het iedere keer moeilijk om je oudje te zien minder worden, mijn ouwetje was in december zo slecht dat wij hadden gedacht dat hij in mei niet meer er zou zijn en zijn 14e verjaardag zou mogen meemaken, maar met adviezen van de da incl medicatie, hobbelt hij nog lekker met ons mee, hebben we zijn 14e verjaardag mogen vieren, en plakken we er weer iedere dag een dag erbij, net als vroeger je streept af naar een leuk iets, wij strepen er iedere dag er eentje bij en denken hij is er nog, en weten dat het morgen "zomaar ineens" over kan zijn. Hij ziet slecht, hoort minder, maar zijn neus blijft goed en lijkt wel de andere functies over te nemen, de zwijn die in het bos staat zien wij  niet maar doordat hij het beest ruikt worden wij er op geattendeerd dat er "iets" is. De jonge reu die hij tegenkomt moet niet denken dat nu mijn ouwetje slechter ter been is dat hij over hem kan domineren, hij blaast zich op tot maat reus en probeert  op zijn manier te laten zien dat hij niet met zich laat sollen.
Ja het blijft moeilijk je oudje minder te zien worden en helemaal als het zo hard gaat.
Ik hoop dat je oudje zich fijner gaat voelen met valeriaan en magnesium, en dat hij nog lang gaten mag graven in je tuin zodat jij met een lach rond mag blijven lopen,  geniet van iedere dag dat hij er nog mag wezen. :bigarmhug:
Door Lil
#2951227
Extreme schreef: Je vriend je maatje, ik weet niet wat het is, maar als ik naar mezelf kijk dan lijkt het of je blijft denken dat ze "eeuwig" bij ons blijven, ze zijn al zolang een deel van ons leven, je ziet ze minder worden maar hee ze zijn al wel...... jaar oud, dus ons oudje mag dat doen of laten, we lachen erom, het aftakelen van hun lichaam zien we, hee hij word wat dover, loopt minder hard/ver, lijkt wel of hij dement word, en dan ineens lijkt het wel of er een kaboem komt, ineens word onze maatje oud, is het niet omdat het proces ineens hard gaat dan wel wij van onze wolk afzakken en inzien dat onze oudje niet eeuwen bij ons kan blijven hoe graag we dat ook willen. En beland je in de fase dat je gaat kijken is het nog dragelijk, wat kan ik doen om het dragelijk te houden en waar zijn mijn grenzen.
Ik vind het iedere keer moeilijk om je oudje te zien minder worden, mijn ouwetje was in december zo slecht dat wij hadden gedacht dat hij in mei niet meer er zou zijn en zijn 14e verjaardag zou mogen meemaken, maar met adviezen van de da incl medicatie, hobbelt hij nog lekker met ons mee, hebben we zijn 14e verjaardag mogen vieren, en plakken we er weer iedere dag een dag erbij, net als vroeger je streept af naar een leuk iets, wij strepen er iedere dag er eentje bij en denken hij is er nog, en weten dat het morgen "zomaar ineens" over kan zijn. Hij ziet slecht, hoort minder, maar zijn neus blijft goed en lijkt wel de andere functies over te nemen, de zwijn die in het bos staat zien wij  niet maar doordat hij het beest ruikt worden wij er op geattendeerd dat er "iets" is. De jonge reu die hij tegenkomt moet niet denken dat nu mijn ouwetje slechter ter been is dat hij over hem kan domineren, hij blaast zich op tot maat reus en probeert  op zijn manier te laten zien dat hij niet met zich laat sollen.
Ja het blijft moeilijk je oudje minder te zien worden en helemaal als het zo hard gaat.
Ik hoop dat je oudje zich fijner gaat voelen met valeriaan en magnesium, en dat hij nog lang gaten mag graven in je tuin zodat jij met een lach rond mag blijven lopen,  geniet van iedere dag dat hij er nog mag wezen. :bigarmhug:
Mooi verwoord, wat ik op dit moment ook meemaak.

Ik hoop dat Zev nog een tijd zich prettig kan voelen met de ingezette middelen.  :-*
#2951472
Extreme schreef: Je vriend je maatje, ik weet niet wat het is, maar als ik naar mezelf kijk dan lijkt het of je blijft denken dat ze "eeuwig" bij ons blijven, ze zijn al zolang een deel van ons leven, je ziet ze minder worden maar hee ze zijn al wel...... jaar oud, dus ons oudje mag dat doen of laten, we lachen erom, het aftakelen van hun lichaam zien we, hee hij word wat dover, loopt minder hard/ver, lijkt wel of hij dement word, en dan ineens lijkt het wel of er een kaboem komt, ineens word onze maatje oud, is het niet omdat het proces ineens hard gaat dan wel wij van onze wolk afzakken en inzien dat onze oudje niet eeuwen bij ons kan blijven hoe graag we dat ook willen. En beland je in de fase dat je gaat kijken is het nog dragelijk, wat kan ik doen om het dragelijk te houden en waar zijn mijn grenzen.
Ik vind het iedere keer moeilijk om je oudje te zien minder worden, mijn ouwetje was in december zo slecht dat wij hadden gedacht dat hij in mei niet meer er zou zijn en zijn 14e verjaardag zou mogen meemaken, maar met adviezen van de da incl medicatie, hobbelt hij nog lekker met ons mee, hebben we zijn 14e verjaardag mogen vieren, en plakken we er weer iedere dag een dag erbij, net als vroeger je streept af naar een leuk iets, wij strepen er iedere dag er eentje bij en denken hij is er nog, en weten dat het morgen "zomaar ineens" over kan zijn. Hij ziet slecht, hoort minder, maar zijn neus blijft goed en lijkt wel de andere functies over te nemen, de zwijn die in het bos staat zien wij  niet maar doordat hij het beest ruikt worden wij er op geattendeerd dat er "iets" is. De jonge reu die hij tegenkomt moet niet denken dat nu mijn ouwetje slechter ter been is dat hij over hem kan domineren, hij blaast zich op tot maat reus en probeert  op zijn manier te laten zien dat hij niet met zich laat sollen.
Ja het blijft moeilijk je oudje minder te zien worden en helemaal als het zo hard gaat.
Ik hoop dat je oudje zich fijner gaat voelen met valeriaan en magnesium, en dat hij nog lang gaten mag graven in je tuin zodat jij met een lach rond mag blijven lopen,  geniet van iedere dag dat hij er nog mag wezen. :bigarmhug:
Je hebt inderdaad mooi verwoord hoe het voor mij voelt.
Met het verschil dat Z'ev lichamelijk voor een 12 jarige nog in topconditie is. Ik heb een maand geleden nog gezegd dat hij 15 gaat worden, gewoon omdat dat lichaam nog zo goed is.

Gelukkig moet ik zeggen dat hij geen gaten graaft in de tuin  ;) die heb ik vorig jaar opgeknapt en dat zou ik niet leuk vinden! Maar hij graaft op het losloopgebied muisjes uit hun holletje, tenminste dat probeert hij. Muis is dan allang weg natuurlijk  :biggrin2:
#2951648
Lichamelijk of geestelijk zo slecht dat je afscheid van hem moet nemen, het blijft altijd moeilijk de grens te bepalen en je eigen verdriet aan de kant te zetten en je hond de rust te gunnen die hij verdiend. Hopelijk is zijn tijd nog niet snel zo ver.
Ohh dacht dat hij muisjes in je tuin uitgraafde, pff gelukkig zag al een gatenkaas voor me.
Geniet maar samen met Zevje.
 Terug naar “Bar-plaats”

Barfplaats wordt gesponsord door